Ο καθηγητής σε μαθαίνει πώς να σκέφτεσαι, όχι τι να σκέφτεσαι

Απ’ τη θέση του μαθητή/φοιτητή μπαίνεις –σχεδόν ασυνείδητα– στη διαδικασία να ξεχωρίσεις τους καθηγητές σου σε καλούς και κακούς. Ξεκινάς θεωρώντας καλούς εκείνους που επιλέγουν τις ασκήσεις να τις λύνετε στο σχολείο αντί για το σπίτι και βάζουν αβέρτα βαθμούς. Απ’ την άλλη πλευρά, κι ακριβώς απέναντι, βρίσκονται εκείνοι που δε συμπαθείς. Όχι γιατί είναι τίποτα κέρβεροι οι άνθρωποι. Αλλά να, ίσως να ‘χουν αδυναμία στα απροειδοποίητα τεστ, να ‘ναι κάπως πιο αυστηροί κατά τη διδασκαλία τους και κυρίως να επιμένουν να σε κόβουν με 4.5.

Μεγαλώνοντας, βέβαια, κι ωριμάζοντας, συνειδητοποιείς πως δεν υπάρχει καλός και κακός καθηγητής, μόνο εκείνος που αγαπά το να διδάσκει και το βλέπει σαν λειτούργημα κι εκείνος που το βλέπει εντελώς διεκπεραιωτικά και κερδοσκοπικά, και μάλλον σαν αγγαρεία. Ο καλός καθηγητής, λοιπόν, είναι εκείνος που εμπνέει το σεβασμό κι αντιμετωπίζει, όμως, με τον ίδιο σεβασμό κάθε μαθητή που έχει απέναντί του, είτε πηγαίνει πρώτη δημοτικού είτε είναι τελειόφοιτος πανεπιστημίου. Ο τρόπος που επιλέγει να διδάξει το μάθημά του φανερώνει το πόσο πολύ του αρέσει κι εκτιμά ο ίδιος τη δουλειά του.

Η μεταδοτικότητά του, κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας του μαθήματός του, ξεκινά απ’ το βλέμμα του. Παίζει καθοριστικό ρόλο η χημεία καθηγητή-μαθητή, αφού από αυτήν εξαρτάται σημαντικά η επίδοση του μαθητή στο εν λόγω μάθημα. Ο μαθητής θα αισθανθεί πιο άνετα αν ο καθηγητής κατά τη διάρκεια τις παρουσίασης του μαθήματος έχει αυτοπεποίθηση και νιώθει σίγουρος για τον εαυτό του. «Με όποιον δάσκαλο καθίσεις, τα ίδια γράμματα θα μάθεις» λέει ο λαός.

Ο δάσκαλος που αξίζει και τιμά τον τίτλο του φροντίζει να μάθει τα παιδιά πώς να σκέφτονται κι όχι τι να σκέφτονται. Κι η πικρή αλήθεια είναι πως στην πορεία των ακαδημαϊκών σου χρόνων συνάντησες πολλούς που φορούσαν την ταμπέλα του «καθηγητή», αλλά ήταν λίγοι εκείνοι που σου άφησαν, όντως, κάτι, που μπόρεσες να μάθεις κάτι από αυτούς. Είναι ελάχιστοι οι καθηγητές που σου άνοιξαν τον δρόμο για να γνωρίσεις τον εαυτό σου και τις δυνατότητές σου.

Αυτοί οι λίγοι, όμως, υπήρξαν σταθμός στη ζωή σου, πίστεψαν σε εσένα και τα όνειρά σου και σε παρότρυναν για την υλοποίησή τους. Δεν ήταν λίγες οι φορές που περνούσαν τα διαλείμματά τους συζητώντας με τους μαθητές τους, μιλώντας τους με ειλικρίνεια για τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία τους, πού πρέπει να εστιάσουν και πού να προσπαθήσουν λίγο ακόμα.

«Ο μέτριος δάσκαλος μιλάει. Ο καλός δάσκαλος εξηγεί. Ο εξαιρετικός δάσκαλος δείχνει. Ο μεγάλος δάσκαλος εμπνέει», μας λέει ο, Αμερικανός συγγραφέας, William Arthur Ward.  Κάθε καθηγητής που σέβεται τη δουλειά του και τον εαυτό του θα πρέπει να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να αποτελέσει παράδειγμα και πηγή έμπνευσης για κάθε μαθητή του. Μέσα απ’ τον τρόπο που διδάσκει να καταφέρει να δώσει τα σωστά ερεθίσματα στο ακροατήριό του.

Αγάπησες και θαύμασες τον καθηγητή που διάλεξε να ‘ναι δίπλα σου κι όχι απέναντί σου. Γιατί για να επιλέξει κάποιος το επάγγελμα του εκπαιδευτικού η αγάπη του για τη γνώση και τα παιδιά δεν αρκεί. Χρειάζεται ψυχή κι αφοσίωση για να μπορέσει να μεταλαμπαδεύσει όσα κι ο ίδιος διδάχτηκε. Τυχερός ο μαθητής που έτυχε στο δρόμο του ένας τέτοιος καθηγητής, που άγγιξε το μέλλον του και του άνοιξε τον δρόμο εκπαιδεύοντάς τον.

Δε θα ξεθωριάσει απ’ τη μνήμη σου ένας τέτοιος άνθρωπος, όχι μόνο για όσα σου έμαθε, αλλά για όσα μπόρεσε να σε κάνει να αισθανθείς. Και πώς να ξεχαστεί, άλλωστε, αφού ήταν εκείνος που σε έμαθε προς τα πού να κοιτάξεις αλλά ποτέ τι να δεις.  Σε δίδαξε με όσα μπορούσε απ’ την καρδιά του και δε χρειάστηκε κανένα βιβλίο.

Γιατί ο καθηγητής είναι αυτός που θα σε κάνει να αγαπήσεις ή να μισήσεις το μάθημά του κι αυτό δε βρίσκεται εξ ολοκλήρου στο χέρι του αλλά στο βλέμμα του.