Οι «δεν πεινάω εγώ» που καταβροχθίζουν κι εμάς

Όλοι έχουμε εκείνο το φιλαράκι το «δεν πεινάω εγώ μωρέ» στην παρέα που καταλήγει να τρώει περισσότερο απ’ όλους. Είναι από αυτούς που όσο αγαπάς άλλο τόσο μπορούν να σ’ εκνευρίσουν. Δεν μπορούμε να τον κρίνουμε αλλά δε γίνεται μέσα από έναν κατάλογο γεμάτο λιχουδιές αυτός να λιμπίζεται τη δικιά μας την μπουκιά. Απλώνει το χέρι του στο πιάτο σου και αρχίζει να γεμίζει το στόμα του με το λαχταριστό, δικό σου φαγητό. Τα μάτια του πετάγονται έξω και με απορία, μπουκωμένο στόμα και ακόμα περισσότερο θράσος θα σε ρωτήσει «Γιατί με κοιτάς έτσι καλέ;» ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων, αφού δεν καταλαβαίνεις και πολλά με τα μακαρόνια ή τη χούφτα πατάτες να κρέμονται από το στόμα του.

Έως ένα σημείο βρε παιδί μου θα το δεχτείς, εξ’ άλλου είστε φίλοι και τα μοιράζεστε σχεδόν όλα. Αλλά το φαγητό είναι ιερό και μπορεί να γίνει αφορμή για να δημιουργήσει τις καλύτερες παρέες όπως και να διαλύσει φιλία χρόνων. Καλά όχι πάντα, μην υπερβάλουμε αλλά όπως και να ‘χει δεν είναι να παίζουμε μ’ αυτά. Έχεις σκεφτεί γιατί σου έλεγαν συνέχεια «όταν τρώμε δε μιλάμε»; Ε, σε προετοίμαζαν για αυτήν ακριβώς την περίπτωση, αφού βάζεις μια μπουκιά στο στόμα στην προσπάθειά σου να σταματήσεις το «Άσε κάτω το φαγητό μου ρε παλιοκλέφτη» που είναι έτοιμο να βγει εντελώς αβίαστα από τα χείλη σου.

Αυτοί λοιπόν οι «δεν πεινάω» που καταλήγεις να τους κοιτάς να σου βανδαλίζουν το φαγητό. Κάτι ανάμεσα σε θλίψη και οργή βρίσκεται ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου και νιώθεις πως δεν αντέχεις άλλο στο θέαμα αυτό, θέλεις να υπερασπιστείς το φαγητό σου και να κερδίσεις πια μέχρι και το τελευταίο σπυράκι ρυζιού ή την τελευταία τηγανητή πατάτα. Νιώθεις ότι μαζί με το φαγητό σου τρώει και τη σάρκα. Είχες τόση ανυπομονησία για μια από τις καλύτερες ηδονές που μπορείς να έχεις και εκείνος είναι έτοιμος να τη μοιραστεί μαζί σου; Ποιον ρώτησες κύριος; Είχα δώσει εγώ τέτοια δικαιώματα;. Και τα ερωτήματα δε σταματούν να σε υποδέχονται το ένα το άλλο και εσύ μένεις αμέτοχος να τον βλέπεις που τρώει ακόμα λίγο από το φαγητό σου.

Οι λεγόμενοι και ως «θα πάρω μια πατατούλα, δε σε πειράζει ε;» Και κάτι μαγικό συμβαίνει εδώ, γιατί  ενώ εσύ λες «Ναι με πειράζει και μάλιστα πολύ», ακούγεται σαν να βγαίνει από το στόμα σου ένα «εννοείται, ε όχι και μόνο μία». Μην κοροϊδεύεστε και μεταξύ σας αφού ξέρετε και οι δύο ότι δε θα πάρει μια πατατούλα μόνο και είσαι έτοιμος να του φωνάξεις για να πιάσει το νόημα «Ποιον κοροϊδεύεις, λες και δε σε έχω μάθει πια». Μα κρατιέσαι και αναγκάζεσαι να τον βλέπεις να καταπίνει με μανία την πατατούλα και μετά άλλη μια και άλλη μια, ενώ εσύ δεν πρόλαβες καν να δοκιμάσεις αν έχουν αλάτι.

Δεν είναι φυσιολοικό μετά να σου ‘ρχονται ένα σωρό τρόποι να τον εξαφανίσεις; Μα φυσικά δεν μπορείς να το κάνεις φίλος σου είναι, μα αν σε φέρει στα όριά σου παίξε λίγο παραπάνω με τα μαχαιροπίρουνα και κοίταξε τον με αυτό το κάπως απειλητικό βλέμμα σου. Ίσως την επόμενη φορά το σκεφτεί καλύτερα να κάνει μια τέτοια κίνηση.