Χρειαζόμαστε φίλους με διαφορά ηλικίας

Η διαφορά ηλικίας σε μια επαφή –όπως και καθετί όχι πολύ συνηθισμένο– πάντα μας έδινε κάτι για να ασχοληθούμε. Κι ενώ συναντάμε κι ακούμε συχνά για ζευγάρια, όπου o ένας σύντροφος είναι σημαντικά μεγαλύτερος απ’ τον άλλο, τι γίνεται όταν το κολλητάρι μας είναι χρόνια μεγαλύτερο από εμάς; Ή ακόμα όταν εμείς είμαστε αυτός που κουβαλά (ίσως πολλά) παραπάνω χρόνια στη σχέση μας αυτή;

Φιλία με διαφορά ηλικίας, λοιπόν. Για κάποιους θα φανεί δύσκολη, ίσως κι αδύνατη. Ένας μεγαλύτερος φίλος, όμως, μπορεί να μοιραστεί με εσένα το όφελος της σοφίας που αποκόμισε λόγω πείρας. Μπορεί να σου προσφέρει μια μοναδική αντίληψη για τον κόσμο γύρω σου, να ωριμάσει τον τρόπο σκέψης σου, να σου δώσει συμβουλές που θα σε γλυτώσουν από παθήματα και θα σε πάνε κατευθείαν στα μαθήματα, και να σε πειράξει όσο κανείς στα γενέθλιά σου, λέγοντάς σου πως γερνάς και κοντεύεις να τον ξεπεράσεις. Κι αν τα χρόνια που σας χωρίζουν είναι πολλά, θα σου συστήσει μια εντελώς διαφορετική γενιά, μυώντας σε σε μουσικές, ταινίες και δραστηριότητες που δεν πρόλαβες. Και το ίδιο, βέβαια, ισχύει κι αντίστροφα.

Η αλήθεια είναι πως μας αρέσουν οι άνθρωποι που είναι σαν εμάς. Μέσα όμως, όχι έξω. Αυτός είναι κι ο λόγος που μερικές φορές αδιαφορούμε για τον αριθμό της χρονολογίας της γέννησής τους. Ανασηκώνουμε αδιάφορα τους ώμους κοιτώντας την ηλικία που αναγράφεται στην ταυτότητά τους και το διαβατήριό τους. Είναι απλά χαρτιά, είναι απλά ένας αριθμός. Η πραγματική μας ηλικία φαίνεται μονάχα μέσα μας, στα μάτια μας, στο ηχόχρωμα της φωνής μας, στην όρεξή μας για ζωή, στη διάθεσή μας να δώσουμε και να μοιραστούμε εμπειρίες. Η ψυχή μας, αν κι άυλη, είναι αυτή που έχει ηλικία. Όσο μας πει αυτή, τόσο είμαστε. Ας αφήσουμε, επομένως, τους αριθμούς για τους μαθηματικούς.

Ξεκινώντας από μικρή ηλικία, μας κατατάσσουν σε κατηγορίες. Απ’ το σχολείο έως και τον χώρο εργασίας μας, έχουμε την τάση να στρεφόμαστε διαισθητικά στους συνομήλικους μας, θεωρώντας πως εκεί θα νιώσουμε οικειότητα κι αποδοχή. Μας ‘μαθαν πως οι άνθρωποι για να ταιριάξουν πρέπει να ‘ναι ίδιοι. Έτσι, τα παιδιά κάνουν παρέα με άλλα παιδιά απ’ το σχολείο, οι έφηβοι βγαίνουν μαζί και συχνάζουν σε πλατείες και παγκάκια, οι φοιτητές τα πίνουν σε κλαμπ, οι γονείς μας βγαίνουν για φαγητό με συναδέλφους κι οι παππούδες μας μπορούν να βρουν παρέα μονάχα στο ΚΑΠΗ. Ο κύκλος μας, δηλαδή, είναι περιορισμένος και προκαθορισμένος.

Πιστεύουμε ότι οι φίλοι μας πρέπει να ανήκουν αποκλειστικά στη γενιά μας. Κι ενώ ίσως αυτό να βοηθά στο να μπλέκουμε με ανθρώπους που μας καταλαβαίνουν κάπως πιο εύκολα, χάνουμε αυτομάτως άτομα που ανήκουν σε άλλες δεκαετίες ίσως, μα έχουν πολλά να μας διδάξουν και να μας προσφέρουν, που μπορούν να μας εξελίξουν.

Χάνουμε οι μεγαλύτεροι τη μαγεία της παρέας των μικρότερων, την αφύπνιση και την ανανέωση που μας χαρίζουν. Χάνουμε οι μικρότεροι τις συμβουλές. Χάνουμε κι οι δύο τα αστεία και τα πειράγματα για «νιάνιαρα» και «γέρους». Χάνουμε εκείνο το διαφορετικό «πάρε-δώσε» που μπορεί αμοιβαία να μας βελτιώσει.

Οι αληθινές σχέσεις δεν κολλάνε πουθενά, πόσο μάλλον σε νούμερα. Κι η φιλία μεταξύ ατόμων με διαφορά ηλικίας δεν είναι μόνο όμορφη αλλά κι απαραίτητη. Χρειαζόμαστε τη φιλία των μεγαλύτερων. Χρειαζόμαστε την ισορροπία, την προοπτική και την εμπειρία ανθρώπων που περπατούν σε διαφορετικά στάδια της ζωής από εμάς. Χρειαζόμαστε τη συντροφιά των μικρότερων. Χρειαζόμαστε την αύρα των νέων, την αισιοδοξία τους, το πείσμα τους.

Όλοι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον κι όλοι έχουμε κάτι να κερδίσουμε. Μες στις διαφορές γνωριζόμαστε κι εξελισσόμαστε. Τα όμοια είναι που κάποτε μας βαλτώνουν.