Η πρώτη φορά που μου χαμογέλασε ο γιος μου

Καμιά δεν είναι έτοιμη να γίνει μάνα. Όσο και αν νιώθει έτοιμη, όταν φτάσει μια ανάσα από τη μητρότητα θα καταλάβει ότι δεν είναι καθόλου έτοιμη γι’ αυτό που θα ακολουθήσει. Δύσκολη η μετάβαση, όμως ταυτόχρονα είναι γεμάτη συγκινήσεις και δυνατά ευχάριστα συναισθήματα. Έτσι έζησα κι εγώ συναισθήματα που δεν ήξερα ότι υπάρχουν και που δεν ξέρω καν πώς να περιγράψω από τότε που εμφανίστηκαν εκείνες οι δύο γραμμούλες μέχρι και σήμερα.

Μια μέρα πριν τον προγραμματισμένο τοκετό θα έσκαγα από το άγχος και το φόβο μου, βλέπεις δεν ήξερα τι θα ακολουθούσε. Δεν άφησα όμως τον όποιο τρόμο να με κυριέψει και να μου πάρει τις πρώτες στιγμές με το μωράκι μου. Θυμάμαι να μπαίνω στο χειρουργείο με τα πόδια μου να τρέμουν και μέχρι να το καταλάβω άκουσα τους γιατρούς να μετρούν αντίστροφα· έπειτα άκουσα το πρώτο του κλάμα. Και κάπως έτσι, χωρίς λόγο, χωρίς εξήγηση, σχεδόν από το πιο μέσα του μέσα μου, δάκρυσα. Εκείνη τη στιγμή το μόνο που με ένοιαζε ήταν να μάθω ότι είναι καλά στην υγεία του. Το πρώτο του κλάμα ήταν η πρώτη απόδειξη ότι όλα λειτουργούν όπως πρέπει. Απόδειξη ζωής.

Με άφησαν να ξεκουραστώ για λίγες ώρες πριν μου το φέρουν στην αγκαλιά μου- την πρώτη μας αγκαλιά. Όταν το πήρα για πρώτη φορά στα χέρια μου ένιωσα τόσο οικεία. Εκείνο μόλις άκουσε τη φωνή μου με κοίταξε στα μάτια σαν να μου λέει «επιτέλους είμαι εδώ έξω μαζί σου», δε χρειάζεται να πω ότι πάλι βούρκωσα. Πολύ κλάμα η μητρότητα, να τα λέμε κι αυτά. Ήρθαν πολλά που με συγκίνησαν όπως το πρώτο του χαμόγελο κάθε φορά που του έλεγα τη λέξη «αγαπώ». Δεν ξέρω αν θεωρεί τη λέξη αστεία ή αν χαμογελά γιατί είναι χαρούμενος που τον αγαπώ, το μόνο που ξέρω είναι ότι κάθε φορά που χαμογελά νιώθω ότι χρειάζομαι κι εγώ να φορέσω πάνα.

Η συγκίνηση και περηφάνια που νιώθω κάθε φορά που ο γιος μου κάνει κάτι καινούριο είναι τεράστια και δεν περιγράφεται. Τον βλέπω και δεν μπορώ να  πιστέψω ότι αυτό το πλασματάκι κάποτε αναπτυσσόταν μέσα μου και τώρα μεγαλώνει ραγδαία μπροστά στα μάτια μου. Βλέποντάς το να γνωρίζει τον κόσμο νιώθω ότι γίνομαι κι εγώ ξανά παιδί κι έτσι ανακαλύπτω ξανά την ουσία της ύπαρξης. Κάθε φορά που ενθουσιάζεται για κάτι μικρό μου θυμίζει ότι πρέπει να εκτιμώ και να χαίρομαι με τα μικρά κι «ασήμαντα». Μου θυμίζει ότι η πραγματική ουσία της ζωής είναι να ανακαλύπτουμε καινούρια πράγματα και να αναπτυσσόμαστε μέσα από αυτά. Κάθε καινούρια ανακάλυψη του μωρού μου μού θυμίζει ότι δεν πρέπει να παίρνω τίποτα ως δεδομένο. Mου θυμίζει να ζω, να ενθουσιάζομαι, να ανακαλύπτω, να μεγαλώνω , να φαντάζομαι και να δημιουργώ.

Όταν βλέπουμε το μωρό μας να μεγαλώνει τόσο γρήγορα πρέπει να απολαμβάνουμε τις στιγμές γιατί είναι πολλές, μα μοναδικές στο χρόνο.  Να ζούμε κάθε πρώτη του φορά στο έπακρο χωρίς να ψάχνουμε μια κάμερα να το αποθανατίσουμε. Όσες φορές κι αν δούμε το βίντεο με τα πρώτα του βήματα πότε δε θα νιώσουμε όπως εκείνη την στιγμή που το είδαμε live να περπατά μπροστά μας σαν άλλος Neil Armstrong. Όσες φορές και αν δούμε τη φωτογραφία από το πρώτο του χαμόγελο πότε δε θα νιώσουμε τη λάμψη από τα μικρά ματάκια του να μας διαπερνά. Ζήσε κάθε πρώτη του φορά σαν να είναι και δική σου, γιατί είναι κι άσε τα συναισθήματά σου να κυλήσουν από τα μάτια σου στα μάγουλά σου χωρίς ντροπές. Γιατί η πρώτη φορά που θα δεις το παιδί σου να χαμογελά, είναι ο λόγος που οι άνθρωποι αξίζει να ζούμε.