«Κάνε παιδί και θα καταλάβεις»

Λένε να μην κρίνουμε κάποιον αν  δεν μπούμε πρώτα στα παπούτσια του κι αν δεν περπατήσουμε μ’ αυτά τα βήματ του. Δεν μπορούμε να ξέρουμε γιατί κάποιος αντιδρά μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο αν δεν μπούμε πρώτα στο μυαλό του για ν’ ακούσουμε τις σκέψεις του κι αν δεν μπούμε στην καρδιά του για να δούμε πώς αυτή χτυπάει. Όταν γινόμαστε γονείς αναγκαζόμαστε ν’ αλλάζουμε παπούτσια και τρόπο που περπατάμε, αναγκάζεται επίσης το μυαλό μας να μάς τροφοδοτεί με διαφορετικές από πριν σκέψεις και η καρδιά μας να χορεύει σε αλλιώτικους ρυθμούς. Κι όλα αυτά κάτι μας θυμίζουν, μας θυμίζουν λίγο πολύ τα παπούτσια και τα βήματα των γονιών μας όπως και τον τρόπο σκέψης τους.

Μας έλεγαν ότι αν δε γίνουμε γονείς δε θα καταλάβουμε και τα εφηβικά μας μάτια αλληθώριζαν από αγανάκτηση. Μας φαίνονταν όλα τόσο μακριά και ξένα που σκεφτόμασταν ότι εμείς δε θα γίνουμε σαν εκείνους, εμείς θα γίνουμε κουλ γονείς και δε θα καταπιέζουμε τα παιδιά μας με την αυστηρότητα που μας έδειχναν οι δικοί μας. Μέχρι που γίναμε κι εμείς γονείς και καταλάβαμε ότι η αυστηρότητα ήταν ενδιαφέρον κι αγωνία για χίλια δύο. Τώρα ξέρουμε ότι τα πρωινά που ακούγαμε κήρυγμα για το χτεσινό μας ξενύχτι ήταν κι οι γονείς μας ξενυχτισμένοι από φόβο κι άγχος μην πάθουμε τίποτα κακό. Τώρα μόνο με τη σκέψη ότι το παιδί μας θα πάθει κάτι η καρδιά μας σταματάει για λίγο.

Έπειτα θυμόμαστε τις φορές που τρελαίναμε τους δικούς μας με τις αταξίες μας κι αυτοί κρατούσαν το κεφάλι τους από την ημικρανία. Σήμερα που ξέρουμε πόσο απίστευτα απαιτητική είναι η ζωή κάποιου γονέα θέλουμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και να είμαστε τα πιο καλά παιδιά. Γιατί τώρα ξέρουμε πώς είναι να έχεις να κάνεις ένα σωρό πράγματα και να σε πιέζει ο χρόνος, να πρέπει να είσαι γονιός, επαγγελματίας και σύντροφος την ίδια ώρα.

Βλέπουμε τα παιδιά μας ως τα πιο όμορφα και καλά παιδιά του κόσμου όσο κι να μας τρελαίνουν και πιστεύουμε σ’ αυτά. Κι αυτό κάποιες φορές μας κάνει να δείχνουμε αυστηροί σαν τους δικούς μας γονείς που στην πραγματικότητα ήθελαν κι αυτοί το καλύτερο για εμάς. Κάθε γονιός συνειδητά θέλει το καλύτερο για το παιδί του και βλέποντάς το να μην προσπαθεί αρκετά καίγεται η καρδία του. Έτσι κι εμείς θέλουμε τα παιδιά μας να είναι καλοί άνθρωποι, να διαβάζουν -όσο κλισέ κι αν μας φαινόταν κι εμάς- και να έχουν αληθινούς ανθρώπους δίπλα τους. Ίσως για αυτό γκρινιάζουμε σ’ αυτά τα θέματα θυμίζοντας λίγο τους δικούς μας γονείς.

Οι δυσκολίες του να είσαι γονιός είναι πιο μεγάλες από ό, τι νομίζαμε πριν γίνουμε και οι ίδιοι γονείς. Στην πραγματικότητα όσο όμορφο και να είναι να είσαι πατέρας ή μητέρα, άλλο τόσο δύσκολο, αγχωτικό και κουραστικό είναι. Όμως πραγματικά αν δε γίνουμε γονείς δεν ξέρουμε πώς είναι να χτυπάει η καρδιά μας έξω από το σώμα μας. Το αίσθημα που νιώθουμε όταν βλέπουμε το παιδί μας δε μοιάζει με κανένα άλλο κι είναι αυτό που έχουμε τώρα κοινό με τους γονείς μας κι έτσι μπορούμε να καταλάβουμε αυτό που μας έλεγαν τόσα χρόνια. Ότι μόνο όταν γίνουμε κι εμείς γονείς θα καταλάβουμε. Κι όντως, καταλάβαμε.