Σε λίγες μέρες θα λέγεται «μαμά»

Είχε αυτό το μικροσκοπικό πλασματάκι μέσα στην κοιλιά της για εννέα μήνες. Ακόμα δεν μπορεί να ξεχάσει τη μέρα που έμαθε ότι είναι έγκυος, ο ενθουσιασμός της ήταν τεράστιος κι όλοι γύρω της συγκινήθηκαν με την είδηση. Οι μήνες πέρασαν κι οι μέρες πλησιάζουν. Σε λίγες μέρες θα έχει μια αγκαλιά που δε θα αδειάσει ποτέ ξανά. Οι προετοιμασίες που έκανε τόσο καιρό αγοράζοντας ό,τι θα χρειαστεί εκείνη και το μικρό της την κάνουν να νιώθει ασφάλεια, αφού είναι -τουλάχιστον πρακτικά- έτοιμη για να το υποδεχθεί. Όμως τώρα, πλησιάζοντας στη μεγάλη μέρα η μελλοντική μανούλα έχει άλλες ανησυχίες.

Πρώτ’απ’όλα ανησυχεί για το μωράκι της. Τι κι αν όλες οι εξετάσεις βγήκαν καλές κι ο γιατρός λέει ότι όλα είναι εντάξει, εκείνη δεν μπορεί να ησυχάσει αν δεν το δει. Αν δεν πάρει το μωρό της στα χέρια της και αν δεν το εξετάσει ο παιδίατρος δεν μπορεί να σιγουρευτεί ότι όλα είναι όντως καλά. Κι αν δεν είσαι μητέρα, ίσως είναι δύσκολο να τη νιώσεις, ίσως σκέφτεσαι ότι παραλογίζεται, όμως έτσι είναι όλες οι μελλοντικές μανούλες.

Ύστερα, ανησυχεί για τον τοκετό. Δεν ξέρει τι θα αντικρίσει κι ακόμη κι αν έψαξε, ρώτησε κι έμαθε, ξέρει πολύ καλά πως η κάθε εμπειρία διαφέρει και πως τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν ακριβώς πώς θα το ζήσει. Είναι φυσικό λοιπόν να φοβάται τον πόνο πριν και μετά τον τοκετό αλλά και ν’ ανησυχεί αν όλα θα πάνε καλά. Τόσα ακούει για επιπλοκές εν ώρα τοκετού. Από την άλλη, εμπιστεύεται το γιατρό της και νιώθει ότι είναι σε πολύ καλά χέρια.

Βέβαια δεν είναι μόνο αυτά, το πραγματικά μεγάλο της άγχος είναι το μετά. Τι γίνεται μετά την κλινική, όταν θα πρέπει να πάρει στο σπίτι το μικρό της. Διάβασε τόσα βιβλία κι άρθρα κι άκουσε πολλές συμβουλές από τη μητέρα της αλλά και φίλες, όμως ξέρει ότι άλλο η θεωρία κι άλλο η πράξη. Θα έχει υπό την ευθύνη της  ένα πλασματάκι που δεν μπορεί να κάνει τίποτα για τον εαυτό του. Φοβάται μη γλιστρήσει στο μπάνιο, μην αρρωστήσει και δεν το καταλάβει, μην και δεν το ταΐζει αρκετά, μπας και δεν το ακούει το βράδυ. Και η λίστα με τις φοβίες της συνεχίζεται. To ίδιο και η αγάπη της.

Η φροντίδα του βρέφους είναι πολύ απαιτητική, όμως όπως όλες έμαθαν, έτσι θα μάθει κι αυτή. Κάποιες έμαθαν μόνες, άλλες έμαθαν με τη βοήθεια της μαμάς ή της πεθεράς τους κι άλλες είχαν κάποια φίλη κοντά. Όπως και να ‘χει αν η ίδια η μελλοντική μαμά θέλει να δώσει το 100% της τότε θα βρει τρόπο να το κάνει.

Επίσης, φοβάται μη χάσει τον εαυτό της και τη ζωή που είχε πριν γίνει μητέρα. Ξέρει ότι η ζωή της θ’ αλλάξει ριζικά κι η σχέση της με το σύντροφό της θ’ αλλάξει είτε προς το καλό είτε προς το κακό, όμως στο χέρι τους είναι να μην αφήσουν τη σχέση τους να χαθεί. Εκείνη δε θέλει να παραμελήσει τον εαυτό της και τα προσωπικά της θέλω αλλά ούτε και τη σχέση της με τον καλό της. Με λίγη προσπάθεια κι από τους δύο, μπορούν να χτίσουν μια όμορφη οικογένεια και η ίδια να νιώθει καλή μάνα αλλά να μη χάσει ούτε τον ρόλο της ως γυναίκα, σύζυγος κι επαγγελματίας.

Όπως και να ‘χει ο ερχομός ενός παιδιού είναι χαρά κι ευλογία κι όσο τρόμο κι αγωνία κουβαλά, άλλο τόσο τον καλύπτει και η ευτυχία . Είναι λογικό μια μέλλουσα μητέρα ν’ ανησυχεί, άλλωστε μάλλον θα είναι μόνιμο συναίσθημα από εδώ και στο εξής. Μα σε λίγες μέρες, θα φύγει το «μέλλουσα» και θα λέγεται «μητέρα». Κι ο τίτλος αυτός θα καθορίσει τον τρόπο που βλέπει τον κόσμο.