Ένα μωρό φέρνει την ευτυχία και την ολοκλήρωση στη ζωή ενός ανθρώπου, ενός ζευγαριού και γενικότερα μιας οικογένειας. Είναι μια γλυκιά ευθύνη, να το κρατάμε υγιές κι ευτυχισμένο και να του προσφέρουμε πάντα το καλύτερο που μπορούμε. Η ζωή μας με ένα μωρό είναι αλλαγή αντίστοιχη με μετακόμιση από τη γη στο φεγγάρι. Δεν τη λες και μικρή. Κι αυτό είναι μια συνειδητοποίηση που μας προσφέρεται στο πιάτο με μια γρήγορη ανασκόπηση όταν πλησιάζουν τα πρώτα του γενέθλια.
Όσο αυτή η μέρα έρχεται πιο κοντά, θέλουμε να είναι όλα τέλεια. Από το φαγητό, τη μουσική, το στολισμό, την τούρτα μέχρι και τα ρούχα του μικρού μας πρωταγωνιστή. Από τη μία λέμε να κάνουμε κάτι απλό και από την άλλη οι ατελείωτες ώρες και ιδέες στο pinterest μας δελεάζουν και ωθούν τη φαντασία μας σε σχέδια μιας υπερπαραγωγής που θα ζήλευε ακόμη και το Hollywood. Πολύχρωμα μπαλόνια, ευφάνταστες ιδέες για παιχνίδια, τεράστιες τούρτες και όμορφα στολισμένες πιατέλες στον μπουφέ, είναι μερικά από τα πραγματάκια που ίσως θέλουμε να έχουμε στο πρώτο πάρτι του μικρού μας.
Ζητάμε το άψογο, νιώθουμε σαν να ετοιμάζουμε το πιο σημαντικό πάρτι της ζωής μας, μιας και είναι για το πιο σημαντικό προσωπάκι της ζωής μας. Κάθε λεπτό αφιερωμένο στην προετοιμασία είναι και ένα λεπτό που στο μυαλό μας υπάρχει η σκέψη του ενθουσιασμού στα παιδικά ματάκια κι αυτό λειτουργεί σαν κινητήριος δύναμη. Στο πάρτι έρχονται τα αγαπημένα μας πρόσωπα και εκτός από δωράκια και συγκίνηση, φέρνουν μαζί τους ιστορίες και αναμνήσεις για το πώς ήμασταν εμείς πριν το μωρό, πώς ήταν η ημέρα που γεννήθηκε. Φέρνουν εικόνες γεμάτες άγχος και αγωνία, εκείνες που μας συνόδευαν μέχρι να μάθουμε να το φροντίζουμε. Μα κυρίως έρχονται με ευχάριστες αναμνήσεις για το πρώτο του χαμόγελο, τα πρώτα του βήματα και τα πρώτα του νάζια.
Ένας ολόκληρος χρόνος με το μωρό, μας βρίσκει σίγουρα πιο ώριμους και πιο δυνατούς. Ξεπεράσαμε και θα ξεπεράσουμε πολλές φορές τα όριά μας αφού περάσαμε νύχτες ολόκληρες χωρίς ύπνο, αφήσαμε τα προσωπικά μας θέλω και ανάγκες στην άκρη και αφιερώσαμε πολλές φορές όλο μας τον χρόνο και τους πόρους στο παιδί και όλα αυτά χωρίς να σκεφτούμε ούτε μία στιγμή ότι στερούμαστε κάτι. Μπορεί να μην έχουμε πλέον τόσο χρόνο για τους εαυτούς μας, μπορεί οι ήσυχες νύχτες με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και τζαζ στα ηχεία να αντικαταστάθηκαν από ένα μπιμπερό με γάλα στο χέρι και τα ζουζούνια να παίζουν στο τέρμα, μπορεί ο άλλοτε αγαπημένος ελεύθερος χρόνος μας να αποτελεί πλέον μια μακρινή ανάμνηση, αλλά συνειδητοποιούμε ότι όλα αυτά έχουν και τη γλύκα τους, τα κάνουμε γιατί τα θέλουμε, γιατί η ψυχούλα που χώνεται στην αγκαλιά μας κάθε πρωί είναι σημαντικότερη από οτιδήποτε άλλο.
Οι βραδιές στα μπαράκια δεν είναι πλέον διασκεδαστικές αλλά κουραστικές, προτιμάμε να μένουμε στο σπίτι μας με τον σύντροφό μας και να βλέπουμε ταινίες ή να πηγαίνουμε μια εκδρομή ή να τρώμε κάπου οι τρεις μας. Θέλουμε να εξελιχτούμε επαγγελματικά, όχι για να ικανοποιήσουμε κάποια ματαιοδοξία μας, αλλά για να έχουμε να δώσουμε στο παιδί μας, εκτός από τα απαραίτητα και ένα καλό πρότυπο. Θέλουμε να το κάνουμε περήφανο, να βλέπει ότι πετύχαμε τους στόχους μας και δεν τα παρατήσαμε, δίνοντάς του έτσι εικόνες για να πορεύεται κι αυτό στη ζωή του.
Το παιδί μας, μας έμαθε να βλέπουμε τον κόσμο με άλλα μάτια, πιο αθώα. Μας έμαθε να χαιρόμαστε με τα απλά και καθημερινά, να γελάμε και να χορεύουμε σαν να μην υπάρχει αύριο. Μας θύμισε την παιδική μας αθωότητα, τότε που ο κόσμος φάνταζε πάντα καλός κι ευγενικός και που οι μπαμπούλες κρύβονταν μόνο κάτω από κρεβάτια και ποτέ σε κοινή θέα.
Ένας χρόνος γεμάτος τόσο πολύ, που κοιτώντας πίσω νιώθουμε σαν να πέρασαν δέκα χρόνια, όμως δέκα υπέροχα χρόνια. Στιγμές που μας χάρισαν συναισθήματα που χαράχτηκαν στην ψυχή μας σαν τατουάζ και που κάθε φορά που θα τις σκεφτόμαστε θα μας γυρνάνε πίσω. Ένας χρόνος κατά τον οποίο δοκιμάστηκαν οι αντοχές μας, αποδεικνύοντάς μας ότι τα όρια είναι εκεί για να ξεπερνιούνται και δοκιμάστηκε η σχέση με το ταίρι μας, δείχνοντάς μας όμως στο τέλος τι σημαίνει πραγματική αγάπη. Τα πρώτα γενέθλια του παιδιού μας είναι και τα πρώτα γενέθλια του καινούριου μας εαυτού.
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη