Είναι από εκείνες τις επώδυνες νύχτες που περνώ κλειδωμένη στο δωμάτιό μου, ξάπλα στο κρεβάτι και τυλιγμένη στο σκοτάδι να βλέπω το κενό. Δεν αντέχω το φως, με κουράζει. Ούτε τον πολύ τον κόσμο, με ζαλίζει. Έτσι στην ησυχία μπορώ να ακούω και να νιώθω τους παλμούς μου. Όμως δε θέλω να τους ακούω. Με ενοχλούν. Θέλω να πεθάνω αλλά στη πραγματικότητα θέλω να ζήσω. Με δυσκολία αναπνέω και αυτό με κουράζει, όλα με κουράζουν. Θέλω να γίνω καλά, αλήθεια το θέλω.
Θέλω να κλάψω αλλά δεν ξέρω για τι και πώς. Ξέρω ότι το δάκρυ θα καθαρίσει την ψυχή μου αλλά δεν έχω δάκρυα. Θέλω να βρω ένα λόγο να κλάψω. Ίσως νιώσω καλύτερα ή και χειρότερα, δεν ξέρω. Δε νιώθω λύπη ούτε απογοήτευση νιώθω ένα τίποτα. Ταυτίζεσαι; Ελπίζω να μην ταυτίζεσαι και να μην ταυτιστείς ποτέ. Το απόλυτο κενό με κουράζει αλλά βολεύτηκα κιόλας. Πώς να στο πω; Το συνήθισα. Μα δε θέλω να υποφέρω άλλο, θέλω να είμαι καλά.
Μετά βίας έφαγα σήμερα, απλά γιατί ξέρω ότι πρέπει κάτι να τρώω. Πίεσα τον εαυτό μου, προσπάθησα αλήθεια. Έχω μείνει μισή, το ξέρω, αλλά με κουράζει ο κόσμος που μου λέει να τρώω. Δεν αντέχω άλλο την πίεση του κόσμου. Τη νιώθω από όλους και από, παντού καμιά φορά και με το παραμικρό. Με πιέζουν να φάω, να κοιμηθώ, να ξυπνήσω, να φτιαχτώ, να βγω έξω, να βρω δουλεία. Φτάνει! Επιτέλους, κάποιος να με καταλάβει. Δεν έχω τη δύναμη για όλα αυτά, όμως αρνούμαι να παραδώσω τα όπλα.
Όμως το κάθε τι απλό και καθημερινό με κουράζει. Δεν έχω τη δύναμη ούτε καν να σηκωθώ από το κρεβάτι ή να πάω μέχρι την κουζίνα, πώς να κάνω όλα τα άλλα που με πιέζουν να κάνω; Κουράστηκα με κάπα κεφαλαίο, το λέω και το νιώθω σε κάθε κύτταρό μου. Ποιος ο λόγος να προσπαθήσω αφού είναι όλα μάταια και ψεύτικα;
Βλέπω τον κόσμο να γελά και δε βρίσκω το λόγο, τους λυπάμαι κιόλας που είναι τόσο αφελείς ή ίσως και να τους ζηλεύω. Καμιά φορά στα οικογενειακά τραπέζια ή σε πάρτι απομακρύνομαι και κλείνομαι σε ένα δωμάτιο και κλαίω γιατί δε νιώθω χαρά, δεν μπορώ και εγώ να γελάσω με την ψυχή μου. Και μη με κοιτάς καμιά φορά που κάνω το κλόουν της παρέας για να ξεγελάσω εσένα και εμένα, η κατάθλιψη δεν έχει πρόσωπο. Προσπαθώ να γίνω καλά, σε πείσμα όλων.
Νιώθω βάρος στους γύρω μου. Ό,τι και να τους πω, δε θα καταλάβει κανένας τους. Νιώθω να είμαι σε μια φούσκα, όλα βουίζουν, πονάω παντού και χάνω τα λογικά μου. Η κατάθλιψη είναι σαν ένας δαίμονας που είναι πάντα δίπλα μου, του αρέσει να με βλέπει να σηκώνομαι και εκεί που δεν το περιμένω να με κλωτσάει, κάθε φορά και πιο δυνατά πίσω από τα γόνατα. Απολαμβάνει να με βλέπει να πέφτω κάτω και να υποφέρω, παίρνει δύναμη. Αλλά θέλω να γίνω καλά, αλήθεια το προσπαθώ.
Το να ζεις με κατάθλιψη είναι σαν μια καθημερινή μάχη κι όπως σε κάθε μάχη νικάς ή πεθαίνεις. Εγώ θα νικήσω όσο κουρασμένη και να είμαι. Θα πιέσω τον εαυτό μου και θα πάω σε ειδικούς να με στηρίξουν. Ήδη προσπαθώ και μόνη μου. Απόψε θα σηκωθώ από το κρεβάτι μου, θα ανοίξω το φως και ας με ζαλίσει και θα βγω από την ασφάλεια του δωματίου μου. Μετά θα κάνω μπάνιο, θα βάλω τα ωραιότερά μου ρούχα, θα φτιάξω τα μαλλιά μου και θα βαφτώ, θα πάρω τηλέφωνο τη φίλη μου και θα βγούμε. Υπόσχομαι στον εαυτό μου να περάσω όμορφα, να χορέψω και να γελάσω πολύ.
Όσο κουρασμένη και εξαντλημένη και να είμαι θα προσπαθήσω πραγματικά. Γιατί θέλω να γίνω καλά και θέλω να κερδίσω αυτή τη μάχη. Είμαι πιο δυνατή από αυτήν.
Συντάκτης: Στέλλα Πέτρου
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
