Τα κλισέ είναι βαρετά

Κλισέ, στα γαλλικά cliché, σημαίνει μεταλλική πλάκα όπου χαράζονται εικόνες ή κείμενα που πρόκειται να τυπωθούν. Στα ελληνικά, πιο ελεύθερα, χρησιμοποιούμε αυτόν τον όρο όταν θέλουμε να αναφερθούμε σε κάτι τυποποιημένο και χιλιοειπωμένο, σε κάτι που έχουμε δει κι ακούσει άπειρες φορές.

Το κλισέ δεν έχει ενδιαφέρον, καταντά κουραστικό και καμιά φορά παλιομοδίτικο. Δεν έχει όμως καμία σχέση με το κλασικό, κάτι που δε θα έπρεπε να συγχέουμε. Κλισέ ατάκες, αλλά και κινήσεις θα δούμε ακόμη και στο φλερτ, αλλά και μέσα στη ζωή ενός ζευγαριού κι ενώ τα κλασικά μας γοητεύουν, αυτά μάλλον μας κάνουν να χασμουριόμαστε.

Τα κλισέ είναι παντού γύρω μας. Ας ξεκινήσουμε απ’ το ίντερνετ, Facebook και Instagram συνήθως. Είναι κουραστικό να βλέπουμε τις ίδιες πόζες και το ίδιο στιλ ντυσίματος, κάτι ανάμεσα σε ναρκισσισμό κι άλλες φορές έλλειψη προσωπικότητας και δημιουργικότητας. Κι έρχεται πάνω στο κλισέ πλασάρισμα της εικόνας μας κι η κλισέ ατάκα φλερταρίσματος. Μια τέτοια ατάκα είναι το: «ωραία φωτογραφία». Ε, προφανώς και το ξέρουμε, αλλιώς γιατί να την ποστάρουμε; Και βασικά δεν είναι η φωτογραφία ωραία, εμείς είμαστε.

Και πες πως με κάποιον τρόπο ξεκινάμε μια (ιντερνετική) κουβέντα. Γιατί πάντα οι ερωτήσεις να ‘ναι οι ίδιες; Τώρα τελευταία στα κλισέ έχει προστεθεί και το αν γυμναζόμαστε. Αλλά σαν το «γεια σου, τι κάνεις;» τίποτα. Δε σου απαντάω με αυτά που στέλνεις, αυτό κάνω. Κάτι λιγότερο κοινότυπο δεν μπορούσες; Ξέρεις τι είναι κλασικό και διαχρονικό; Το χιούμορ κι η ευφυΐα. Βρες πρόφαση από κάποιο ποστ και στείλε μια έξυπνη ατάκα, ένα πείραγμα. Κάπως έτσι ανοίγουν ενδιαφέρουσες συζητήσεις.

Πάμε τώρα στο φλερτ από κοντά, μακράν καλύτερο και πιο ενδιαφέρον απ’ το ιντερνιτικό φλερτ, αλλά εξίσου εύκολα μπορεί κανείς να το καταστρέψει κι αυτό. Ό,τι πιο κλισέ να σε πλησιάσει κάποιος με την ατάκα «σε ξέρω από κάπου;». Όχι φιλαράκι, κι ούτε και θα με μάθεις έτσι όπως το πας. Ή το άλλο κλισέ, το κερασμένο ποτό; Ποιος σας έπεισε πως με το να μας στείλετε ένα ποτό ή ένα σφηνάκι, που είτε δεν το πίνουμε είτε το πίνουμε και γινόμαστε χάλια, θα μας τραβήξετε το ενδιαφέρον. Βαρετό και δειλό. Οκ, το ποτό έρχεται κι εσείς απλώς κοιτάτε.

Ξέρεις τι δεν είναι συνηθισμένο, αλλά διαχρονικό; Η ειλικρίνεια, το θάρρος. Πλησίασε και δείξε το ενδιαφέρον σου. «Μου αρέσεις και θέλω να σε γνωρίσω». Αρκεί. Ξέρεις επίσης τι άλλο είναι κλασικό κι εγγυημένο πως γοητεύει; Η αυτοπεποίθηση, πλησίασε με σιγουριά -όχι με σνομπισμό βέβαια.

Κράτησα τα πιο κλισέ για το τέλος. Τα σφυρίγματα στο δρόμο και το πειράγματα ενώ περπατάμε και φυσικά, το τραγικό κορνάρισμα. Αλήθεια, περιμένουν μερικοί ότι θα καταφέρουν κάτι με αυτό; Το να δημιουργήσει κανείς την αρχή μιας γνωριμίας με τέτοιους τρόπους είναι τόσο χλωμό όσο και το φεγγάρι στο ομώνυμο τραγούδι.

Βέβαια, υπάρχουν κι οι ατάκες του παππού μας, πού τις πάμε αυτές. Πλησιάζουν με στιλ και πετάνε κάτι τύπου: «Ζαχαροπλάστης ήταν ο πατέρας σου;», «Πόνεσες όταν έπεσες απ’ τον παράδεισο» κι άλλα τέτοια. Κι όμως, δεν έχει εκλείψει αυτό το είδος, κυκλοφορούν ανάμεσά μας και πιστεύουν πως θα ρίξουν άνθρωπο έτσι.

Εκτός απ’ τα κλισέ στο φλερτ υπάρχουν και τα κλισέ του χωρισμού. Το «δε φταις εσύ εγώ φταίω» και το «σ’ αγαπώ, αλλά αξίζεις κάτι καλύτερο», χιλιοειπωμένα και καθόλου αγαπημένα. Δε μας δίνουν καμία πραγματική εξήγηση κι ακούγονται φτηνές δικαιολογίες στα πληγωμένα αφτάκια μας.

Λένε κι άλλα, βέβαια, που σε κάνουν να θέλεις να τους σπάσεις το κεφάλι όπως το «πρέπει να φύγω να βρω τον εαυτό μου», «πάντα θα σε νοιάζομαι, αλλά είναι καλύτερα να συνεχίσουμε χώρια». Προσπαθούν να το παίξουν ευαίσθητοι κι ότι νοιάζονται για εμάς ενώ στην πραγματικότητα δειλιάζουν να μιλήσουν ανοιχτά κι ώριμα για τους πραγματικούς λόγους.

Τα κλισέ είναι βαρετά, στο φλερτ μας κάνουν να αναρωτιόμαστε αν έχουν μυαλό στο κεφάλι τους κι άλλες φορές να γελάμε μαζί τους και στο χωρισμό μας πληγώνουν διπλά αφού δε μας δίνουν μια ντόμπρα απάντηση. Μας λείπει λίγη φαντασία, λίγη πρωτοτυπία και κυρίως λίγη διαχρονικότητα. Εκείνα τα κλασικά που όλοι αγαπάμε, χαζεύουμε σε ασπρόμαυρες ταινίες μα δεν υιοθετούμε. Ας γίνουμε λίγο πιο αυθεντικοί!