Τι εννοείτε δε σας αρέσουν τα γλυκά;

Υπάρχουν μέρες που η καθημερινότητα μας φτύνει στα μούτρα, είμαστε τόσο πιεσμένοι και κουρασμένοι που το μόνο που χρειαζόμαστε είναι μια τούρτα σοκολάτας, ένα μεγάλο κουτάλι, την αγαπημένη μας ταινία, μια αγκαλιά και την ησυχία μας. Βέβαια, ας είμαστε ειλικρινείς, όταν επιστρέφουμε το βράδυ σπίτι μετά από μια έντονη μέρα, οτιδήποτε γλυκό και να βρούμε μπροστά μας μια χαρά θα το καταβροχθίσουμε. Από συκαλάκι, μέχρι γκοφρέτα.

Κάποιοι είμαστε γλυκατζήδες και δεν μπορούμε να φανταστούμε ούτε μέρα στη ζωή μας χωρίς να φάμε κάτι πλούσιο σε σάκχαρα -ειδικά σε αγχωτικές περιόδους ή όταν οι ορμόνες μας κάνουν πάρτι. Όμως, ακούσατε-ακούσατε, συναντήσαμε εκεί έξω κι ανθρώπους που δεν τρώνε γλυκά, όχι τόσο γιατί προσέχουν όσο γιατί –όπως δηλώνουν– δεν τους αρέσουν, κι είναι μάλιστα κι αρκετοί. Σοκ; Κι όμως υπάρχουν και κυκλοφορούν ανάμεσά μας, και μια χαρά τύποι είναι. Απλώς αντέχουν κι επιλέγουν να ζουν μακριά από σοκολάτες, κρέμες, σιροπιαστά κι όλα αυτά τα αμαρτωλά ωραία που δίνουν νόημα στη ζωή πολλών από μας και μας χτυπούν απαλά στον ώμο όταν έχουμε ανάγκη για μια αγκαλιά.

Ναι, υπάρχουν άνθρωποι τόσο δυνατοί που αντιστέκονται με άνεση στον πειρασμό της μυρωδιάς ενός φρεσκοψημένου κέικ και δε συγκινούνται στη θέα του λαχταριστού cheesecake που έχουν ακριβώς μπροστά τους στο τραπέζι. Όχι, δεν κάνουν κάποια νηστεία ή ειδική δίαιτα. Δεν τους τρέχουν τα σάλια τους με όλα αυτά και τα παρατηρούν με απάθεια από απόσταση, πολύ απλά γιατί δεν τους αρέσει η γεύση του γλυκού. Δεν είναι του γούστου τους, βρε αδελφέ. Κι ίσως τους ανθρώπους αυτούς να έπρεπε να τους θαυμάζουμε για τη μοναδικότητά τους ή και να τους φοβόμαστε, γιατί άνθρωπος που μπορεί να γυρίσει την πλάτη σ’ ένα προφιτερόλ με σοκολάτα γάλακτος, δεν μπορούμε να ξέρουμε για τι άλλο είναι ικανός και ποια μυστική υπερδύναμη κουβαλά, άξια να μας καταστρέψει.

Σε κάποιους αρέσουν τα αλμυρά τόσο πολύ που το γλυκό τους φαίνεται σαν να τους ξεγελά. Θέλουν, ρε παιδάκι μου, να φάνε το φαγητό τους και να χορτάσουν. Ζουν για τον οργασμό μιας τιγκαρισμένης αλμυρής κρέπας και δε δίνουν δεκάρα για μια (κατ’ αυτούς) ξενέρωτη με πραλίνα. Το γλυκό τι θα τους κάνει στο κάτω-κάτω; Άντε να τους γεμίσει το στομάχι για μισή ώρα ακόμη, μετά θα πεινάνε πάλι και μάλιστα πιο πολύ από πριν. Υπάρχει μια λογική πίσω από αυτό, ok, τους το δίνουμε, όμως απ’ την άλλη η απόλαυση –κι ας είναι και στιγμιαία– είναι καμιά φορά αυτό που πραγματικά ζητάμε. Είμαστε άνθρωποι κι όχι ρομπότ, δεν τρώμε μόνο για να χορτάσουμε και να καλύψουμε ανάγκες.

Πλάκα-πλάκα, πάντως, και παρά την καζούρα περί εξωγήινων σωμάτων, κάτι τέτοιους τύπους είναι για να τους ζηλεύεις και λίγο. Ξέρεις, αυτοί δεν έχουν ανάγκη να φάνε γλυκό μετά το φαγητό, ούτε τρέχουν στο κοντινότερο ζαχαροπλαστείο μετά από μια δύσκολη μέρα, που σημαίνει ότι δεν είναι εθισμένοι σε ‘κείνη τη βλαβερή συνήθεια της κατανάλωσης ζάχαρης. Κι ίσως απ’ την άλλη να ξέρουν να αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις της ζωής τους με άλλους τρόπους, πιο αποτελεσματικούς.

Αν, λοιπόν, είσαι ένας από αυτούς που δεν τρώνε γλυκά όχι γιατί θυσιάζονται, αλλά γιατί δεν τους αρέσουν γευστικά, να ξέρεις πως κατά βάθος θα ‘θελα πολύ να σου μοιάζω -κι όχι μόνο εγώ. Μη νιώθεις άσχημα που σε κοιτάνε καχύποπτα κάθε φορά που τυχαίνει να το αναφέρεις. Εσύ να τρως ό,τι γουστάρεις, στομάχι σου είναι, με ό,τι θέλεις το γεμίζεις, άσε που κάνεις καλό και στην υγεία σου με την αποφυγή των γλυκών. Να το παίρνεις στο χιούμορ, δεν έχεις να δώσεις εξήγηση σε κανέναν στο κάτω-κάτω -κι αν έχεις κάνα μυστικό για να σταματήσουμε να τα γουστάρουμε κι εμείς, καλοδεχούμενο.