Xωρίσατε κι έφταιξες, την παίρνεις την ευθύνη;

Πολλοί από εμάς, πληγωμένοι μετά από έναν άσχημο χωρισμό, τείνουμε να ρίχνουμε το φταίξιμο για τη διάλυση της σχέσης μας στον πρώην σύντροφό μας. Αυτό μας κάνει να νιώθουμε ήσυχοι με τη συνείδησή μας ακόμα κι αν βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι φταίξαμε και οι δύο ή ότι το φταίξιμο ήταν αποκλειστικά στα δικά μας χέρια. Αν περάσει όμως λίγο ο καιρός και κάτσουμε να το σκεφτούμε δίκαια και ώριμα, ίσως αντιληφθούμε ότι αδικήσαμε ανθρώπους και συμπεριφερθήκαμε απαίσια σ’ αυτούς που κάποτε αποκαλούσαμε δικούς μας.

Αν δούμε την κατάσταση σαν ένας εξωτερικός θεατής κι αντιληφθούμε τα λάθη μας τότε το πρώτο βήμα για την ψυχική μας ηρεμία έχει μόλις γίνει. Έπειτα, καλό είναι να το παραδεχθούμε στους πολύ δικούς μας φίλους, εκείνους που ξέρουμε ότι δε θα μας κρίνουν. Αυτοί θα μας ακούσουν και θα είναι ειλικρινείς απέναντί μας χωρίς να μας φέρουν σε μια πιο δύσκολη κατάσταση από την οποία ήδη είμαστε. Το να παραδεχτούμε δικές μας άσχημες συμπεριφορές του παρελθόντος, μας γαλουχεί ως ανθρώπους, είναι όμως μια διαδικασία που πονάει και χρειάζεται να είμαστε πολύ δυνατοί, να ρίξουμε και λίγο τα μούτρα μας και να στρωθούμε στη δουλειά με τον εαυτό μας. Αν η διαδικασία αναγνώρισης των σφαλμάτων μας είναι δύσκολη κι οδυνηρή μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολη είναι όταν το εξομολογούμαστε, πόσο μάλλον όταν πάρουμε την απόφαση να απολογηθούμε κιόλας.

Το ερώτημα είναι ένα και κύριο. Γυρίζουμε ποτέ πίσω, έστω και πολύ αργότερα, για να ζητήσουμε μια ταπεινή συγγνώμη ή το αφήνουμε ως έχει; Από τη μια, αν αντιληφθούμε τα λάθη μας, είναι τίμιο να κάνουμε ένα βήμα πίσω και πρώτ’ απ’ όλα να το παραδεχτούμε, ακολουθώντας και την κατάλληλη απολογία. Βέβαια με μια συγγνώμη δε γίνονται θαύματα που λέει και η Αννούλα η Βίσση στο ομώνυμο τραγούδι, όμως δείχνει μια κάποια αξιοπρέπεια, ακόμα κι αν δεν κλείνει καμιά απολύτως πληγή. Από την άλλη αν επιστρέψουμε με τη συγγνώμη μας στο χέρι μπορεί, όχι μόνο να μην κλείσουν οι πληγές, αλλά να ανοίξουν για ακόμη μια φορά, αφού θα θυμίσουμε καταστάσεις και συμπεριφορές που έφθειραν και στιγμάτισαν το άλλο άτομο.

Θέλει θάρρος και δύναμη να κατεβάσουμε τα μούτρα μας και να παραδεχτούμε τα σφάλματά μας σε έναν άνθρωπο που κάποτε αδικήσαμε, πόσο μάλλον αν υπήρξε κι ο έρωτας στην εξίσωση. Μόνο οι πολύ τολμηροί μπορούν να παραδεχτούν τα λάθη τους και να αναλάβουν την ευθύνη μιας σχέσης, ήδη τελειωμένης, χωρίς να έχουν κάτι να κερδίσουν, κάτι να λάβουν από αυτό, πέραν μιας κάποιας δικαίωσης που προσφέρουν στην πρώην σχέση τους. Το ηθικό δίλημμα υφίσταται αν αυτή η πρώην σχέση στο μεταξύ έχει βρει κάποια καινούρια, οπότε κατά πόσο θα χρειαστεί ένα δικό μας come back είναι άγνωστο. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το ερώτημα δεν υπάρχει ούτε σωστό ούτε και λάθος.

Όσες συμβουλές κι αν πάρουμε από τους αγαπημένους μας φίλους η απάντηση για το αν θα πρέπει να αναγνωρίσουμε τις αδικίες που ταΐσαμε το πρώην αμόρε μας, βρίσκεται καθαρά μέσα μας. Αν αποφασίσεις να το κάνεις να ξέρεις ότι απαιτείται να διαθέτεις μπόλικη τόλμη κι αποφασιστικότητα. Μια συγγνώμη όμως την αξίζουν όλοι.