Έχει σημασία αν στην αρχή το πάτε αργά ή αν πέσετε με τα μούτρα

Ταχύτητα. Μια έννοια με πολλές εκδοχές, αλλά και μεταφράσεις. Μια έννοια με διαφορετική επιρροή κι αποτελέσματα. Ανάλογα με τις συνθήκες. Ανάλογα πάντα την περίπτωση. Στην αρχή μιας γνωριμίας, η ταχύτητα άραγε παίζει ρόλο; Ακόμα και στην περίπτωση που η γνωριμία δεν προχωρήσει σε σχέση. Μπορεί να την επηρεάσει; Μπορεί να τη διαμορφώσει και οδηγήσει σε διαφορετική εξέλιξη; Η απάντηση είναι «σίγουρα». Τα βασικά σενάρια είναι δύο.

Σενάριο πρώτο: η ταχύτητα χαμηλή. Η γνωριμία ξεκινάει με αργό ρυθμό. Η επιθυμία για το καινούριο, η λαχτάρα για τη συνέχεια κι ο ενθουσιασμός συγκρατημένα. Ποτισμένα με επιφυλακτικότητα, κρατούν μικρό καλάθι. Ίσως να συμβαίνει κι από τις δύο πλευρές, ίσως μονόπλευρα. Η μία πλευρά, βέβαια, στην περίπτωση αυτή νιώθει τον αργό ρυθμό βασανιστικό. Ανυπομονεί. Δεν αντέχει. Αλλά καταφέρνει να περιμένει. Κάνει υπομονή. Βάζει την λαχτάρα σε sleep mode και αναμένει την εξέλιξη. Κλείνει τα μάτια και παίρνει βαθιά ανάσα. Αποφασίζει ν΄αφεθεί στο χρόνο κι όπου βγει. Η απόφαση δύσκολη κι ακόμα δυσκολότερο να γίνει πράξη. Λέει στον εαυτό του πως η βιασύνη δεν βοηθάει ποτέ. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν και άνθρωποι που λειτουργούν πιο αποτελεσματικά υπό πίεση. Στην προκειμένη περίπτωση, τα συναισθήματα δε δημιουργούνται ποτέ με πίεση. Δεν εκβιάζονται και δεν «εξαγοράζονται». Αντ΄ αυτού προκύπτουν κι ανθίζουν. Τ΄αληθινά μάλιστα συναισθήματα χρειάζονται πολλές φορές χρόνο, μ΄εξαίρεση βέβαια κάτι εξαιρετικά σπάνιο, τον κεραυνοβόλο έρωτα.

Αν καταφέρουμε να το δούμε από μακριά, από απόσταση, τι βλέπουμε; Μπορεί δικαιολογημένα ν΄ανυπομονούμε να προχωρήσει. Το διάστημα ανάμεσα σε κάθε επικοινωνία, κάθε επαφή μπορεί να μοιάζει ολόκληρος αιώνας. Υπάρχει, όμως, το εξής. Όταν η γνωριμία προχωράει αργά, σταθερά, είναι πιο συνειδητή η επιλογή. Ίσως μάλιστα εκπλαγούμε όταν διαπιστώσουμε ότι παρά την εμφανή μας λαχτάρα, το απολαμβάνουμε περισσότερο. Γιατί κυλάει πιο κοντά στην αλήθεια. Νιώθουμε τις βάσεις να χτίζονται από γερά υλικά. Κι αυτό προσφέρει ανακούφιση.

Σενάριο δεύτερο: η ταχύτητα υψηλή. Η γνωριμία ξεκινάει γρήγορα, βιαστικά. Στο παιχνίδι κυριαρχεί ο αναμενόμενος ενθουσιασμός. Η αρχή της είναι σαν πυροτέχνημα. Στα πυροτεχνήματα εντυπωσιαζόμαστε από την έκρηξη, τα υπέροχα χρώματα, τα λαμπερά φώτα που κατακλύζουν τον ουρανό. Η ψυχή μας νιώθει ζωντανή και πλημμυρίζει έντονα με χαρά. Εντυπωσιαζόμαστε κάθε δευτερόλεπτο που περνά. Το πάθος πατάει το γκάζι χωρίς δεύτερες σκέψεις και το κοντέρ πιάνει κόκκινο. Θα μου πείτε και ποιον δεν τον συναρπάζει η ταχύτητα; Ωστόσο, όπως όταν οδηγούμε ένα όχημα, φτάνοντας σε υψηλή ταχύτητα το ανθρώπινο μάτι δεν προλαβαίνει να αντιληφθεί το χώρο.

Πόσο όμως όλο αυτό θα κρατήσει; Αυτή η πλανεύτρα αίσθηση; Αυτή η μαγευτική φάση; Με άλλα λόγια, πόσο είναι ικανό να κρατήσει; Πολύ πιθανό όσο κρατάνε και τα πυροτεχνήματα. Μετά από λίγο σβήνουν και χάνονται στον έναστρο ουρανό. Και τι μένει; Μένει η ίδια εικόνα με πριν. Μέσα στην βιασύνη μας να βιώσουμε κάτι δυνατό, παρασυρόμαστε. Οι προσδοκίες γεννιούνται παρόλο που ξέρουμε ότι πάντα ακολουθεί η απογοήτευση όταν τολμήσουν να υπάρξουν. Μήπως η βιασύνη υψώνεται ως εμπόδιο και μας αφαιρεί τη δυνατότητα με καθαρό βλέμμα να δούμε τον πραγματικό άνθρωπο δίπλα μας; Kι εκείνος να δει καθαρά εμάς; Μήπως βλέπουμε μόνο το δέντρο και όχι το δάσος; Οι ερωτήσεις πολλές. Ίσως να μην απαντηθούν ποτέ.

Τελικά η ταχύτητα στην αρχή μιας σχέσης καθορίζει τη συνέχεια; Ναι. Παίζει το δικό της ρόλο. Η επιλογή είναι δική μας; Όχι. Γιατί η καρδιά δε ρωτάει, αποφασίζει και πράττει μόνη της. Τρέχει μακριά από την οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη πινελιά λογικής. Λειτουργεί ανεξάρτητα κι εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να την ακολουθήσουμε κι όπου μας οδηγήσει. Γιατί όλα είναι εμπειρίες, πέρα από μαθήματα. Έχουμε το δικαίωμα, αλλά κι οφείλουμε να ζούμε τα πάντα, έντονα και σε κάθε τους μορφή!