Η ζωή μας επιφυλάσσει αμέτρητες εκπλήξεις. Εκπλήξεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε. Σας έχει συμβεί να γνωρίσετε κάποιον, χωρίς όμως να έχετε ιδωθεί ποτέ από κοντά, αλλά να νιώθετε παρ’ όλα αυτά έντονα ότι τον ξέρετε για καιρό ή ακόμα κι από πάντα; Κι όμως, μπορεί να συμβεί!

Τα τελευταία χρόνια, με τη δυναμική είσοδο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στη ζωή μας, έχουν εμπλουτιστεί κατά πολύ οι τρόποι γνωριμίας δύο ανθρώπων, είτε αυτό αφορά φιλικές σχέσεις είτε ακόμη κι ερωτικές. Μπορεί να μοιάζει πιο εύκολο. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι πιο δύσκολο, καθώς απουσιάζει η κοντινή επαφή. Θα μου πείτε, υπάρχουν οι φωτογραφίες κι οι βιντεοκλήσεις. Σαφώς, όμως, δεν είναι το ίδιο.

Όλα υπόκεινται σ’ ένα πρώτο βήμα. Ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, ο ένας θα κάνει το πρώτο βήμα κι ο άλλος το δεύτερο. Οι ρόλοι είναι μοιρασμένοι. Κατά έναν μαγικό λόγο, θα συναντήσουμε κάποιον και θα γίνει ένα κλικ μέσα μας. Αυτόματα δημιουργείται η επιθυμία να προσπαθήσουμε να γνωρίσουμε αυτό το άτομο. Επιλέγουμε να το προσεγγίσουμε άλλοτε δειλά κι άλλοτε πιο δυναμικά. Αυτό εξαρτάται, βέβαια, κι απ’ την ιδιοσυγκρασία μας, άλλοι είμαστε ήπιας κι άλλοι ενεργητικής. Και στις δύο, όμως, περιπτώσεις υπάρχει μία φωνή μέσα μας που λέει: «Προχώρα, τόλμησε, αξίζει!».

Αμέσως μετά, αναλαμβάνει ρόλο ο άγνωστος ακόμη άνθρωπος να κάνει το δεύτερο βήμα, που περιλαμβάνει αποδοχή κι ανταπόκριση ή απόρριψη. Ίσως αυτό το βήμα να ‘ναι δυσκολότερο απ’ το πρώτο. Χρειάζεται μεγαλύτερη τόλμη να αποδεχτούμε με ανοιχτό μυαλό και κυρίως ανοιχτή καρδιά. Συμβαίνει συχνά να μην μπαίνουμε καν στη διαδικασία να γνωρίσουμε κάποιον, να του δώσουμε τον χρόνο και τον χώρο ώστε να τον εξερευνήσουμε, να του επιτρέψουμε να μας αποκαλυφθεί. Κι αυτό γιατί στην εποχή μας έχουμε μάθει στο γρήγορο, στο εύκολο, στο επιφανειακό αλλά και στην εξιδανίκευση.

Όπως ακριβώς συμβαίνει κι όταν ερωτευόμαστε, υπάρχει αρχικά το στοιχείο αυτό. Γνωρίζουμε έναν άνθρωπο κι η πρώτη εικόνα που πλάθουμε ασυναίσθητα είναι ωραιοποιημένη. Μοιάζει απαραίτητη άμυνα για να καλύψουμε τις επιθυμίες κι ανάγκες μας, ώστε να νιώσουμε ασφαλείς και σημαντικοί, απωθώντας ταυτόχρονα το σενάριο της μη αποδοχής κι απόρριψης. Το θετικό είναι ότι όλα αυτά μπορούμε να τα δούμε σαν εμπόδια στον στίβο της ζωής και ταυτόχρονα τον εαυτό μας έναν συγκεντρωμένο κι αποφασισμένο άλτη. Κι όταν υπερπηδήσουμε αυτά τα εμπόδια, γίνονται θαύματα!

Κι όπως τα θαύματα είναι μοναδικά, έτσι και με μοναδικό τρόπο ο καθένας μας μπορεί να γνωρίσει κάποιον και μέσα σε ελάχιστο χρόνο να φτάσει να νιώθει τόσα πολλά, να δημιουργηθεί ένα απίστευτο δέσιμο, καθάριο, αυθεντικό. Το θαύμα ολοκληρώνεται όταν κι οι δύο νέοι φίλοι νιώσουν το ίδιο. Αμοιβαία. Ο τρόπος που εισπράττουν ο ένας απ’ τον άλλον νοιάξιμο, ευγνωμοσύνη, θαυμασμό κι ορθάνοιχτη ψυχή, αποτελεί την απαραίτητη χημεία για μια σχέση ζωής. Για μια σχέση με ποιότητα και διάρκεια. Υπάρχει, λοιπόν, μια ταύτιση συναισθημάτων, κι ας μην έχουν συναντηθεί ποτέ από κοντά. Ακόμα. Κάτι που μπορεί να μη συμβαίνει ούτε με άτομα που γνωρίζουμε χρόνια.

Θυμάμαι κάποτε στο σχολείο, μας είχαν διδάξει για τη φιλία. Η καθηγήτρια μας ρώτησε: «Τι χρειάζεται για να ‘ναι δύο άτομα φίλοι;». Απαντήσαμε πολλά και διάφορα, όπως αγάπη, εμπιστοσύνη, καλή πρόθεση, δεκτικότητα, αφιέρωση χρόνου. Πράγματι, όλα αυτά ισχύουν κι είναι απαραίτητα. Ωστόσο, δεν είχαμε βρει κάτι βασικό. Τι ήταν; Ήταν να τους ενώνει κάτι κοινό. Να μοιράζονται, δηλαδή, κοινές ιδέες, δραστηριότητες, χόμπι, βιώματα. Υπάρχει όμως, κάτι ακόμα πιο ισχυρό: Να μοιράζονται κοινά συναισθήματα.

Τελικά, η σύνδεση μ’ έναν άνθρωπο είναι μία απόφαση. Μια απόφαση να βρούμε τη δύναμη να ξεπεράσουμε τους φόβους μας και να καταφέρουμε να επενδύσουμε στον εαυτό μας, να συνδεθούμε πρώτα μαζί του. Κι όταν δυο άνθρωποι επιλέξουν ν’ ανοίξουν την καρδιά τους και να μοιραστούν, τότε το θαύμα θα γίνει! Θα ενωθούν, θα συνδεθούν κι ας υπάρχει απόσταση. Θα ‘ναι μόνο χιλιομετρική.

Όσο μακριά κι αν είναι κανείς, όταν το νιώθει μέσα του, είναι τόσο κοντά. Γιατί οι ψυχές των δυο αυτών ανθρώπων εκπέμπουν πλέον στο ίδιο μήκος κύματος. Έχουν συντονιστεί!

 

Συντάκτης: Φρόσω Κωνσταντάκη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη