Έγινε η αλλαγή, ώρα για προσαρμογή!

«Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατ΄αυτό μένειν» είχε πει ο Ηράκλειτος. Έτσι είναι τα πάντα στη ζωή. Ρέουν, κυλούν, αλλάζουν, διαφοροποιούνται. Τα δεδομένα κι οι καταστάσεις δεν είναι ποτέ ίδια, ποτέ στάσιμα. Κάπου εκεί βρίσκεται κι ο καθένας μας να τριγυρνά. Ανάμεσα στις καταστάσεις να επηρεάζει και να επηρεάζεται. Με έναν και μοναδικό τρόπο, να προσαρμόζεται. Είναι ανάγκη, θέλουμε δε θέλουμε, είτε μας αρέσει είτε όχι.

Μια αλλαγή που γίνεται από εξωτερικούς παράγοντες, εννοώντας όχι από δική μας επιλογή, δεν είναι ποτέ κάτι που μας αρέσει. Κάτι που επιθυμούμε, που χαιρόμαστε όταν συμβαίνει. Συμφωνείτε; Μας φέρνει ξαφνικά αντιμέτωπους με άγνωστες συνθήκες, άγνωστες συμπεριφορές. Μας αναγκάζει ν’ απομακρυνθούμε από τα γνώριμά μας και να κολυμπήσουμε σε άγνωστα, σκοτεινά νερά. Άλλοτε μας παίρνει λίγο χρόνο κι άλλοτε περισσότερο για να το πάρουμε απόφαση. Ο χρόνος που μεσολαβεί είναι απαραίτητος για να συμφιλιωθούμε με την ιδέα της μικρής ή μεγάλης αλλαγής. Αμέσως μετά ξεκινά το πιο δύσκολο κομμάτι, η προσαρμογή.

Όπως ένα νόμισμα έτσι κι η προσαρμογή σε οποιαδήποτε κατάσταση έχει δύο όψεις, δύο πλευρές, δύο χρώματα. Από τη μια, η φωτεινή -αν θέλετε- πλευρά, αφηνόμαστε στη ροή του ποταμού, να μας οδηγήσει παρακάτω, άγνωστο το πού. Βάζουμε το μυαλό μας σε μια διαδικασία εγρήγορσης, μια διαδικασία οργάνωσης. Εξετάζουμε τα θετικά και τ΄αρνητικά, τα οφέλη και τις απώλειες. Ποτέ κάτι δεν είναι μόνο θετικό ή μόνο αρνητικό. Στη ζυγαριά της ζωής υπάρχουν πολύ σοφά και τα δύο. Στην ισορροπία τους, όμως, και στο πού θα γέρνει η ζυγαριά παίζουμε κι εμείς οι ίδιοι ρόλο. Με τις επιλογές μας και τις αποφάσεις μας. Αφηνόμαστε δηλαδή στη ροή του ποταμού όχι σαν ένα κομμάτι ξύλου, παθητικά κι όπου μας βγάλει, αλλά κουνάμε παράλληλα χέρια και πόδια, επεμβαίνουμε κι αντιστεκόμαστε στη ροή, προσπαθούμε ν΄αλλάξουμε την κατεύθυνσή μας αν χρειαστεί. Και τι θα καταλάβουμε; Έχουμε χρησιμοποιήσει την αρχική αλλαγή που συνέβη προς όφελός μας. Έχουμε δώσει την ευκαιρία στον εαυτό μας να δούμε τις ικανότητες και τις δυνατότητες που διαθέτει ο καθένας μας. Έχουμε καταφέρει μέσα από τις δυσκολίες που θα συναντήσουμε να γίνουμε καλύτεροι. Με μία λέξη να εξελιχθούμε. Άρα, η προσαρμογή σε μια κατάσταση μπορούμε να πούμε ότι είναι κάτι λειτουργικό στη ζωή μας.

Υπάρχει βέβαια κι η άλλη πλευρά, που κρύβει τον κίνδυνο να πέσουμε στην παγίδα του βολέματος, να εφησυχαστούμε. Στην περίπτωση αυτή, λειτουργούμε σαν το παραπάνω κομμάτι ξύλου. Παραιτούμαστε από οποιαδήποτε προσπάθεια να εξελιχθούμε κι αφηνόμαστε στην κατάσταση ως έχει. Αφηνόμαστε να μας παρασύρει το ποτάμι, χωρίς αντίδραση, όμως από επιλογή. Επιτρέπουμε στην κατάσταση ν΄αποφασίζει εκείνη για μας κι αυτή αποφασίζει να μας οδηγήσει στη στασιμότητα. Εκεί καταλήγει το συγκεκριμένο ποτάμι. Σε στάσιμα νερά, σαν βάλτος. Σιγά σιγά αρχίζουμε να βουλιάζουμε και τις περισσότερες φορές να μην το έχουμε καν αντιληφθεί. Δεν είναι εύκολο να το συνειδητοποιήσουμε, καθόλου. Κι αυτό, γιατί αντλεί δύναμη από την εσωτερική μας αντίσταση κι επιφυλακτικότητα σε οποιαδήποτε αλλαγή προκύψει.

Ας σκεφτούμε λίγο τα λόγια του Osho «Ο άνθρωπος πολλές φορές προτιμάει το παλιό αντί το καινούριο. Γιατί το παλιό είναι γνώριμο. Είναι οικείο. Είναι όμως και μίζερο. Μόνο το καινούριο υπάρχει πιθανότητα να σου φέρει ευδαιμονία. Ο μοναδικός τρόπος για να μάθεις, είναι να το επιτρέψεις.» Είναι μια ευκαιρία, λοιπόν, να καλωσορίζουμε πλέον τις αλλαγές και να επιλέγουμε τη μορφή της προσαρμογής που εμείς θέλουμε. Εκείνη που μας πηγαίνει πάντα μπροστά. Ας επιτρέψουμε στο ποτάμι να μας οδηγήσει στη θάλασσα. Εκεί μόνο θα βρούμε νέες προκλήσεις και θα ζήσουμε καινούργιες εμπειρίες κι ας μας είναι άγνωστες ακόμα. Γιατί εκεί, στα βαθιά νερά, θα συναντήσουμε τελικά την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.