Αν δεν τα πεις στο σκύλο σου τότε σε ποιον;

Όλοι έχουμε φίλους, άλλοι κοντινούς, άλλοι αυτοκόλλητους. Βγαίνουμε, περνάμε καλά, υστεριάζουμε με άνεση όταν κάτι μας πάει λίγο, αρκετά ή εντελώς στραβά, γενικότερα νιώθουμε ελεύθεροι να τους ανοιχτούμε και να μας ανοιχτούν χωρίς κανέναν φόβο έκθεσης. Ή καλύτερα, σχεδόν κανέναν. Άλλωστε, όσο κολλητός μας κι αν είναι κάποιος, έχει κι εκείνος τα προβλήματά του, τα όριά του, γενικότερα καλό είναι να μην κάνουμε ποτέ κατάχρηση της υπομονής κάποιου ζαλίζοντάς τον διαρκώς με τα δικά μας, όσο καλός κι αν είναι αυτός ο κάποιος, όσο κι αν μας αγαπάει. Εκτός βέβαια κι αν αυτός ο κάποιος είναι ο σκύλος μας.

Ναι, αυτό το τετράποδο πλασματάκι που όταν το φέραμε στο σπίτι ήταν απλά μια χαριτωμένη μαλλιαρή μπαλίτσα που μας μάσαγε τα παπούτσια και μας κατούραγε το χαλί και κατέληξε ο πιο πιστός κι αγαπημένος μας φίλος, που μας αγαπάει το ίδιο τις μέρες που είμαστε καλοί μαζί του αλλά και τις μέρες που είμαστε μουντρουχόφατσες και δε θέλουμε να πούμε ούτε καλημέρα σε περαστικό. Μας φέρνει το αγαπημένο του παιχνίδι για να παίξουμε, μας τραβάει για να βγούμε μια βόλτα να ξεσκάσουμε χωρίς να υπολογίζει ζέστη ή κρύο κι όταν μας βλέπει να κλαίμε ή να έχουμε τις μαύρες μας απλά χώνεται στην αγκαλιά μας ή μας γλείφει τα μούτρα για να περάσει.

Οι σκύλοι μας. Σε εκείνους τα λέμε όλα. Τους λέμε για το μαλακιστίρι που μας άφησε στο «διαβάστηκε», για την υπόσχεση που δεν κράτησε, για τα πολλά που έλεγε κι έκανε λίγα. Τους λέμε για τις ώρες που περιμένουμε πάνω από το κωλοτηλέφωνο και τους εξηγούμε γιατί είμαστε όπως είμαστε, τους μιλάμε για τις παράλογες ζήλιες μας, τις υποψίες μας, τα δράματά μας που δεν τολμάμε να τα πούμε ούτε στον κολλητό μας, είτε για να μην καταλήξουμε κουραστικοί, είτε επειδή ξέρουμε πως είναι καθέτως κι οριζοντίως παράλογα και κατασκευασμένα από το μυαλό μας σενάρια που όμως μας βασανίζουν ανηλεώς από το πρωί ως το βράδυ. Τους λέμε τα πάντα καθώς, ακόμα κι αν ξέρουμε πως δεν μπορούν να βάλουν σε λόγια ανθρώπινες έννοιες όπως «αγάπη», «λύπη» ή «πόνος», γνωρίζουμε ότι τα νιώθουν όλα κι αυτό μετράει για εμάς παραπάνω από μια βαριεστημένη ή χιλιοακουσμένη ανθρώπινη γνώμη.

Μας βλέπουν με το βρακί, με κότσο ανανά στην κορυφή του κεφαλιού, μας βλέπουν να τρώμε από το τάπερ, με τα χέρια, να φοράμε τρεις μέρες σερί το ίδιο μακό, να λιώνουμε στις σειρές ώρες ατέλειωτες τρώγοντας βρωμερά, λιπαρά πράγματα που μας κάνουν να νιώθουμε ακόμα πιο γουρούνια μετά, να είμαστε εκείνος ο ωμός κι άσχημος εαυτός μας που δε θα τολμούσαμε ποτέ να παραδεχτούμε σε κανένα δίποδο ον έτσι όπως έχουμε μάθει να ντύνουμε τις ζωές μας με εκείνον τον καλοσιδερωμένο μανδύα ευπρέπειας που εναποθέτουμε στην κρεμάστρα, δίπλα από την εξώπορτα κάθε φορά που επιστρέφουμε σπίτι. Οι σκύλοι μας τα ξέρουν όλα, τα βλέπουν όλα, αλλά δε μιλάνε ποτέ, ξέρεις γιατί; Όχι μόνο επειδή δεν μπορούνε, αλλά επειδή είτε μας βλέπουν σε κατάσταση εμφανισιακού ναυαγίου μπροστά στην τηλεόραση, είτε σημαιοστολισμένους για πρώτο ραντεβού με τον μεγάλο μας έρωτα, εκείνοι δεν αντιλαμβάνονται καμία απολύτως διαφορά. Στα μάτια τους είμαστε σπουδαίοι, πανέμορφοι και παντοδύναμοι όπως πάντα.

Τους μιλάμε και για τις χαρές μας· για τα «μου έλειψες» που λάβαμε, για τους καινούριους μας έρωτες, για τις ματιές που πιάσαμε, για το πόσο ωραία περάσαμε, κι εκείνοι χοροπηδάνε γύρω μας και μας κάνουν χαρές γιατί, ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνουν ακριβώς τι έγινε, καταλαβαίνουν ότι έγινε κάτι καλό, το ακούνε στον τόνο της φωνής μας κι όταν εμείς είμαστε χαρούμενοι μία, εκείνοι χωρίς να ξέρουν γιατί γίνονται χαρούμενοι δέκα. Περιμένουμε με αγωνία να δούμε αν θα συμπαθήσουν την καινούρια μας σχέση, καθώς μια πιθανή τους δυσπιστία θα μας έβαζε σίγουρα σε δεύτερες σκέψεις, ενώ ένα έντονο κούνημα της ουράς τους θα μας έδινε με περισσότερη ευκολία το «ok» για να συνεχίσουμε.

Για εκείνους δεν είναι ποτέ αργά για χάδια, βόλτες ή παιχνίδι, δεν υπάρχει απελπισία, δεν υπάρχει καν κακό στον κόσμο, αρκεί να είμαστε εκεί δίπλα τους. Μιλάμε στους σκύλους μας για την αγάπη γιατί βλέπουμε στα μάτια τους πως τη νιώθουν σε ανιδιοτελή μορφή από τη μέρα που μας γνώρισαν. Κι αν έχεις ζήσει αυτήν την αγάπη, δύσκολα βολεύεσαι να σε αγαπάνε σε πλαίσια συμβατικά κι ανθρώπινα. Μιλάμε στους σκύλους μας για αγάπη, γιατί στις μέρες μας ίσως είναι οι μόνοι που ξέρουν τι σημαίνει.