Αν γυρνούσε πίσω ο χρόνος, θα το ξαναζούσες;

Είμαστε περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι· για κάποιο λόγο, που δε γνωρίζω, μας ελκύει το ζόρικο όπως ο μαγνήτης το μέταλλο, αλλά αγνοούμε με επιδεικτική αδιαφορία καθετί που μας προσφέρεται στο πιάτο, καθώς σκεφτόμαστε πως για να μας ήρθε τόσο εύκολα, όλο και κάποια παγίδα θα κρύβει. Αυτή η καχυποψία μας, λοιπόν, μας ωθεί να παίρνουμε στο κατόπι έρωτες ανέφικτους και ταυτόχρονα να τρέχουμε να ξεφύγουμε από έρωτες εφικτούς, μην τύχει και μας απασχολήσουν απ’ το κυνήγι του μάταιου για μια πιθανότητα ουσίας.

Τώρα, θα με ρωτήσεις, ποιος βαφτίζει τι είναι εφικτό και τι ανέφικτο σε μία ανθρωπότητα που έχει καταφέρει να πάει στο φεγγάρι, αλλά δεν μπορεί να καταπολεμήσει την πείνα στην Αφρική και θα ‘χεις και δίκιο, καθώς ο καθένας μας ζει τη ζωή του με τα δικά του μέτρα και σταθμά, τα πάντα είναι σχετικά κι αν το σκαρφάλωμα ενός δέντρου είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας στο μυαλό ενός ελέφαντα, στη ζωή της μαϊμούς είναι κάτι φυσιολογικό και καθημερινό.

Κάπως έτσι, λοιπόν, πάει το πράγμα και στο δικό μας μυαλό, το ανθρώπινο· μπορεί στον περίγυρό σου να φαίνεται πως μένεις κολλημένος σε μια σχέση που δε σου προσφέρει τίποτα, να μη ζεις το σήμερα για χάρη ενός χθες που δε σου προσέφερε ποτέ καμία ελπίδα για ένα πιο φωτεινό αύριο και γενικά να νομίζουν όλοι πως ταλαιπωρείς τον εαυτούλη σου τζάμπα και βερεσέ, ενώ θα μπορούσες να φτιάξεις τη ζωή σου δίπλα σε έναν άνθρωπο που «σου αξίζει» κι είναι διατεθειμένος να σου δώσει όλα εκείνα που σου στέρησαν οι προηγούμενοι.

Βέβαια, κανείς απ’ τον περίγυρό σου δεν αναρωτιέται πώς θα το κάνεις αυτό ενώ ακόμα είσαι «εκεί», οπότε μη δίνεις σημασία, καθώς τα λόγια τους δεν έχουν ούτε βάση ούτε νόημα. Όπως δεν μπορείς να κατηγορήσεις έναν άνθρωπο που παιδεύεται να λύσει ένα σταυρόλεξο διαβολικής δυσκολίας, έτσι ακριβώς δε γίνεται να κατηγορήσεις κάποιον που αρνείται να παλέψει με τα συναισθήματά του για να λογικευτεί και να πάει ένα βήμα παραπέρα «για να ‘ναι καλά» ή «για να πάρει επιτέλους αυτό που του αξίζει». Επειδή ούτε καλά θα ‘ναι βάζοντας απλά ένα τικ στο κουτάκι που του επέβαλαν άλλοι ούτε πιστεύει πως ένα αδιάφορο μα βολικό συναίσθημα είναι αυτό που του αξίζει.

Ξέρεις, οι άνθρωποι που δίνουν εύκολα δεσποτικές κι απόλυτες συμβουλές, χωρίς να σου αναγνωρίζουν το δικαίωμα να διέπεσαι απ’ τη δική σου λογική και τις δικές σου εμπειρίες κόντρα σε όσα σου λένε πως θα έπρεπε να πιστεύεις για να γίνεις ένας από αυτούς, μάλλον ξέρουν λιγότερα από εσένα, οπότε μην τους ακούς, ακόμα κι αν βαθιά μέσα σου μια φωνούλα σου λέει πως έχουν δίκιο. Επειδή εκείνοι που δεν έζησαν μια σχέση που τους καταρράκωσε το «είναι» και τους κράτησε σε συναισθηματικό αναπηρικό αμαξίδιο για καιρό, δεν ξέρουν πώς είναι να φοβάσαι να ορθοποδήσεις, όταν γνωρίζεις πως όταν το κάνεις το πιθανότερο είναι να πέσεις, παρά να τρέξεις.

«Να ‘χεις το δικαίωμα να βιώνεις τον πόνο σου» είχε πει ο Kurt Cobain κι αυτό να ‘χεις πάντα στο μυαλό σου, όσο χρόνο κι αν σου πάρει, όση φαιά ουσία κι αν σπαταλήσεις, ακόμα κι αν ξέρεις πως παίρνεις το ρίσκο σου ο πόνος αυτός να μην περάσει ποτέ. Επειδή, ξέρεις, ούτε σε δήθεν έρωτες δε θα ξεχαστείς ούτε σε βράδια στημένης καλοπέρασης. Παυσίπονα είναι όλα αυτά κι όπως ξέρεις, όταν υπάρχει ιατρικό θέμα, ο πόνος επιστρέφει μόλις πάψει να δρα η όποια φαρμακευτική ουσία. Ορισμένοι πόνοι περνάνε μόνο με χειρουργική επέμβαση κι αν εσύ δεν είσαι έτοιμος για μια τέτοια διαδικασία, δεν έχει κανένας το δικαίωμα να υπογράψει στη θέση σου προκειμένου να γίνεις καλά.

Θα το μετανιώσεις; Μπορεί ναι, μπορεί κι όχι, αυτό δε γίνεται να το ξέρεις. Και πώς θα ξέρεις αν αξίζει όλο αυτό, όταν γνωρίζεις πως είσαι στη λάθος μεριά της τραμπάλας από καιρό; Αυτό γίνεται με τον εξής, απλό, τρόπο· φέρε στο μυαλό σου τον άνθρωπο που σε έφτασε στο σημείο που είσαι, να μην προχωράς και να μην πιστεύεις σε τίποτα. Θυμήσου όλα τα καλά κι όλα τα κακά χαρακτηριστικά του, ζύγισε τις όμορφες και τις άσχημες στιγμές που σου προσέφερε, μέτρησε και τον εαυτό σου και με άτεγκτη ειλικρίνεια κρίνε αν η όλη ιστορία σε εξέλιξε ως άνθρωπο, αν ωρίμασες ή αν βίωσες καταστάσεις που σε πήγαν ένα-δυο βήματα παραπέρα. Τέλος, αναρωτήσου με όση ψυχραιμία σου απέμεινε το εξής: Αν σου δινόταν η ευκαιρία να το ζήσεις όλο απ’ την αρχή, ακόμα κι αν γνώριζες πως η κατάληξη θα ήταν η ίδια, ακόμα κι αν γνώριζες πως  δε θα μπορούσες να αλλάξεις ούτε ψίχουλο από όσα έγιναν, θα το ξαναέκανες;

Αν η απάντηση είναι καταφατική, τότε δε χρειάζεται να αναρωτιέσαι άλλο. Επειδή θέλει εξαιρετική ωριμότητα και ψυχικό σθένος να αναλαμβάνεις το βάρος των ευθυνών των επιλογών σου, αντί να παριστάνεις θρασύδειλα το θύμα των περιστάσεων σε κάθε πιθανή ευκαιρία. Επειδή, όπως λένε, δεν μπορείς να διαλέξεις να μη σε πληγώσουν, μπορείς όμως να κρίνεις ο ίδιος για ποιον άνθρωπο αξίζει να υποφέρεις κι αυτή είναι η δύναμή σου, μια δύναμη που απέκτησες μόνος σου κόντρα σε οποιονδήποτε επιβεβλημένο φόβο μοναξιάς που θα σε κρατούσε πίσω.

Βλέπεις; Η νίκη ήταν όλη δική σου.