Αν παρακολουθούσε ποτέ κάποιος τις συζητήσεις με τους κολλητούς μας

Δεν ξέρω ποια πλατφόρμα χρησιμοποιείς περισσότερο· είσαι παιδί του Messenger, του Skype ή του Whatsapp; Τα χρησιμοποιείς όλα ή ένα από αυτά; Όπως και να έχει, σίγουρα μιλάς με πολύ κόσμο. Στα παραθυράκια σου πηγαίνουν κι έρχονται πολλά «Τι κάνεις;», ξεκινάνε κόντρες και καταλήγουν έρωτες ή το αντίθετο, γενικά κινείται το πράγμα.

Και μέσα σε όλα αυτά είναι κι εκείνο το τσατ με τους κολλητούς σου ή, ακόμα χειρότερα, με εκείνον τον έναν κολλητό που σας δένει μια άρρωστη παράνοια, ένα κάτι που σας κάνει να καταλαβαίνετε ο ένας τον άλλον ακόμα και χωρίς να μιλήσετε, αρκεί να κοιταχτείτε ή να νιώσετε ο ένας το «τίνγκ» (πώς κάνει τέλος πάντων ο ήχος του Messenger, σταμάτα να κοροϊδεύεις) του άλλου.

Μιλάω για τη συνομιλία εκείνη στην οποία τα screenshots κάνουν παρέλαση· είναι σε λειτουργία 24/7 καθώς, εντάξει ρε παιδί μου, σας χωρίζουν οι υποχρεώσεις και οι ρυθμοί της ζωής, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν μπορείτε να είσαστε σε διαρκή επικοινωνία μην τυχόν και χάσετε κανένα τεκταινόμενο, κανένα κουτσομπολιό, καμία πτυχή της σεξουαλικογκομενικής ζωής εσού ή ὑμῶν.

Είναι με λίγα λόγια το παραθυράκι εκείνο το οποίο απολαμβάνεις περισσότερο από όλα καθώς, όπως και να το κάνουμε, εκεί βρίσκεται το πραγματικό ζουμάκι, εκείνο που σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι σε ακατάλληλες στιγμές, και είναι το ίδιο παράθυρο που, αν του ρίξεις μια αντικειμενική ματιά, ταυτόχρονα σε κάνει να ντρέπεσαι πιο πολύ από κάθε τι άλλο στον πλανήτη.

Γιατί μόνο που σκέφτεσαι πως μπορεί να έσπαγε το πόδι του κανένας διάολος και να έπεφτε το κινητό σου σε λάθος χέρια, εσύ θα έπρεπε να κλείσεις διπλό εισιτήριο για Ακτή Ελεφαντοστού, να αποχαιρετήσεις γονείς, πατρίδα και σκύλο και να ζήσετε οι δυο κολλητοί σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων μπας και γλιτώσετε το τομάρι σας αμφότεροι από το διασυρμό. Άσε που και να μένατε δηλαδή εδώ πέρα δε θα σας μιλούσε ψυχή, οπότε τι να το κάνετε; Μια χαρούλα είναι στην Ακτή, μην το συζητάτε καθόλου. Όχι, δεν είναι απλά τσατ τα τσαταρίσματα με τους κολλητούς μας· είναι απόλαυση πιο ένοχη κι από νουγκατίνα σε περίοδο δίαιτας, είναι ιεροτελεστία.

Γιατί εκεί που κανονίζετε τι ώρα θα βγείτε, σκάει σκρίνσοτ με φωτογραφία της νυν του πρώην και σχόλιο για το λαδωμένο της μαλλί, μετά prep speech στο φιλικό σου έτερο ήμισυ σχετικά με το πόσο άξιο/μοναδικό/πανέμορφο/πολυτάλαντο πλάσμα είναι, και μετά στο καπάκι ανταλλαγή σέλφι που καλύτερα να ανατίνασσε τη γη κανένας πύραυλος του Κιμ Γιόνγκ παρά να τις έβλεπε άλλος άνθρωπος. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ανταλλάσετε ταυτόχρονα και memes που περιέχουν αστεία που σε άλλους μπορεί να μη μοιάζουν καν αστεία αλλά εσείς ξέρετε (φαντάσου κάπου εδώ πως έβαλα smiley που κλείνει το ματάκι πονηρά), και στο καπάκι βιντεάκι να κάνετε γκριμάτσες με φίλτρα Snapchat, και μετά καντήλια για το αφεντικό σου, και μετά συζήτηση για το πού θα φάτε brunch την Κυριακή, και πόσα άλλα.

Έλα μωρέ που δε στέκετε στα καλά σας, επειδή εκεί που έλεγες στο Κατερινάκι τι να απαντήσει στον Ανδρέα για να το παίξει δύσκολη αλλά όχι κι αδιάφορη, στα ξαφνικά ανταλλάσετε βιντεάκι απόσπασμα από Αννίτα Πάνια και στο καπάκι συνταγή του Πετρετζίκη για «λαχταριστά παπαρότι με γλάσσο καφέ» και μετέπειτα link με σουρικάτες να χορεύουν στους ρυθμούς του είσαι-αμαρτωλή-δε-σε-θέλω-πια, ίσως και κανένα άρθρο τύπου «celebrities without photoshop» κι άντε κανένα προφίλ σένιου γκομενακίου, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Είναι αυτό παράνοια θέλεις να μου πεις; Κάτι τέτοιο, που λες, παράνοια το λένε κάτι ξενέρωτοι ερασιτέχνες, για εσάς είναι απλή καθημερινότητα.

Καμία συνοχή, καμία αλληλουχία, μόνο ξεκάρφωτα μηνύματα τα οποία όσο ασήμαντα κι αν είναι, νιώθεις μια ιερή υποχρέωση να τα στείλεις λες και η ζωή ή η φιλία σας εξαρτάται από το πλήκτρο της αποστολής. Ακριβώς όπως και στις «από κοντά» σας συζητήσεις, τα μηνύματα με φίλους δε μοιάζουν με κανονικές συζητήσεις με αρχή, μέση και τέλος, αλλά με μπεκετίστικους διαλόγους που θα έκαναν αριστουργήματα του θεάτρου του παραλόγου να ωχριούν μπροστά στο ακατέργαστο μεν, πολύπλευρο δε ταλέντο σας, που ένας θεός ξέρει γιατί δεν το έχει ανακαλύψει κανένας αρμόδιος μέχρι τώρα, να σας δώσει δική σας εκπομπή, να σπάσετε τα κοντέρ των τηλεμετρήσεων για πλάκα.

Ξέρεις, αυτό έχουν οι συζητήσεις με τους κολλητούς μας, είτε είναι real life, είτε ιντερνετικές· κρύβουν μια παράνοια που μεταξύ σας μόνο παράνοια δε φαντάζει, αλλά ξέρετε καλά πως παραπάνω από παράκρουση θα χαρακτηριζόταν από έναν τυχαίο παρατηρητή. Ίσως οδηγούσε σε αντικειμενικά συμπεράσματα περί ψυχικών νόσων, ίσως αποτελούσε κι αφορμή για την εισαγωγή σας σε ψυχιατρικό ίδρυμα (ας μην το πάω too far, ούτε να κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια, αλλά ποτέ δεν ξέρεις).

Ξέρεις όμως πως κάθε φορά που βλέπετε εκείνο το συγκεκριμένο thumbnail, κάτι ψωμένιο θα έχει η υπόθεση. Και πως, κακά τα ψέματα, δε θα άλλαζες την μεταξύ σας φρενοβλάβεια για τη λογική και την ανεμπόδιστη συνεννόηση όλου του κόσμου. Άλλωστε οι συγκεκριμένες πινελιές ζουρλαμάρας είναι και ο μοναδικός τρόπος για να μοιάζει η δήθεν λογική πραγματικότητα ανεκτή, έτσι δεν είναι;