Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι ανάγκη το μαζί. Δεν ιδρώνει το αυτί τους αν αρέσουν, δε δίνουν σημασία σε δημόσιες σχέσεις και λυκοφιλίες που εύκολα θυσιάζονται στο βωμό μελλοντικών ή νυν συμφερόντων και δε βλέπουν την αγάπη σαν αλισβερίσι για να της κάνουν παζάρια. Είναι άνθρωποι που δε γουστάρουν απλά να τους δέχονται όπως είναι, μα θέλουν να τους γουστάρουν για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Μπερδεύτηκες; Δε σε αδικώ. Δεν είναι εύκολο ούτε να κατανοήσεις, ούτε να ζήσεις τέτοιους ανθρώπους· μπορεί να είναι ανοιχτά βιβλία, μα είναι από εκείνα τα ακατανόητα μυθιστορήματα των εξακοσίων σελίδων, όχι από εκείνα τα ευτελή ρομάντζα που διαβάζεις εν μία νυκτί. Είναι ζόρι να τους κατακτήσεις ή να αποτελέσεις μέρος της ζωής τους και ίσως σου πάρει μήνες για να διαβάσεις ανάμεσα στις γραμμές τους. Δεν είναι πως το κάνουν επίτηδες, είναι που αποδέχτηκαν πως οι άνθρωποι αρέσκονται να ζούνε στον αφρό, μα αυτό ουδέποτε ήταν αρκετό για να τους αναγκάσει να προδώσουν τον βυθό τους.
Δεν έχει σημασία λοιπόν με ποιο ρόλο βάφτισες την παρουσία σου στη ζωή μου· δεν έχει σημασία αν θέλεις να είσαι φίλος, έρωτας ή βόμβα ναπάλμ. Λες πως μπορείς να σταθείς πλάι μου και το μέσα μου γελάει σαν τη μάγισσα του παραμυθιού· λες αντέχεις, λες πως ξέρεις, όπως λένε όλοι άλλωστε. Λες πως θέλεις να σε αφήσω να δοκιμάσεις, μόνο που εμένα με κούρασαν τα πειράματα. Είναι ψυχή τούτο εδώ, όχι λάστιχο, και πόσο πια να την τεντώσεις για να δεις τις αντοχές της; Γι’ αυτό σου λέω, φύγε τώρα αν δεν μπορείς, τα δικαιολογώ εγώ τα φεύγω όταν δεν έχεις δώσει χρόνο στα μείνε να βγάλουν ρίζες. Τα ξεριζώματα είναι που πονάνε.
Φύγε, γιατί εγώ αισθάνομαι, σκέφτομαι, παραμυθιάζομαι, πατάω στη γη και πετάω ταυτόχρονα, και θέλω δίπλα μου ανθρώπους που μπορούν να με ακολουθούν χωρίς να λαχανιάζουν. Θέλει κότσια το μαζί, εκτός από στομάχι· μαζί στα εύκολα, μαζί στα παράλογα, μαζί στα μυστικά, μαζί στη βροχή με ομπρέλα ή χωρίς. Να μη τρομάζεις με τα στραβά μου, ούτε να σε ταράζουν τα χούγια μου, μα να τ’ αγκαλιάζεις όπως αγκαλιάζεις το σώμα μου.
Αν θέλεις να μείνεις πρέπει να μου κάνεις χώρο στη ζωή σου και να με τραβάς στη δίνη σου όσο εξαντλητικά κι αν προσπαθώ να το αποφύγω. Μην πας να με εντυπωσιάσεις με χρυσόσκονες γιατί η νίκη σου θα είναι στιγμιαία και δε θα μπορέσεις ποτέ να την ονομάσεις θρίαμβο. Γίνε απλά ο άνθρωπος που θα με εκπλήξει ευχάριστα, που θα βρίσκει νόστιμο το φαγητό μου επειδή το έφτιαξα εγώ κι ας μην είναι έργο τέχνης, που θα χαμογελάει με την ασυνάρτητη πολυλογία μου, που δε θα θυμώνει όταν αργώ στα ραντεβού μας αλλά θα μάθει να ζει με αυτό χωρίς να θέλει να με κοπανήσει, που θα με δέχεται χωρίς απλά να με ανέχεται.
Θέλω να θέλεις να ακούς πώς πέρασα τη μέρα μου, αν το αφεντικό μου είναι μαλάκας, αν κουράστηκα, αν σε σκεφτόμουν, όχι να ρωτάς για να ρωτήσεις. Να γουστάρεις τις γκρίνιες μου, τα παράπονα μου, τα μούτρα μου, επειδή ξέρεις πως μέσα τους κρύβουν αγάπη κι ενδιαφέρον, κι επειδή αν δε μου τα προκαλούσες όλα αυτά δε θα ‘μουν εδώ. Να λες με λίγα λόγια τα ελαττώματά μου «ιδιορρυθμίες» και να με αγκαλιάζεις λίγο πιο σφιχτά μπας και το βουλώσω.
Γιατί αν ψάχνεις το τέλειο, δε θα το βρεις εδώ, κι αυτό στο υπογράφω· δε θα το βρεις επειδή το τέλειο δεν είναι αληθινό και το αληθινό δεν είναι τέλειο, κι άνθρωποι σαν εμένα ξέρουν πως το γυαλιστερό περίβλημα δε σημαίνει απαραίτητα κι ακριβό δώρο. Θα σε τσαντίσω, θα σε ενοχλήσω, θα σου βγάλω το λάδι κι έτσι ξαφνικά θα τα παίρνω όλα πίσω και θα σου γελάω σαν παιδί που έκανε μαλακία και το ξέρει, μα ντρέπεται να ζητήσει συγγνώμη. Μα όσο παράλογα κι αν σου φερθώ δε θα έχεις ποτέ αμφιβολία πως δε σε νοιάζεται κανένας όσο εγώ κι αυτό θα είναι που θα σε κρατάει κοντά μου.
Να μη σε νοιάζει αν μαλώνουμε, μα να σε νοιάζει η επιθυμία μας να γεφυρώσουμε τα δυο άκρα να είναι μεγαλύτερη από τις διαφορές μας. Να συζητάμε σαν κολλητοί, να παίζουμε σαν πεντάχρονα, να προστατεύουμε ο ένας τον άλλον σαν αδέρφια. Κι αν δεν είμαστε και οι δύο δυνατοί ταυτόχρονα, τι πειράζει; Ας είμαστε δυνατοί εναλλάξ. Να δέχεσαι το παρελθόν μου, να είσαι δίπλα μου στο παρόν μου και να μου δίνεις δύναμη για το μέλλον, το ίδιο κι εγώ.
Μη μου υπόσχεσαι τίποτα, δε χρειάζεται, αρκεί να το δω στα μάτια σου· αρκεί να μου κρατάς το χέρι όταν φοβάμαι, να φροντίζεις να γελάω στα ζόρια μου, να είσαι εδώ και να με θέλεις για ό,τι σκατά είμαι. Αρκεί η παρουσία σου στη ζωή μου να με κάνει να νιώσω αδαής που πάλευα με αλγόριθμους για να εξαφανίσω τις ανασφάλειες που εσύ διέλυσες με μια κίνηση. Μη μου υπόσχεσαι τίποτα, δείξε μου κι άσε να σου υποσχεθώ εγώ, πως αν πάρεις στην πλάκα την κόλασή μου, ο παράδεισός μου θα σου φανεί παιχνιδάκι.
Επιμέλεια Κειμένου Φρόσως Μαγκαφοπούλου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
