Το άστρο κάποιων ανθρώπων ξεκινάει να λάμπει από τα πρώτα σχολικά τους χρόνια· είναι τα παιδιά εκείνα που μεγάλωσαν σε οικογένειες που είχαν την ικανότητα να διακρίνουν ταλέντα και να σέβονται την ανθρώπινη μοναδικότητα χωρίς να επιβάλλουν τις ανεκπλήρωτές τους επιθυμίες στις πλάτες των παιδιών τους, κάτι που όσο εύκολο μοιάζει στα λόγια, τόσο δύσκολο είναι στην πράξη.
Είναι τα παιδιά εκείνα που μαγικά μάζευαν την προσοχή πάνω τους σαν μαγνήτης. Μπορεί να μην ήταν τα εξυπνότερα, μα ήταν σπιρτόζικα. Μπορεί να μην ήταν τα ομορφότερα, μα είχαν προσωπικότητα που δε σε άφηνε να δεις παραπέρα. Μπορεί να μην τα κατάφερναν στα αθλήματα, μα ακόμα κι έτσι, κατάφερναν να κλέβουν την παράσταση στην κερκίδα. Δεν ήθελαν να είναι πρώτα παντού καθώς ήξεραν πως δεν μπορούσαν· ήθελαν όμως να είναι πρώτα σε αυτά που αγαπούσαν, εκεί διέφεραν από τους υπόλοιπους.
Μεγαλώνοντας, λίγα πράγματα άλλαξαν κι ας άλλαξαν όλα. Εξελίχθηκαν σε εκείνους τους εκπληκτικούς ανθρώπους που απολαμβάνουν την παρέα του ίδιου τους του εαυτού χωρίς να μιζεριάζουν για δήθεν μοναξιές. Έγιναν εκείνοι που εμμονικά αποσυνδέονται από αρνητικές ενέργειες προκειμένου να διασφαλίσουν το ζεν τους κι ας τους θεωρεί ο κόσμος φευγάτους. Δε γουστάρουν να παίζουν παιχνίδια που εύκολα θα κέρδιζαν, ούτε αποζητούν να επιβεβαιώσουν το εγώ τους, καθώς έχουν μάθει να αγκαλιάζουν το υπέροχο χάος που απαρτίζει την ψυχή τους, χωρίς περιττά μπράβο.
Είναι οι άνθρωποι που δε χρειάζεται να ντυθούν με κραυγαλέα ρούχα για να εντυπωσιάσουν, μπορούν και μ’ ένα λευκό t-shirt. Από την άλλη, είναι οι μόνοι που μπορούν να φορέσουν κάτι εκκεντρικό χωρίς να φαντάζει παράταιρο πάνω τους. Ποντάρουν άλλωστε στην εσωτερική τους ομορφιά, καταλήγοντας πάντα να μοιάζουν ακόμα ομορφότεροι εξωτερικά, γεγονός εξοργιστικό για τους πολλούς.
Δεν τους νοιάζει που δεν τα έχουν όλα, μα επιμένουν να λένε ευχαριστώ για όσα τους δόθηκαν χωρίς να το ζητήσουν σε κάθε πιθανή ευκαιρία, γι’ αυτό μην απορείς που η ζωή τους επιστρέφει την ευγνωμοσύνη τους σε τριπλά τζακπότ τύχης. Είναι γεννημένοι ηγέτες, επειδή αντιλαμβάνονται πόσο χρήσιμο είναι να παραμένεις αισιόδοξος μέσα στη λάσπη και προσγειωμένος πάνω στα σύννεφα, κι αυτή είναι ικανότητα με την οποία γεννιέσαι, δεν αντιγράφεται.
Είναι ζωγράφοι, ακόμα κι αν δε ζωγραφίζουν, ποιητές χωρίς να ξέρουν από ομοιοκαταληξία και μουσουργοί χωρίς να σκαμπάζουν από νότες. Είναι καλλιτέχνες, καθώς η οπτική τους διαφέρει από των υπολοίπων, κάποιες φορές σε τέτοιο βαθμό που τους θεωρούν τρελούς, όπως θεώρησαν κάθε διάνοια στο πέρασμα των εποχών. Μα δεκάρα δε δίνουν, επειδή η ζωή τους δίδαξε πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη αναπηρία από το να σκέφτεσαι όπως σκέφτεται η πλειοψηφία, και ξέρουν καλά πως κανένας νους δεν επηρέασε τις φούρλες του πλανήτη προσπαθώντας να γίνει αποδεκτός από τη μάζα.
Μπορείς να τους αποκαλέσεις όπως γουστάρεις, από ανεκδιήγητα ψώνια μέχρι γραφικούς αιθεροβάμονες, μα όπως και να τους πεις, ένα πράγμα δεν μπορείς να τους προσάψεις, πως είναι ψεύτικοι, κι αυτό είναι το μετάλλιό τους στην κοινωνική αρένα. Και μην μπερδεύεις τη σιγουριά τους για αλαζονεία, γιατί οι αλαζόνες τρέφονται με κολακείες, και οι άνθρωποι αυτοί καγχάζουν στη θέα οποιασδήποτε αυλής. Η αυτοπεποίθηση άλλωστε μιλάει με πράξεις και τα βλέμματα έχουν μάθει να τα αιχμαλωτίζουν με αυτόν και μόνο τον τρόπο.
Θέλουν μόνο να είναι ο εαυτός τους, αυτό είναι το μυστικό τους· τόσο απλό και ταυτόχρονα τόσο σύνθετο. Τους αρέσει να είναι ελαττωματικοί, περίεργοι, δυσνόητοι και κατεστραμμένοι. Δεν κρύβουν τα κουσούρια τους, μα τα μοστράρουν έτσι που καταλήγουν να μοιάζουν ελαττωματικά προτερήματα. Κι αν ζούνε τους τυφώνες τους, δεν αφήνονται στη δίνη τους, ούτε τρομάζουν με κάθε μελλοντικό μελτέμι, μα τους φοράνε γαλόνι που θα τους θυμίζει πάντα για πόσα είναι ικανοί.
Μπορεί να τους μισήσεις, μπορεί να τους αγαπήσεις, σίγουρα όμως δε θα σου περάσουν αδιάφοροι. Άλλωστε, προκαλούν μόνο έντονα συναισθήματα και πολλοί θέλουν να είναι μέρος της ζωής τους. Βέβαια, έχουν κι αμέτρητους εχθρούς, καθώς οι άνθρωποι δεν υπήρξαν ποτέ τους έτοιμοι για το διαφορετικό. Εχθροί ως επί το πλείστον αδέξιοι κι αποδυναμωμένοι, που υπογραμμίζουν την ανθρώπινη τάση να μισεί κανείς όσα δεν μπορεί να μιμηθεί.
Όμως οι άνθρωποι με άστρο δεν έχουν μάθει να αναλώνονται σε ανούσιες αψιμαχίες, καθώς δεν αρέσκονται να ξοδεύουν την ενέργειά τους σε μικροπράγματα. Δε γνωρίζουν τι θα πει αυτολύπηση, δε χάνουν τον έλεγχο, δε φοβούνται να υπερασπιστούν όσα αγαπάνε και ξέρουν να αγκαλιάζουν τις επιτυχίες τους χωρίς να αποζητούν κοινό και χειροκροτήματα. Τους φτάνει που σε όποιο χώρο κι αν κινήθηκαν, τους ήξεραν πάντα με το όνομά τους. Ακόμη και χωρίς να χρειαστεί να συστηθούν.
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
