Δείξε μου το χειρότερό σου εαυτό να αγαπήσω

Αγαπάμε λέμε και κάπου, σε κάποιο παράλληλο σύμπαν η αγάπη γελάει μαζί μας που αναφερόμαστε στο πρόσωπό της με τόση ευκολία, με τόση υπεροψία, λες κι ο ανθρώπινος νους υπήρξε ποτέ ικανός να κατακτήσει έννοιες όπως αυτήν. Αγαπάμε, λέμε, οι άνθρωποι, μα δε συνειδητοποιούμε πως αγάπη δε σημαίνει αγαπώ τον τρόπο που με κάνεις να αισθάνομαι για τον εαυτό μου. Η αγάπη περιλαμβάνει ξεβόλεμα, απαιτεί ιδρώτα κι επιμονή, ξεκινάει όταν ο έρωτας φθίνει μα είναι η κόλλα που κρατάει τους ανθρώπους ενωμένους. Επειδή δε στοχεύει στο τέλειο ούτε στο ωραιοποιημένο, μα στο αληθινό που –μεταξύ μας– σπάνια είναι ωραίο.

Γι’ αυτό άλλωστε χωρίζουν οι άνθρωποι, γι’ αυτό διαλύονται φιλίες, για τον ίδιο λόγο μένουν ευτυχίες στη μέση· επειδή δεχόμαστε αβασάνιστα την υπέροχη πρώτη εκδοχή που μας πλασάρει ο άλλος για να μας εντυπωσιάσει, την καταπίνουμε αμάσητη και μόλις τον πετύχουμε στα ζόρια του, μόλις δούμε πόσο γκρινιάζει όταν πεινάει, πώς αντιδράει όταν η τύχη του ρίχνει τις σφαλιάρες σιδηρόδρομο, όταν χάνει η ομάδα του το ένα πρωτάθλημα μετά το άλλο, όταν πασχίζει να βγάλει το μήνα, όταν απελπίζεται, τότε βάζουμε τα παπούτσια μας και τρέχουμε επειδή «άλλαξες».

Τραβιέσαι λοιπόν επειδή ξέρεις, κάνεις πιο ‘κει για να μη δω, να μη με ακουμπήσουν οι αιχμηρές σου γωνίες, κρύβεσαι κι εγώ γελάω επειδή νομίζεις ότι φοβάμαι. Να φοβηθώ τι; Τις μέρες που ξυπνάς και δε θέλεις να μιλήσεις σε άνθρωπο, τα διαστήματα που νιώθεις μια κινούμενη απογοήτευση, το γεγονός πως υπάρχουν στιγμές που δεν ξέρεις τι θέλεις, που δεν καταφέρνεις να σκεφτείς πριν μιλήσεις, που τα ξεσπάσματά σου με παίρνουν παραμάζωμα; Κάνε πιο πέρα μάτια μου που θα φοβηθώ εγώ, εγώ έχω περάσει πολύ χειρότερα και με το χάος σου παιχνιδίζω, δεν τρέμω.

Επειδή είμαι αρκετά ευφυής για να γνωρίζω πως αγάπη είναι να θέλεις τον άλλον για ό,τι σκατά είναι, όχι μόνο για τα κομμάτια του που σου αρέσουν ή σου πάνε, κι είμαι κι αρκετά στόκος ώστε να μου κάνεις τη ζωή κόλαση με τις ιδιοτροπίες σου κι αντί να με κάνεις να αγανακτώ, να με αναγκάζεις να βρίσκω κάθε μέρα κι από έναν καινούριο λόγο να είμαι εδώ και να αφήνω χαμογελαστά να μου μασουλάει τις αντοχές η καψούρα.

Επειδή ξέρω πως δεν είσαι μόνο αυτό το χάλι που μισείς, για εμένα είσαι πολλά παραπάνω· είσαι το άτομο που θα πατήσει pause στην ταινία για να λύσει τα φανταστικά μου προβλήματα, ο άνθρωπος εκείνος που θα ματαιώσει τη Σαββατιάτική του έξοδο επειδή ανέβασα πυρετό, το υπέροχο εκείνο πλάσμα που θα δώσει χρόνο απ’ τη ζωή του για να βοηθήσει άσχετους ανθρώπους και περαστικά ζωάκια, κρυφά, λες και νιώθει ένοχές για τη μαγική ψυχή του κι αυτός που με ανάγκασε να αναρωτηθώ γιατί στο διάολο φοβόμουν τόσα χρόνια ν’ αγαπηθώ.

Μάζεψε λοιπόν τους φόβους σου μην τους πατήσω κι έλα εδώ που σε θέλω κάτι· δείξε μου όλα εκείνα τα κομμάτια σου που μισείς για να ξέρω από πού ν’ αρχίσω να σε αγαπάω και κάνε λίγο χώρο και για μένα μέσα στην παράνοιά σου γιατί κουράστηκα με τις βλακείες σου.

Εγώ θέλω τα Κυριακάτικα πρωινά σου, εκείνα που το μάτι σου δεν ανοίγει και τα ρούχα σου βρομάνε ξενύχτι, θέλω να σε φροντίζω όταν αρρωσταίνεις, να έχω δική μου μεριά στο κρεβάτι σου κι ας μοιράζεις το χώρο σου τσιγκούνικα έτσι όπως απλώνεσαι, κι όταν τα μέσα σου ουρλιάζουν, εγώ να είμαι το οξύθυμο εκείνο παιδί που θα τους ρίχνει σφαλιάρες για να ηρεμούν και να μη σε παιδεύουν.

Θα τους σπάσω τους τοίχους σου, να ξέρεις, και θα τους ξαναχτίσω με μεγάλα παράθυρα για να μπορώ να σου ρίχνω από καμιά κλεφτή ματιά όταν θα σε πιάνουν τα τρελά σου και θα γουστάρεις να απομονώνεσαι· τότε που κι εγώ θα κάνω πως δε με νοιάζει που στιγμιαία επιλέγεις να με κλειδώσεις απ’ έξω, αλλά θα επιμένω να είμαι σε ένοχη ετοιμότητα για να με ξαναβάλεις μέσα. Επειδή ζω σε μια εποχή γεμάτη ανακατωσούρα, άγχος και βρομιά, και μέσα σε όλο αυτό το χάος είσαι το μοναδικό πράγμα στον κόσμο που μοιάζει να βγάζει νόημα.

Πες στους δαίμονές σου λοιπόν πως δεν τους φοβάμαι, πως όσα «μπου» κι αν μου κάνουν εγώ θα τους χαμογελάω ειρωνικά, επειδή εμένα που με βλέπεις ήρθα για να μείνω· αστείο δεν είναι; Γι’ αυτούς τους δαίμονες που έκρυβες κάτω απ΄το κρεβάτι σου, για όλο αυτό το χάλι που νόμιζες πως θα με κάνει να το βάλω στα πόδια, γι’ αυτό ακριβώς επέλεξα να μένω εδώ.