Γεννιέσαι λευκός καμβάς και με τα χρόνια αλλάζεις. Το σώμα σου είναι το ημερολόγιό σου· σημάδια στα γόνατα από εκείνα τα ξέγνοιαστα στραπάτσα που έτρωγες με το ποδήλατο, τότε που η μάνα σου σε έτρεχε αιμόφυρτο πλασματάκι στο γιατρό για ράμματα. Ουλές από μικροεπεμβάσεις ή μη. Ραγάδες από απότομες αυξομειώσεις βάρους σε περιόδους άγχους ή εγκυμοσύνης, μελανιές, ρυτίδες, σημάδια. Χρόνο με το χρόνο ο καμβάς χρωματίζεται, αποκτά ενδιαφέρον και συνθέτει τον χάρτη της μέχρι τώρα πορείας σου, σου δίνει ταυτότητα. Όλα είναι εκεί αποδεικνύοντας πως τη ζωή σου την έζησες και δε σε έζησε.
Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη, η εικόνα γνωστή. Γυρνάς το κεφάλι δεξιά, γυρνάς το κεφάλι αριστερά. Σε εξετάζεις. Πάντα κάτι δε σου αρέσει. Ξανακοιτάζεις, από πιο κοντά. Σαν να πάχυνες τελευταία, ε; Κοιτάζεις καλύτερα. Κι από πότε φάρδυναν έτσι οι γοφοί σου; Κι αυτά τα μπράτσα σου γιατί είναι έτσι πλαδαρά; Κοίτα, κοίτα πόση κυτταρίτιδα. Δε θα ξαναβάλεις σορτσάκι, το αποφάσισες. Ούτε πολύ στενά ρούχα γενικά. Δε θα κάνεις αυτά που κοροϊδεύεις. Τουλάχιστον μέχρι να χάσεις τα κιλά των γιορτών. «Των φετινών ή των περσινών;» αναρωτιέσαι και στραβώνεις τα μούτρα σου γλυκόπικρα. Έχεις και χιούμορ, πανάθεμά σε.
Εύχεσαι να ήσουν από εκείνους τους μισητούς ανθρώπους που τρώνε χωρίς να παχαίνουν. Κοιτάζεις το δέρμα σου κι αναρωτιέσαι πώς θα ήσουν αν δεν είχες ακμή όπως τα κορίτσια στα περιοδικά, πώς θα φαινόσουν αν τα δόντια σου ήταν λίγο λευκότερα, πόσο πιο εύκολα θα σε ερωτευόντουσαν αν είχες λίγο πιο γυμνασμένο σώμα. Η αίσθηση ανεπάρκειας σε πνίγει και σου δυσχεραίνει τη ζωή. Όχι, κάτι δεν κάνεις καλά. Τρως πολύ, γυμνάζεσαι λίγο ή μήπως φταίνε τα γονίδια που κληρονόμησες από τη μάνα σου; Να σκάσεις είσαι.
Ξέρεις κάτι όμως; Νομίζω πως αυτό που βλέπεις είναι πιο όμορφο απ’ όσο πιστεύεις. Και ίσως δε φταις εσύ που κρίνεις έτσι αυστηρά. Ίσως φταίει η ανθρωπότητα, που μας έμαθε να βάζουμε την ομορφιά σε κουτάκια, όσο εμείς παίζουμε αδιαμαρτύρητα το ρόλο του εν δυνάμει τέλειου, που μας έχει φορεθεί καπέλο με το έτσι θέλω. Ακολουθούμε ανέφικτα πρότυπα ομορφιάς επιβεβλημένα αυθαιρέτως και κατηγορούμε τον εαυτό μας για τα ψεγάδια του σε κάθε πιθανή ευκαιρία, συγκρινόμενοι με ανύπαρκτες τελειότητες που ευδοκιμούν μόνο στο φάσμα των ιλουστρασιόν περιοδικών και του photoshop.
Τονίζουμε τα ελαττώματά μας με εξονυχιστική λεπτομέρεια και σαδιστική μανία, μέχρι το σύστημα να καταφέρει το σκοπό του, κερδίζοντας από την αίσθηση ανεπάρκειας και την αέναη αυτοαμφισβήτησή μας. Σατανικό; Σε μια κοινωνία, λοιπόν, που πλουτίζει από την ανθρώπινη ανασφάλεια προβάλλοντας επεξεργασμένες περσόνες αμφιβόλου αισθητικής ως νόρμα, δεν είναι καθαρή επανάσταση να πιστεύεις στον εαυτό σου και τις ιδιαιτερότητές του;
Ξανακοίταξε τώρα στον καθρέφτη. Αυτό που βλέπεις είναι όμορφο επειδή είσαι εσύ. Παχαίνεις, αδυνατίζεις. Χάνεις τη λάμψη σου και την ξαναβρίσκεις. Είσαι άνθρωπος, δεν είσαι φωτογραφία, γι’ αυτό κι αλλάζεις. Κανένας δεν τα έχει όλα, μα αυτό δε μείωσε την αξία σε κανένα από τα προτερήματά του. Ξέρεις, όσο κι αν μισείς το σώμα σου, δε θα το κάνεις αδύνατο. Με τον ίδιο τρόπο, ακόμα κι αν αδυνατίσεις τίποτα δε σου εγγυάται πως θα σταματήσεις να το μισείς. Το σώμα σου είναι αυτό που είναι· κοντό, ψηλόλιγνο, ευθυτενές ή όχι, κι εσύ οφείλεις να το αγαπάς και να το τιμάς σα ναό. Να του φέρεσαι γενναιόδωρα και να μην το ψέγεις που δεν είναι σαν κάποιου άλλου, γιατί –έτσι κι αλλιώς- δεν πρόκειται να γίνει και ποτέ.
Μάθε πως είναι αχαριστία να το αγαπάς μόνο όταν φτάνει στο σημείο που θέλησες εσύ, μόνο όταν είναι ηλιοκαμένο ή αδυνατισμένο. Με αυτήν τη λογική, θα αγαπούσες τους γονείς σου μόνο όταν σου έκαναν τα χατίρια; Θα εκτιμούσες τους φίλους σου μόνο όταν συμπεριφέρονταν όπως ήθελες εσύ; Όχι! Έχεις συνηθίσει να είσαι ο αυστηρότερος κριτής σου σε όλη σου τη ζωή, χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα. Μήπως να σκεφτόσουν να σε αγκαλιάσεις για αλλαγή, έτσι, για να δεις τι γίνεται; Και μήπως να αντιλαμβανόσουν επιτέλους πως οι άνθρωποι που δε θα σε αποδεχτούν εξαιτίας εκείνων των πέντε παραπανίσιων κιλών, δε θα σε αποδεχτούν ούτε χωρίς αυτά; Μήπως τελικά είναι εφικτό να εκτιμάς την ομορφιά των άλλων χωρίς να αμφισβητείς τη δική σου;
Σταμάτα, λοιπόν, να μιλάς για πάχος και δίαιτες κι επικεντρώσου στην ουσία. Δεν είσαι το μέγεθος του τζιν σου, ούτε το νούμερο της ηλικίας σου. Οι φακίδες σου δε θέλουν κρύψιμο και οι καμπύλες σου δε θέλουν σμίλευμα. Δεν είσαι απλά ένας αριθμός κι οτιδήποτε δε σου δυσκολεύει την υγεία και την σεξουαλική ζωή καλά θα κάνεις να το αποδέχεσαι. Επειδή αυτό το σώμα που εσύ κατηγορείς δε σε πρόδωσε ποτέ· χρόνια τώρα σε πηγαινοφέρνει εδώ κι εκεί, σου επιτρέπει να αγκαλιάζεις, να παλεύεις κρυολογήματα κι αρρώστιες, κολλάει σπασμένα κόκαλα και ραγισμένες καρδιές, κι όποτε πέφτεις αυτό σε σηκώνει για να συνεχίσετε. Κι ακόμα και τώρα, που το κοιτάζεις και μορφάζεις με δυσαρέσκεια, αυτό κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, κι έτσι θα συνεχίσει μέχρι το τέλος. Τόσο υπέροχα είναι τα σώματα. Και γίνονται ακόμη πιο υπέροχα όταν τα κατοικούν όμορφες ψυχές. Ψυχές που έχουν δικά τους μάτια.
Επιμέλεια Κειμένου Φρόσως Μαγκαφοπούλου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
