Δεν είμαστε τρελοί. Δε μας πετάγεται η φλέβα στο μέτωπο στα καλά καθούμενα. Κάποιοι από εμάς ίσως γεννήθηκαν έτσι, λίγο πιο ευέξαπτοι από το κανονικό. Άλλοι ίσως έγιναν στην πορεία, ένεκα της αλλοπαρμένης κοινωνίας και των καταστάσεων που αναγκαζόμαστε να βιώνουμε. Όπως και να ‘χει, τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει που η ζωή τα φέρνει έτσι και τραβάμε πάνω μας τους ηλίθιους σαν μαγνήτης. Ή που οι ηλίθιοι είναι πλέον τόσοι πολλοί που ευχόμαστε να υπήρχε όντως νερό στον Άρη. Άλλωστε το ‘χουμε πάρει καιρό απόφαση πως η Γη δε μας χωράει πια όλους.
Δεν είναι που τα νεύρα μας είναι έμφυτα. Είναι που είμαστε ευαίσθητα παιδιά και μας πονάει να τους βλέπουμε όλους έτσι, βλαμμένους. Μας πληγώνει που η κοινή λογική ίσως δεν είναι τόσο κοινή τελικά. Δεν το παίζουμε έξυπνοι, ούτε μεγαλοστομούμε. Είμαστε όμως αρκετά νουνεχείς ώστε να γνωρίζουμε πως δεν τα ξέρουμε όλα κι εξαιρετικά διακριτικοί όταν οι καταστάσεις το απαιτούν, σε αντίθεση με την πλειοψηφία. Είμαστε επίσης αξιοπρεπώς εγκρατείς ώστε να μην πλακώνουμε στις φάπες τον κάθε απολίτιστο συνάνθρωπό μας που καταχράται το δικαίωμά του στην ηλιθιότητα. Γι’ αυτό και υποφέρουμε.
Επειδή, όπως θα έχεις διαπιστώσει, οι ηλίθιοι αυξάνονται και πληθύνονται με γεωμετρική πρόοδο· είναι ανίκητοι, ακούραστοι κι αδίστακτοι. Είναι οι άνθρωποι που τους ακούς να εκφέρουν άποψη επί παντός επιστητού κι αναρωτιέσαι αν ξέρουν άραγε να δένουν τα κορδόνια τους. Είναι το αφεντικό σου και τα ηλίθια αστεία του που σε κάνουν να βλέπεις τον ΟΑΕΔ με άλλο μάτι, μπας και γλιτώσεις τόσο από τον ίδιο, όσο κι από όλους αυτούς τους εμετικούς συναδέλφους που ψευτοχαχανίζουν γελοιωδώς.
Είναι εκείνοι που παραπονιούνται για τους δημόσιους υπαλλήλους και την κατάσταση στη χώρα, μα δεν παραλείπουν να σου κλέβουν τη σειρά στην τράπεζα με την πρώτη ευκαιρία. Είναι αυτοί που καταπίνουν αμάσητο οποιοδήποτε παραμυθάκι τους πουλήσουν τα media κι όλοι εκείνοι που βγάζουν φλύκταινες μπροστά στο διαφορετικό, ευλαβικά προσκολλημένοι στα ίδια πιστεύω παρά την οποιαδήποτε αλλαγή συνθηκών.
Είναι οι άνθρωποι που σου λένε να ηρεμήσεις αφού πρώτα σε έχουν μπαρουτιάσει με τις ατέρμονες μαλακίες τους, είναι αυτοί που ρωτάνε στην ταβέρνα αν το ψάρι είναι φρέσκο κι εκείνοι που ανάβουν τσιγάρο στο ασανσέρ. Είναι οι άνθρωποι που κάνουν αναπάντητες με απόκρυψη, εκείνοι που σου κορνάρουν στο φανάρι πριν καν προλάβει ν’ ανάψει πράσινο κι όλοι αυτοί που σου τηλεφωνούνε στο σταθερό και σε ρωτάνε πού είσαι.
Είναι οι τύποι που νομίζουν πως είσαι υποχρεωμένη να γοητευτείς επειδή σε κέρασαν σφηνάκι, και οι γκόμενες που αποκαλούν η μία την άλλη θεά ακόμα κι αν ξέρουν πως έκαστη είναι σαν λεμούριος. Είναι με λίγα λόγια όλοι εκείνοι που αν σου τη δώσει καμιά μέρα και τους ρωτήσεις κατάφατσα αν είναι ηλίθιοι, θα σε κοιτάξουν με έκπληξη λες και το έμαθαν από σένα.
Όσο για τα social media, εκεί είναι το βασίλειό τους· κάθονται στον θρόνο τους και βγάζουν το άχτι τους παριστάνοντας τους ειδήμονες σε θέματα ποικίλης ύλης. Σχολιάζουν τα πολιτικά δρώμενα κι ας μην μπορούν να ξεχωρίσουν την 28η Οκτωβρίου από την 25η Μαρτίου, μαλώνουν με άλλους ηλίθιους στα comments, κι άμα τύχει και πεθάνει κάποιος διάσημος δεν αφήνουν RIP να πέσει κάτω, μην τους πουν κι ανενημέρωτους.
Θα γράψουν κατεβατά με της απόψεις τους, θα ανεβάσουν ολόκληρα άλμπουμ από τις διακοπές τους και θα πετάνε σπόντες μέσω status για άτομα που προφανώς τους έχουν γραμμένους οπότε δε θα μπουν στον κόπο να τους απαντήσουν. Θα ποστάρουν ελεεινά αστεία σεξιστικού-ρατσιστικού περιεχομένου, αδιαφορώντας για κάθε ανθρώπινο δικαίωμα στην επιλογή κι οποιαδήποτε προσωπική ευαισθησία.
Και είμαστε κάπου εκεί γύρω εμείς, ν’ αναρωτιόμαστε αν οι ηλίθιοι ήταν πάντα τόσοι ή τους χάζεψαν οι καιροί, χωρίς να ερχόμαστε ποτέ σε ευθεία αντιπαράθεση, καθώς δε μας το επιτρέπει η λογική μας. Μπορεί να τους κοιτάξουμε περίεργα, μπορεί να ειρωνευτούμε, μπορεί να κάνουμε πλακίτσα καθώς μερικοί έχουν το χάζι τους. Εκείνοι βέβαια θα γελάσουν επειδή νομίζουν πως είμαστε καλαμπουρτζήδες, ενώ εμείς θα γελάμε επειδή νομίζουν πως αστειευόμαστε.
Όπως και να ‘χει, επειδή η λεκτική και σωματική βία εκτός από αδιανόητη, τιμωρείται κι από τον ποινικό κώδικα, επιλέγουμε να υποφέρουμε σιωπηρά. Όχι από αδυναμία μπροστά στο μεγαλείο της ανθρώπινης ηλιθιότητας μα επειδή στο μυαλό μας τους έχουμε χαστουκίσει τριάντα δύο φορές, πράγμα για το οποίο κανείς δεν μπορεί να μας μηνύσει. Κι ας πεθάνουμε με το παράπονο· γιατί να είναι κοινωνικά αποδεκτό να είσαι ενοχλητικά χαζός, ενώ είναι κατακριτέο να σου το υποδεικνύει κάποιος;
Επιμέλεια Κειμένου Φρόσως Μαγκαφοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
