«Εγώ είμαι κι άλλος κανένας» τύποι∙ η απόλυτη ξενέρα

Βιώνουμε την εποχή του απόλυτου ναρκισσισμού· με ένα απλό scroll down ή μια σύντομη face-to-face συναναστροφή αντιλαμβάνεται κανείς με ευκολία μια ωραιοπάθεια δίχως αρχή και τέλος, μια ανασφάλεια που πλασάρεται με εξαιρετική μαεστρία ως απόλυτη αυτοπεποίθηση κι αμέτρητους εαυτούς χαμένους στη θάλασσα όλης αυτής της πλαστής μοναδικότητας, που όλοι ανεξαιρέτως επιζητούμε με τόσο πάθος. Ήμασταν πάντα έτσι ή γίναμε, θα αναρωτηθείς, και το ερώτημα μοιάζει πως θα παραμείνει εσαεί αναπάντητο, όπως εκείνο το ρημάδι με το αβγό και την κότα.

Μέσα μου πιστεύω ακράδαντα πως η όλη φάση του «εγώ είμαι κι άλλος κανένας» χειροτέρεψε από πολύ έως υπερβολικά απ’ τη στιγμή που ανέτειλαν τα social media. Απ’ την άλλη, ως άνθρωπος που, πρώτον, ψιλοπρόλαβε την προinstagramική εποχή και, δεύτερον, ως προσωπικότητα που παλεύει με νύχια και με δόντια να μην είναι μονίμως απόλυτη στις απόψεις της, θα ‘λεγα πως οι ωραιοπαθείς πάντοτε έπιαναν μπόλικο χώρο στο φάσμα των ανθρώπινων συμπεριφορών, απλά αναγνωρίζω πως τα τελευταία χρόνια βρήκαν το πρόσφορο έδαφος που ζητούσαν για να του δώσουν να καταλάβει κι αναδύθηκαν, τελικά, σαν κισσοί σε καγκελόπορτα.

Προσωπικά, πάντοτε λάτρευα τους ανθρώπους που δεν έπαιρναν στα σοβαρά τους εαυτούς τους· εκείνους που έκαναν πολλά κι έλεγαν λίγα, που ήταν όμορφοι και δεν το έπαιρναν χαμπάρι, που ήταν έξυπνοι αλλά δε σταματούσαν να αγαπούν τη μάθηση, όλους εκείνους που όταν πήγαινες να τους κάνεις ένα κομπλιμέντο άλλαζαν κουβέντα σε κλάσματα δευτερολέπτου, επειδή ακόμα κι αν ήξεραν πως είναι όντως καλοί σε κάτι, ποτέ δεν πήραν τα μυαλά τους αέρα, καθώς ώριμα αναγνώριζαν πως «ok, ο εχθρός του καλού είναι πάντα το καλύτερο».

Όχι, δεν είναι ότι γουστάρω τα ταπεινά χαμομηλάκια, για να σε προλάβω, άλλωστε η ψεύτικη μετριοφροσύνη φαντάζει στο μυαλό μου ακόμα χειρότερη απ’ την υπέρμετρη εγωπάθεια καθώς, εκτός των άλλων, είναι κι ύπουλη· αγαπώ και θαυμάζω όμως αμέτρητα τους προσγειωμένους ανθρώπους, εκείνους που χαίρονται τις επιτυχίες τους, αλλά ξέρουν πως μπορούν και καλύτερα, εκεί είναι η διαφορά.

Και δεν είμαι μόνο εγώ φυσικά, πιστεύω πως ουδείς από όσους τρόπον τινά στέκουν καλά στα μυαλά τους δεν εντυπωσιάζεται από κανενός είδους αυτοπροβολή, πόζα και διαφήμιση. Σε κανέναν άνθρωπο δεν αρέσει να συναναστρέφεται τύπους που θα έκαναν τα πάντα για λίγα like, που δεν κρατάνε ένα άλφα μυστήριο γύρω απ’ το πρόσωπό τους (έτσι, για τη χαρά της ανακάλυψης, ρε παιδί μου) ή, τέλος πάντων, θεωρούν πως όλοι κι όλα περιστρέφονται γύρω απ’ το άτομό τους απαιτώντας την προσοχή με χίλιους δύο τρόπους, λες κι από αυτήν αναπνέουν. Βασικά από αυτήν αναπνέουν τώρα που το σκέφτομαι.

Οι άνθρωποι που διαφημίζουν τα κατορθώματα και τις κατακτήσεις τους είναι απωθητικοί και κάπως αντιερωτικοί για ένα κάρο λόγους, κυρίως όμως επειδή βάζουν την ομήγυρη σε σκέψεις πως για να θέλουν τόσο πολύ να πείσουν ότι μετράνε, ότι αρέσουν κι ότι οι γύρω τους το αντιλαμβάνονται 100%, το κάνουν πρωτίστως επειδή κάτι μέσα τους τούς ψιθυρίζει ότι αν δεν το βροντοφωνάξουν οι ίδιοι, δεν πρόκειται να το προσέξει κανένας παρατηρητής για να το υπογραμμίσει μόνος του, ακριβώς επειδή μάλλον η γοητεία και τα ταλέντα τους είναι περισσότερο στα λόγια παρά στις πράξεις.

Πώς χειρίζεσαι, λοιπόν, έναν τέτοιο νάρκισσο; Το βέβαιο είναι πως αν δείξεις τη δυσαρέσκειά σου προς το αυτάρεσκο εγώ του, τότε με εξαιρετική ευκολία θα σε κατηγορήσει ότι ζηλεύεις είτε τον ίδιο, είτε την ευτυχία του, οπότε μην μπαίνεις στον κόπο. Το μοναδικό που μπορείς να κάνεις είναι να απομακρυνθείς και να ζήσεις απρόσκοπτα τη ζωή σου δίπλα σε κάποιον άνθρωπο που δε θεωρεί πως είναι ο κύριος άξονας της Γης, για να περνάς καλύτερα και να ‘χεις το κεφάλι σου ήσυχο. Άλλωστε, φαντάζομαι πως δε θα ήθελες να συμβιώνεις με κανέναν άντρα ή γυναίκα που να σε κάνει να νιώθεις αναλώσιμος ή με το ζόρι τυχερός που τον/τη συναναστρέφεσαι.

Τα κατορθώματα κι οι ερωτικές κατακτήσεις είναι πάντα επιθυμητά κι ευχάριστα για έναν άνθρωπο, σε οποιαδήποτε ηλικία ή φάση ζωής κι αν τον πετυχαίνουν. Όταν προπορεύεσαι σε κάτι νιώθεις δυνατός κι όταν αρέσεις, όταν νιώθεις ότι μετράς, ανεβαίνει η αυτοπεποίθησή σου, νιώθεις πιο ερωτικός και, τέλος πάντων, το χαίρεσαι, ρε παιδί μου, είναι λογικό κι επόμενο. Είναι άλλο όμως αυτό κι άλλο να νιώθεις ότι παίρνεις αξία απ’ το ενδιαφέρον τυχαίων ανθρώπων που, αν το σκεφτείς καλύτερα, θα καταλάβεις πως αν δεν ήσουν εσύ, με ευκολία θα έστρεφαν το βλέμμα και την προσοχή τους στον επόμενο.

Thank you, next, λοιπόν.

Ζεις εσύ καλά κι εκείνοι ας ζήσουν καλύτερα.