Εκατομμύρια σελίδες έχουν γραφτεί σχετικά με την ευτυχία. Συγγραφείς, δημοσιογράφοι, ψυχολόγοι κι άλλοι τόσοι προσπάθησαν, επιτυχώς ή ανεπιτυχώς, να προσεγγίσουν το θέμα από κάθε πιθανή πλευρά· τι είναι ευτυχία, πώς την πετυχαίνεις, πώς τη διατηρείς και πάει λέγοντας. Αυτό το αέναο κυνηγητό έχει θρέψει γενιές και γενιές, κι εμείς ακόμη αναρωτιόμαστε τι κάνουμε λάθος.
Όσο αναρωτιόμαστε λοιπόν, τόσο απογοητευόμαστε. Και η απογοήτευση ως γνωστόν φέρνει απαισιοδοξία, η απαισιοδοξία φέρνει γκρίνια, η γκρίνια προκαλεί παράπονα, τα παράπονα νεύρα και πάμε πάλι από την αρχή. Και μέσα σε αυτόν το φαύλο κύκλο εμείς, να συμπεριφερόμαστε σαν εκείνα τα ανυπόφορα παιδάκια που ξαπλώνουν στα πατώματα των σουπερμάρκετ επειδή η μαμά τους αρνήθηκε να τους αγοράσει σοκολάτα. Ναι, έτσι μοιάζουν οι άνθρωποι όταν απαιτούν την ευτυχία που τους χρωστάει η ζωή.
Μεταξύ μας, όμως, κάτι μου λέει πως η ευτυχία το φοβάται το πολύ κυνηγητό. Ούτε με τις απαιτήσεις τα πάει καλά. Γι’ αυτό κάθε που πας να την αρπάξεις, εκείνη απομακρύνεται σαν φοβισμένο ζωάκι. Γιατί έχει το κουσούρι να πηγαίνει εκεί που νομίζει πως δεν την έχουν ανάγκη, εκεί που δεν την κοιτάνε σαν ξελιγωμένοι.
Η ευτυχία είναι ιδιότροπη και θυμώνει όταν τη συνδέουν με ανθρώπινες επινοήσεις όπως ο πλούτος, η φήμη και τα υλικά αγαθά. Η ευτυχία γεννήθηκε στην αγάπη, στο γέλιο, στην ανιδιοτέλεια και την ανθρώπινη επαφή. Όλα τα άλλα τα περιφρονεί και τα κοροϊδεύει. Η ευτυχία είναι ατίθαση και σιχαίνεται τα καλούπια. Κι όταν σε βλέπει να προσκυνάς ξένες ζωές γελάει μαζί σου. Απομακρύνεται για να μην κολλήσει υποτέλεια.,
Γελάει επειδή της φαίνεται αστείο που ο κόσμος σε έπεισε πως δεν έχεις αρκετά, πως δεν είσαι άξιος να αγαπηθείς, πως για να την πλησιάσεις χρειάζεσαι χάρτη. Γελάει ειρωνικά που σε καταβάλει η μιζέρια ως σημείο των καιρών, που σε κάνανε σαν τα μούτρα τους και τώρα δεν μπορείς να σηκώσεις κεφάλι. Κοροϊδεύει που σε αναγκάσανε να αναμασάς το παρελθόν, να παρατηρείς και να συγκρίνεσαι.
Η ευτυχία πικρογελάει γιατί είναι μέσα σου και δεν τη βλέπεις. Δεν είναι χαιρέκακη, απλά μισεί την αχαριστία και γνωρίζει πως ένας άνθρωπος που δεν είναι ευχαριστημένος με όσα έχει, δε θα ευχαριστηθεί ούτε με περισσότερα.
Χώνεψε λοιπόν, πως είσαι πιο ευτυχισμένος απ’ όσο νομίζεις. Ξέρεις γιατί; Γιατί η ευτυχία δεν είναι τερματικός σταθμός, αλλά τρόπος ζωής. Την ψάχνουμε σε ζωές ανέφελες, αλλά αυτή κουρνιάζει εκεί που βρίσκονται εκείνοι που αγαπάς, εκεί που είσαι ο εαυτός σου χωρίς να φοβάσαι την κριτική κανενός, εκεί που γελάς με την ψυχή σου. Η ευτυχία είναι τόσο απλή, που καταλήγει σύνθετη.
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι που ζηλεύεις, πονάνε όσο εσύ, ίσως και περισσότερο. Έχουν κι αυτοί τα δικά τους ζόρια, τα δικά τους γκρεμισμένα όνειρα και τις δικές τους ανηφόρες. Γνωρίζουν όμως πώς να γιορτάζουν τις χαρές τους και πώς να εξελίσσονται μέσα από τις λύπες τους. Οι άνθρωποι αυτοί είναι δυνατοί γιατί ξέρουν να λένε ευχαριστώ και ψάχνουν το μάθημα πίσω από κάθε αναποδιά. Δεν κλαίνε στη γωνιά τους, ούτε ρωτάνε τη ζωή «Γιατί εμένα;». Σηκώνονται και το παλεύουν μέχρι τέλους. Δεν πιστεύουν σε μαγικά λυχνάρια, αλλά στη δύναμη που κρύβει μέσα της η ανθρώπινη ψυχή. Γι’ αυτό τους ευνοεί η ζωή.
Ίσως περνάς δύσκολα, ίσως τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα φαντάστηκες. Και κανένας δεν σου εγγυάται πως δε θα έρθουν και χειρότερα. Πόσες φορές όμως αναγκάστηκες να περάσεις δυσκολίες στο παρελθόν; Από αυτές έμαθες, όχι από τις επιτυχίες. Αυτές σε έπλασαν, αυτές σε έκαναν τον υπέροχο άνθρωπο που είσαι σήμερα, αυτές σε αφήνουν να καμώνεσαι τον σπουδαίο λέγοντας εδώ κι εκεί «άκου με εμένα, ξέρω, τα έχω περάσει».
Γιατί δεν ξέρω κανέναν δυνατό άνθρωπο με εύκολο παρελθόν. Ξέρω όμως ανθρώπους που έχουν εκπαιδεύσει το μυαλό τους ούτως ώστε να κατανοούν με χαρά πως κάθε μικρή ή μεγάλη αναποδιά κρύβει μια μικρή ευλογία, και πως ακόμα κι αν η ζωή δεν τους έφερε στο σημείο που επιθυμούσαν, ίσως τους πήγε τελικά εκεί που έπρεπε.
Γιατί υπάρχει πολλή δυστυχία εκεί έξω, ουσιαστική και μη αναστρέψιμη, που απαγορεύει σε ανθρώπους σαν εσένα κι εμένα να μεμψιμοιρούμε για αηδίες. Γιατί ως άνθρωποι κεντράρουμε διαρκώς σε όσα ζητήσαμε και δεν πήραμε, χωρίς να κάνουμε ποτέ λόγο για όλα τα καλά που μας δόθηκαν χωρίς να το επιδιώξουμε.
Χώνεψε λοιπόν, πως είσαι πολύ πιο ευτυχισμένος απ’ όσο νομίζεις και φέρε το χαμόγελό σου σημαία όπου κι αν πας, μπας κι εμπνεύσεις και κανέναν άλλο στο δρόμο σου. Γιατί έχεις όλα όσα χρειάζεσαι, ίσως και κάτι παραπάνω.
Έχεις μυαλό για να βρίσκεις λύσεις στα προβλήματά σου.
Έχεις πόδια για να κυνηγάς τα όνειρά σου.
Έχεις μάτια για να βλέπεις την ομορφιά αυτού του κόσμου κι έχεις καρδιά για να αγαπήσεις από την αρχή.
Ρώτα λοιπόν τον εαυτό σου τι είναι σημαντικό για σένα και έχε τα κότσια να χτίσεις τη ζωή σου γύρω από αυτό. Δεκαετίες τώρα σκαλώσαμε στο αν το ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο. Ήρθε η ώρα να πούμε ευχαριστώ που έχουμε ποτήρι.
Επιμέλεια Κειμένου Φρόσως Μαγκαφοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
