Εκείνος ο φίλος που και σπίτι του να δώσουμε ραντεβού θ' αργήσει

Λένε πως όσο πιο αισιόδοξος είναι κάποιος άνθρωπος, τόσο πιθανότερο είναι να αργεί στα ραντεβού του. Αυτό συμβαίνει επειδή όσοι βλέπουν τη φωτεινή πλευρά της ζωής σπάνια υπολογίζουν την κίνηση, τον κύριο που έκοψε την κυκλοφορία επειδή σταμάτησε με αλάρμ στη μέση του δρόμου για να πληρώσει τους λογαριασμούς του και να φάει την πρωινή του τυροπιτούλα έχοντας καμάρι την ταμπέλα του μαλάκα της ημέρας, γενικά δε σκέφτονται αρνητικά, άρα υπάρχει μεγάλη περίπτωση να μην είναι και πολύ Λονδρέζοι στα ραντεβού τους.

Στον αντίποδα, οι πιο ρεαλιστές υπολογίζουν κάθε πιθανή αναποδιά, παραδείγματος χάριν πόσο χρόνο θα χάσουν στα φανάρια, πόση ώρα θα ξοδέψουν αν τύχει να δούνε κάποιο γνωστό στο δρόμο και χρειαστεί να μιλήσουν, θέλουν να έχουν, ρε παιδάκι μου, περιθώριο ακόμα και για τη χρονική αντιμετώπιση πιθανής πτώσης μετεωρίτη, τόσο τυπικοί είναι. Better safe than sorry δε λένε στο εξωτερικό; Ε, αυτοί ζουν για να μην εκτεθούν και να μη φέρουν κανέναν σε δύσκολη θέση. Και να σου πω κάτι; Καλά κάνουν. Μια χαρά θα περνούσαν αν ζούσαν στη Μεγάλη Βρετανία· ή στη Γερμανία· ή οπουδήποτε αλλού εκτός απ’ την Ελλάδα.

Επειδή σε μια χώρα που αιώνες τώρα κάνει μάστερ σε μια περίεργη μορφή αισιοδοξίας ανακατεμένης με πολλά νεύρα και μπόλικο «δε βαριέσαι», τα ρολόγια είναι λίγο διακοσμητικά κι οι άνθρωποι που τα φοράνε κάπως ιδιόρρυθμοι σχετικά με τη διαχείριση του χρόνου τους, όπως και να το κάνουμε. Στα πανεπιστήμια λένε δέκα κι η διάλεξη αρχίζει στην καλύτερη μισή ώρα με σαράντα πέντε λεπτά αργότερα, η μαμά σου λέει «σήκω, το φαγητό είναι έτοιμο» και δεν το έχει βγάλει καν απ’ το φούρνο κι εσύ με τους κολλητούς σου λέτε «έντεκα πρέπει να είμαστε έξω» και βγαίνετε έντεκα της άλλης μέρας.

Βέβαια, άλλοι αργούνε εκεί που τους παίρνει, ενώ άλλοι γενικά· για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να είναι απόλυτα τυπικός στις επαγγελματικές του συναντήσεις, μα φουλ ανοργάνωτος στις προσωπικές του, ενώ άλλοι χάνουν από deadlines μέχρι αεροπλάνα, δεν έχουν όριο, ρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε, η περίπτωσή τους είναι ανίατη και μάλλον δεν είναι απλά αισιόδοξοι, είναι και λίγο σαλεμένοι, να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.

Όσον αφορά τη διαχείριση του χρόνου, λοιπόν, θα έλεγε κανείς πως στον κόσμο υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων· εκείνοι που όταν λένε «ραντεβού στις επτά» είναι όντως εκεί στις επτά κι οι καταραμένοι που –στην καλύτερη των περιπτώσεων– επτά ξεκινάνε απ’ το σπίτι τους. Δεν ξέρω αν είναι είδος προς εξαφάνιση οι άνθρωποι που είναι ντανγκ στην ώρα τους, μα η αλήθεια είναι πως δεν τους συναντάς και πολύ συχνά. Σίγουρα, όμως ξέρεις, πάρα πολύ κόσμο που και στο σπίτι του να δώσεις ραντεβού, πάλι θα βρει τρόπο να αργήσει.

Η μήπως είσαι κι εσύ ένας από αυτούς; (ξερόβηχας, εμάς εννοούσα)

Π.χ. να σου πω για τη φίλη μου, τη Σοφία (πριν προβώ σε λεπτομέρειες, αξίζει να σημειωθεί πως τα σπίτια μας απέχουν 10 –δέκα– λεπτά με τα πόδια!)· δίνουμε ραντεβού στις έντεκα. Έντεκα και μισή χτυπάει μήνυμα. «Ξεκινάω;», θα ρωτήσει. «Ναι» θα απαντήσω, αλλά το παραμύθι το ξέρω καλά. Εκείνη την ώρα θα χτενιστώ, θα ετοιμάσω την τσάντα μου, θα ακούσω τα best of του Παντελή Θαλασσινού, θα ρίξω ένα σφουγγάρισμα, θα κατέβω και πάλι θα την περιμένω, ρε φίλε, δε γίνονται αυτά. Παλιά μου έλεγε και καμιά δικαιολογία τύπου «αχ, σόρρυ δεν έβρισκα το κλειδί­ δεν μπορείς να φανταστείς ποιον είδα στο δρόμο- άσε, φίλη, μου επιτέθηκε τυραννόσαυρος στη διασταύρωση, χάλια μου έκανε το μαλλί», τώρα τίποτα, χεσμένη με έχει, δικαιολογία ούτε για τα μάτια του κόσμου, ξέρει πως της έχω αδυναμία και με κάνει ό,τι θέλει -ή απλά ξέρει πως δεν έχω μούτρα να μιλήσω.

Αν θυμώνω; Μόνο αν με πετύχει με νεύρα· επειδή, αν έχεις ένα φίλο από αυτούς που μόνιμα αργούνε στα ραντεβού τους και δεν τον έχεις ξεφορτωθεί με συνοπτικές διαδικασίες απ’ την αρχή, σημαίνει, πρώτον, πως τον αγαπάς πολύ, άρα τον δέχεσαι με όλα του τα ίσια και τα στραβά, άρα μη μιλάς, ή, δεύτερον, πως είσαι σαν τα μούτρα του, άρα δεν έχεις λόγο να του την πεις, αν δεν ταιριάζατε δε θα συμπεθεριάζατε, η αργοπορία για εσάς είναι τέχνη κι εσείς οι καλλιτέχνες της.

Έλα μωρέ, σιγά. Είναι γνωστό πως ο χρόνος είναι σχετικός, ολόκληρη θεωρία ανέπτυξε ο Αϊνστάιν, ποιοι είμαστε εμείς να του εναντιωθούμε; Οι άνθρωποι που αργούνε, άλλωστε, δεν είναι μόνο εκνευριστικοί, όπως τους χαρακτηρίζουν, είναι και πιο δημιουργικοί, λιγότερο αγχωμένοι κι απολαμβάνουν κάθε πιέτα της ζωής τους στο έπακρο. Επίσης μόλις συνειδητοποίησα πως τους δικαιολογώ· αν τους δικαιολογείς κι εσύ έλα να κάνουμε group hug, είμαστε δυο (είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς) από αυτούς.