Ένα διάλειμμα από ρομάντζα και δράματα

Για να φτιάξεις ένα σωστό μοχίτο χρειάζεσαι λευκό ρούμι, σόδα, σιρόπι ζάχαρης, χυμό μαζί με λίγες φετούλες από lime και μερικά φύλλα φρέσκου δυόσμου. Και τι σημαίνει αυτό; Πως παίρνουμε όσο ρούμι κατεβάσει η κούτρα μας, βάζουμε κι όση σόδα ή ζάχαρη μας φωτίσει ο Θεός, τα ανακατεύουμε κι έχουμε μοχίτο; Εννοείται πως όχι· το μυστικό για ένα σωστό κοκτέιλ είναι στη λέξη «αναλογίες». Χρειάζεσαι την τάδε ποσότητα ρούμι, τη δείνα ποσότητα σόδας και φυσικά ο δυόσμος ή τα lime δεν πρέπει να ‘ναι ούτε τόσα πολλά ώστε να καλύπτουν τη γεύση της βάσης σου, αλλά ούτε και τόσα λίγα ώστε να χάνονται και να μην τα νιώθεις.

Έχοντας την παραπάνω διαδικασία στο μυαλό σου, ας μιλήσουμε λίγο για τον έρωτα, ο οποίος σαν έννοια μπορεί να μην είναι τόσο συγκεκριμένος όσο είναι ένα μοχίτο, αλλά πάνω-κάτω θα καταλάβεις τι εννοώ. Τι χρειάζεσαι για να ερωτευτείς, λοιπόν; Σίγουρα πρέπει να ‘σαι στο κατάλληλο mood, να συναναστρέφεσαι ανθρώπους που έχουν κάτι να σου πουν, να βρεθεί εκείνος του οποίου το μέσα ή το έξω θα ανεβάσει τη σεροτονίνη, την ντοπαμίνη, την οξυτοκίνη σου –κι όλα τα εις -ίνη σου– στα κόκκινα και μετά, τσουπ, να την πάθεις τη ζημιά. Θα ‘nαι ανεπαίσθητη ή θα καταλήξει ορυμαγδός; Η απάντηση βρίσκεται ξανά –σωστά το μάντεψες– στη λέξη «αναλογίες».

Στο γνωστότερο έργο του, το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», ο William Shakespeare αναφερόταν στον έρωτα ως «γιατρικό και δηλητήριο», μαεστρικά εξηγώντας στην ανθρωπότητα πως, όπως ένα φάρμακο στη σωστή αναλογία μπορεί να σε γιατρέψει, σε μια υπερβολική του δόση του μπορεί να σε στείλει αδιάβαστο.  Έτσι κι ο έρωτας στις σωστές δόσεις δίνει ζωή, αλλά αν δεν ξέρεις να τον κουλαντρίζεις τότε μπορεί να σε ρημάξει, να σε χαζέψει και να σε κάνει χειρότερο σκουπίδι κι από ό,τι θα σε έκαναν δύο μπουκάλια ουίσκι.

Κι αν σκεφτεί κανείς πως είναι αδύνατον ένας πραγματικά ερωτευμένος άνθρωπος να κάνει ζάφτι τα συναισθήματα και τις παρορμήσεις του, είναι εύκολα κατανοητό πως μπορεί να ‘ναι από κουραστικό ως εξουθενωτικό να ‘ναι κανείς μόνιμα υπό την επήρεια των συναισθημάτων του, με αποτέλεσμα να μένει λιγάκι στάσιμος, γι’ αυτό κι η θεωρία πως οι άνθρωποι χρειάζονται τακτικά διαλείμματα απ’ τον έρωτα ώστε να αναγεννώνται τα εγκεφαλικά κύτταρα που έχασαν κατά το προσωπικό big bang τους, δείχνει να ‘χει μια κάποια βάση και μεγαλοποσότητες αλήθειας.

Βέβαια, εγώ δεν πολυσυμφωνώ με την προαναφερθείσα ιδέα, καθώς ακράδαντα πιστεύω πως ο έρωτας ως συναίσθημα, όταν είναι αληθινός και σε εκατέρωθεν ισόποσες αναλογίες, μόνο εξαντλητικός δεν είναι, καθώς και φτερά δίνει, και σου χαρίζει όρεξη και δύναμη να ανοίγεσαι σε νέες περιπέτειες, και γενικά αποτελεί ζωοδόχο πηγή για κάθε άνθρωπο που υπήρξε αρκετά τυχερός ώστε να του κάνει η ζωή τέτοιο δώρο, καθώς και συχνό φαινόμενο δεν το λες στην εποχή μας -να τα λέμε κι αυτά. Ο ορθά ερωτευμένος άνθρωπος νιώθει όμορφος, νιώθει δυνατός, ονειρεύεται, ελπίζει κι έχει έναν άνθρωπο να τον νταντεύει και να τον ησυχάζει σε κάθε αναποδιά∙ πόσο πίσω μπορεί να σε κρατήσει αυτό, δηλαδή;

Αν, απ’ την άλλη, ο έρωτας είναι πνιγηρός, εκβιαστικός, σπαζαρχίδικος ή μονόπλευρος, προφανώς και σε εξουθενώνει, προφανώς και σε μπουκώνει και πραγματικά, ενδέχεται οι εμπλεκόμενοί του να ‘χουν όντως ανάγκη να πάρουν τις αποστάσεις τους για λίγο ή πολύ πριν ξανατραβήξουν προς τη δόξα (είτε μαζί είτε χώρια), σαν τις μαϊμούδες που αρέσκονται μεν να κόβουν χιλιόμετρα κρεμάμενες από κλαδί σε κλαδί αλλά, νισάφι πια, χέρια είναι κι αυτά και πονάνε, οπότε κάνουν το διάλειμμά τους και είτε ξαπλάρουν για λίγο στη σκιά τίποτα δέντρων, είτε το κόβουν για λίγο με τα πόδια.

Τα διαλείμματα στον έρωτα σε κάνουν να βλέπεις τα γεγονότα από απόσταση, να τα αξιολογείς και να κρίνεις ο ίδιος αν αξίζει να πας το συναίσθημά σου ένα βήμα πιο ‘κει ή να το αφήσεις να πάει στο καλό, να ησυχάσεις κι εσύ, κι η άλλη πλευρά, κι οι φίλοι σας, κι όλοι. Οι παύσεις αυτές είναι επιβεβλημένες για να κάνει κανείς το reboot του και να πάρει φόρα για νέα, πιο ουσιαστικά, ξεκινήματα, εκκινήσεις τις οποίες ο άνθρωπος έχει ανάγκη για να νιώθει ξανά ζωντανός και δημιουργικός.

Εκτός κι αν έχεις βρει τις σωστές αναλογίες για το κοκτέιλ των συναισθημάτων σου. Τότε δεν έχεις ανάγκη από διαλείμματα. Τότε δεν έχεις ανάγκη από τίποτα.