Πολλούς ρόλους υιοθετούν οι άνθρωποι στον έρωτα· άλλοι αρέσκονται να βολεύονται στην περσόνα του θύματος, άλλοι κάνουν λαμπρή καριέρα ως θύτες. Κάποιοι απ’ αυτούς εναλλάσσουν τους ρόλους τους, ενώ άλλοι παίρνουν τους τίτλους τους εργολαβία και πορεύονται μ’ αυτούς μια ολόκληρη ζωή. Στον έρωτα μπορείς να είσαι ό,τι θέλεις με λίγα λόγια· καλός, κακός ή παράλογος. Ένα ρόλο μόνο μη δεχτείς ποτέ σου να παίξεις, αυτόν της εκκρεμότητας.
Επειδή μέσα σου ξέρεις καλά πως όταν οι άνθρωποι έχουν στο μυαλό τους μια εκκρεμότητα, της επιτρέπουν να τους τριβελίζει το μυαλό, να τους τρώει την ψυχή και να τους κάνει να δυσανασχετούν. Την κλωτσάνε λοιπόν, την πηγαίνουν από μέρα σε μέρα, λένε «ουφ μωρέ» και ξεφυσάνε με παραίτηση μόνο στη σκέψη της· κι εσύ σίγουρα δεν ονειρεύτηκες στιγμή στη ζωή σου να ενσαρκώνεις αυτήν τη μισητή παράμετρο για κάποιον άλλο.
Λένε πως τα πράγματα είναι απλά, πως οι άνθρωποι τα δυσκολεύουμε για να δημιουργήσουμε αλήθειες στα μέτρα μας, γι’ αυτό κι όταν κάποιος δε μας φέρεται, όπως θα θέλαμε, προτιμάμε να ζούμε στο περίμενε, να ελπίζουμε στο θαύμα.
Επειδή λοιπόν δεν έχουμε κότσια να κουτουλήσουμε με την αλήθεια, τα φέρνουμε από εδώ, τα πηγαίνουμε από εκεί, μαγειρεύουμε τα λόγια μας και σιγοβράζουμε τις λαχτάρες μας για να γλυκάνει λίγο ο πόνος της απόρριψης. Δίνουμε δηλαδή παράταση στο κακό, λες και κάτι έγινε αν πονέσουμε λίγο, λες και θα είναι η πρώτη ή η τελευταία φορά.
Μίλησες λοιπόν μία, μίλησες δύο, συζήτησες, προειδοποίησες, έκανες ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να διασώσεις αποκυήματα της φαντασίας σου, φτάνει όμως τώρα. Βάλε την τελεία σου κι άσε τα αποσιωπητικά κατά μέρους. Επειδή δεν είσαι μωρό κι επειδή γνωρίζεις καλά πως όταν ένας άνθρωπος αδιαφορεί και σου το δείχνει δεν το κάνει ποτέ κατά λάθος.
Κανένας δε σε παραβλέπει απλώς για να σε ιντριγκάρει, ούτε προς επίτευξη κάποιου απώτερου σκοπού. Τις περισσότερες φορές αδιαφορεί από παντελή έλλειψη ενδιαφέροντος, τόσο απλά κι όμορφα. Πόνεσες λίγο; Δεν πειράζει, θα το κάνει άλλωστε ο χρόνος «μα» να περάσει.
Ξέρεις πολύ καλά πως ο άνθρωπος που θέλει να είναι κοντά σου δε σκαμπάζει από σου-ξου-μου κι εμπόδια. Ο πραγματικά ερωτευμένος άνθρωπος δε νοιάζεται τι θα πει ο κόσμος, δε διστάζει, δεν έχει αμφιβολίες· βρίσκει τρόπους, βρίσκει αφορμές, γυρνάει τον κόσμο ανάποδα για να μη σε δει σε ξένα χέρια.
Ο έρωτας λοιπόν αγιάζει τα μέσα κι η αδιαφορία θεοποιεί τις δικαιολογίες, αυτό κράτα και βάλε παπούτσια στην ψυχή σου να κάνει κανένα βήμα παραπέρα μπας και βρει την υγειά της.
Φύγε λοιπόν για να τους κάνεις τη χάρη, για να διευκολύνεις τους φόβους τους και να μην είσαι εσύ το απαιτητικό εκείνο άτομο που θα τους κάνει να αναμετρηθούν με τη δειλία τους, κρίμα είναι, τόσο αντέχει η καρδούλα τους. Μην καταδέχεσαι να ουρλιάζεις στο αυτί του άλλου για να του τραβήξεις την προσοχή, γιατί αν όντως ενδιαφερόταν θα σου τη χάριζε χωρίς να τη ζητήσεις. Άλλωστε αυτός που θέλει να σε ακούσει είναι εκεί ακόμη κι όταν δε δύνασαι να βγάλεις φωνή, οπότε κόψε κάτι και κουνήσου.
Μη γίνεσαι έρμαιο ανθρώπων που σε βάζουν στο συρτάρι με τις καβάτζες, που σε γλυκαίνουν με τα λόγια τους μια φορά το μήνα και σε πικραίνουν δέκα με τις πράξεις τους. Αναγνώρισέ τους και στείλε τους στην ευχή του Θεού. Χώνεψε πως ο ερωτευμένος άνθρωπος ταλαιπωρεί γλυκά, δεν τυραννάει.
Ο άνθρωπος, που νιώθει στ’ αλήθεια πράγματα για σένα, σε πιάνει και σου το λέει. Ακόμη κι αν πιστεύει πως θα κάνει τα πράγματα χειρότερα, ακόμη κι αν τρέμει την απόρριψη, τον πόνο ή την αβεβαιότητα σε πιάνει και σου το λέει, δε σ’ αφήνει να αμφιβάλλεις για να μη θίξει τον εγωισμό του ούτε για να μην ξεβολευτεί.
Φύγε λοιπόν χωρίς πολλά-πολλά, δεν υπάρχει λόγος να μένεις κάπου που δε χωράς, ούτε να σκαρφίζεσαι φαντασμαγορικούς τρόπους να ξεφύγεις, όταν κανένας δεν προτίθεται να σε κυνηγήσει. Επειδή αξίζεις έναν άνθρωπο που θα σου μιλάει ξεκάθαρα και θα νιώθει για εσένα έναν έρωτα γλυκά εμμονικό, ενίοτε πνιγηρό, που δε θα σου επιτρέπει να έχεις δεύτερες σκέψεις ούτε να αμφιβάλλεις.
Κάποιον που προτιμάει να είσαστε γενναίοι μαζί παρά αξιοπρεπείς χώρια, που ακόμη κι αν φοβάται για όσα θ’ ακολουθήσουν κάνει τη ζωή του μπούρμπερη, επειδή κόβει το χέρι του πως αξίζεις το ρίσκο. Αξίζεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που θα σε θέλει εκεί επειδή όταν λείπεις το μυαλό του κάνει σβούρες· κι άνθρωποι σαν αυτούς μπορεί να σε ταράζουν, να σε δυσκολεύουν, να σε επαναπροσδιορίζουν, σίγουρα όμως δε σε πονάνε.
Επιμέλεια κειμένου Φρόσως Μαγκαφοπούλου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
