Εσύ θα σ' ερωτευόσουν;

Πολλή μοναξιά τριγύρω∙ δε νομίζεις; Πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου οι άνθρωποι έχουν τόσους πολλούς φίλους και κανέναν να μιλήσουν, πρώτη φορά έχουν τόσες πολλές ανέσεις και νιώθουν τόσο άβολα, πρώτη φορά δουλεύουν τόσο πολύ κι αναγνωρίζονται τόσο λίγο, πρώτη φορά παραμένουν νέοι για τόσα χρόνια και νιώθουν τόσο απελπιστικά σκουριασμένοι ταυτόχρονα. Δεν έχουν χρόνο, δεν έχουν διάθεση, δεν έχουν καν αντοχές, ούτε για συναισθήματα ούτε για ζωή χωρίς οθόνες.

«Μου αξίζει αυτό», «μου αξίζει το άλλο», τα έχεις πει και τα έχω πει αμέτρητες φορές, τόσο στον καθρέφτη μας όσο και στους άλλους. «Προσπάθησα, έφαγα τα μούτρα μου, πληγώθηκα, πλήρωσα τις συνέπειες των πράξεών μου, ώρα δεν είναι να μου τα γυρίσει η ζωή όλα πίσω, σε διπλή χαρά;». Άλλωστε δεν απαιτείς πολλά, λες· αν είναι πολλά η ειλικρίνεια κι ο σεβασμός σε έναν κόσμο που γουστάρει να τρώει το ψέμα με κουτάλι της σούπας, τότε μια χαρά είναι κι η μοναξιά. Από μπλεξίματα κι αδικία χόρτασες, έτσι δεν είναι;

Κι όμως, απαιτείς πολλά απ’ τους ανθρώπους σου κι ας λες πως δεν το κάνεις. Κανείς μας δεν παραδέχεται την πλεονεξία του, άλλωστε. Θέλεις ο άλλος να είναι ειλικρινής, αλλά η ειλικρίνειά του να μη σε πληγώνει, θέλεις να είναι αληθινός, αλλά η αλήθεια του αυτή να είναι σύμφωνη με τα δικά σου μέτρα και σταθμά, θέλεις να είναι ελεύθερος, αλλά η ελευθερία του να μην ξεπερνάει τους αόρατους, ηλεκτροφόρους φράχτες με τους οποίους τον περικύκλωσες εν αγνοία του.

Κι αγαπάς κάποιον, και του τα δίνεις όλα, και δε σου περνάει καν απ’ το μυαλό να τον πληγώσεις, μα η αλήθεια είναι πως τις περισσότερες φορές τα κάνεις όλα αυτά απλά και μόνο επειδή θεωρείς πως θα σου το χρωστάει, πως έτσι θα πρέπει να σου φερθεί κι εκείνος αναγκαστικά, κι αν δεν καταφέρει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες σου, με μεγάλη ευκολία φοράς την κόκκινή σου κάπα και γίνεσαι η αθώα κοκκινοσκουφίτσα που την έφαγε ο κακός ο λύκος χωρίς να προλάβει κανένας περαστικός κυνηγός να παίξει το ρόλο του σωτήρα.

Αλλά ο λύκος πάντα λύκος ήταν. Κι αν σε άφησε να τον χαϊδέψεις μια-δυο φορές, δε σημαίνει πως δε θα σου δάγκωνε το χέρι σε περίπτωση που πεινούσε. Ούτε είναι δικό του μέλημα να σε προστατέψει αν εσύ αποφάσισες να χωθείς μικρό παιδί μέσα στο δάσος. Κι αν τον αγαπάς εσύ και δε θέλεις να του κάνεις κακό, αυτό δε σημαίνει πως η αγάπη σου είναι ικανή να τον κάνει να φερθεί σαν άνθρωπος. Κι αν ήθελες να σε αγαπήσουν ανθρώπινα στην τελική, ας περιφερόσουν στην πόλη.

Κατάλαβες τι κάνεις; Δημιουργείς προσδοκίες και τίποτα δεν πονάει στον κόσμο περισσότερο απ’ το να περιμένεις κάτι από κάποιον ο οποίος δεν έχει ιδέα με τι φορτίο τον αρμάτωσες στα όνειρά σου. Είναι, λοιπόν, ο άλλος παράλογος που σε πληγώνει ή εσύ που πληγώνεσαι; Συμπεριφέρεσαι όσο αψεγάδιαστα νομίζεις ή μήπως τελικά άλλος είναι ο κακός του παραμυθιού;

Κοιτάξου στον καθρέφτη, λοιπόν, και πες· σε αγαπάς στ’ αλήθεια ή περιμένεις από κάποιον άλλον να συμπληρώσει τη λειψή σου αυτοεκτίμηση με το απόλυτό του ενδιαφέρον; Σου δίδαξαν τα χρόνια ότι αγάπη σημαίνει να αφήνεις τον άλλο ελεύθερο να είναι λύκος, γνωρίζοντας πως μπορεί να σε φάει στον ύπνο του επειδή το προστάζει η φύση του ή βαφτίζεις ανερυθρίαστα την καψούρα σου αίσθημα δένοντάς τον απ’ το πόδι με την ελπίδα να εξημερωθεί, απλά και μόνο επειδή του παρέχεις καθημερινά τροφή, χάδι κι ιατροφαρμακευτική περίθαλψη;

Αναγνωρίζεις πως είσαι δύσκολος άνθρωπος, πως τα ξεσπάσματά σου είναι εξίσου άσχημα με οποιαδήποτε κακή συμπεριφορά του άλλου, πως ακόμα κι ο ρόλος του θύματος που τόσο βολικά ενστερνίζεσαι κάθε φορά που κάτι πάει στραβά ίσως είναι η πιο ύπουλα επιθετική συμπεριφορά που υπάρχει στον κόσμο; Πως κάνοντας κάποιον άλλον να αισθάνεται ανεπαρκής μπροστά στο μεγαλείο των συναισθημάτων σου, πληγώνεις περισσότερο από όσο νομίζεις πως πληγώνεσαι εσύ;

Δε λέω να αυτομαστιγωθούμε, δε ζητάω λαϊκό δικαστήριο όταν η ίδια έχω πλήρη επίγνωση πως είμαστε όλοι βουτηγμένοι στα σκατά, απλώς άλλοι μέχρι το λαιμό κι άλλοι μέχρι το κεφάλι. Λέω απλώς να δεις όλα σου τα ψεγάδια με μεγεθυντικό φακό, να ξεψειρίσεις τον κακό σου εαυτό και μετά να αναρωτηθείς αν στη θέση του άλλου θα σε ερωτευόσουν τόσο όσο πιστεύεις ότι αξίζεις. Να απαντήσεις με το χέρι στην καρδιά κοντολογίς αν είσαι όντως ο σύντροφος που θα ήθελες να έχεις ή απέχεις παρασάγγας από όσα απαιτείς απ’ τους άλλους.

Όχι, δεν είσαι κακός άνθρωπος· είσαι όμως άνθρωπος. Κι η ανθρώπινη υπόσταση συνεπάγεται ελαττώματα, ψεγάδια τα οποία δε χρειάζεται ούτε να κρύψεις ούτε να πολεμήσεις για να σε ερωτευτεί κάποιος, χρειάζεται όμως να τα αναγνωρίσεις και να τα αγαπήσεις, για να είσαι εν τέλει άξιος αγάπης. Τότε μόνο δε θα κινδυνεύεις από κανένα λύκο· όταν αποδεχόμενος τα μελανά σημεία σου θα του δείξεις ότι δεν έχει να κάνει με πρόβατο.