Ετοιμόλογοι μέχρι να μιλήσουμε σ' αυτόν που γουστάρουμε

Στην εποχή του εύκολου και του γρήγορου φλερτ, φαντάζομαι σ’ έχουν προσεγγίσει πολλοί και πιθανότατα έχεις προσεγγίσει κάποιους κι εσύ με τη σειρά σου και τον τρόπο σου. Άλλωστε, μικρή σημασία έχει πλέον το ποιος θα κάνει την πρώτη κίνηση, αρκεί η κίνηση αυτή να γίνει. Μπορεί το φλερτ να αποτελείται από συνεχείς ματιές, από απανωτά like, από μηνύματα ή από υπονοούμενα, πάντως υπάρχει και κάνει την καθημερινότητά μας λίγο πιο ενδιαφέρουσα.

Κι αν το φλερτ προέρχεται από κάποιον υποψήφιο που δε σου πολυγεμίζει το μάτι ή, ακόμα καλύτερα, κάποιον που δε σου αρέσει καθόλου, όλα καλά· πιθανότατα κόβεις τη συζήτηση με συνοπτικές διαδικασίες ή τη συνεχίζεις σε στιλ «δε βαριέσαι» κι ό,τι θέλει ας γίνει, λίγο σε νοιάζει. Αφήνεις, λοιπόν, τον άλλον να λέει τα δικά του, ο χρόνος κυλάει ομαλά και διασκεδάζετε αμφότεροι.

Οι απαντήσεις σου στα αστεία του άλλου είναι πνευματώδεις, το λεκτικό σας πινγκ-πονγκ είναι ασταμάτητο, έχεις πάντα τη σωστή απάντηση στο στόμα, οι παλάμες σου δεν ιδρώνουν ποτέ, οι παλμοί της καρδιάς σου δεν επιταχύνουν στα καλά καθούμενα, γενικά είσαι η πιο γοητευτική κι άπιαστη εκδοχή του εαυτού σου και το απολαμβάνεις στο έπακρο, καθώς δεν υπάρχει πιο άμεση επιβεβαίωση της γοητείας σου απ’ το συνεχές κι απρόσκοπτο ενδιαφέρον κάποιου.

Γιατί όσο εσύ συμπεριφέρεσαι χαλαρά και ψιλοαδιάφορα, τόσο πιο πολύ ιντριγκάρεις την περιέργεια του άλλου κι άλλο τόσο τον κάνεις να θέλει να κατακτήσει το ενδιαφέρον σου με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Είναι στη φύση μας, άλλωστε, να μας ελκύει το δύσκολο, πώς να το κάνουμε; Δημιουργείς, λοιπόν, τσουνάμι έλξης, εσύ όμως δεν ελκύεσαι ιδιαίτερα καθώς πού και πού ψιλοβαριέσαι που σου δίνει την προσοχή του στο πιάτο, οπότε απλά συνεχίζεις τη συζήτηση μέχρι κάποιος απ’ τους δύο να γκώσει και να κόψει τα σουξουμού μια και καλή.

Αν, όμως, ο άλλος σου αρέσει; Αχ, Παναγία μου. Εκεί ο γοητευτικός σου εαυτός πάει περίπατο και τη θέση του παίρνει ένα πλάσμα άτσαλο, άβγαλτο και βλαμμένο. Κι αν ο άλλος σου αρέσει πολύ; Εκεί να δεις πώς πάει περίπατο η κοινή λογική· εκεί που πάντα είχες τη σωστή απάντηση στο στόμα, τώρα δεν ξέρεις τι να απαντήσεις ούτε καν σε ένα απλό μήνυμα για καλημέρα.

«Να απαντήσω κι εγώ καλημέρα; Μήπως ακούγεται λίγο απότομο; Τελεία ή αποσιωπητικά; Να γράψω καλημέρα και να βάλω έναν ήλιο και μια καρδούλα; Όχι, όχι, η καρδούλα παραπάει. Και πώς θα καταλάβει ότι μου αρέσει; Μήπως είναι καλύτερα να μην το καταλάβει; Άσε μωρέ, θα γράψω καλημέρα και θα ρωτήσω απλά τι κάνει».

Και στέλνεις «Καλημέρα, τι κάνεις;» κι αντί για «κάνεις» έχεις σίγουρα γράψει «κλάνεις» κατα λάθος, γιατί αν δε γαμηθεί το σύμπαν την ώρα που μιλάς με την καψούρα σου, τότε πότε θα το κάνει; Κι ο άλλος σκάει στα γέλια και σε κοροϊδεύει κι εσύ δεν ξέρεις πού να κρυφτείς απ’ την ντροπή σου κι αναγκάζεσαι να το παίξεις κουλ και να γελάσεις κι εσύ, μπας και δεν καταλάβει τι ζόρι τραβάς μαζί του και δεν εκτεθείς ανεπανόρθωτα. Κι ας το έχει καταλάβει ήδη. Κι ας έχεις ήδη εκτεθεί ανεπανόρθωτα.

Και να ήταν μόνο αυτό; Αρχίζεις τα awkward αστεία, τα κεκεδίσματα, τα σαρδάμ, σκοντάφτεις στα καλά καθούμενα, φιλτράρεις τόσο πολύ τις πράξεις σου «για να μην παρεξηγηθείς» που καταλήγεις να φέρεσαι απροσάρμοστα κι η σωστή απάντηση στο χιούμορ και τις σπόντες του άλλου σου έρχεται στο μυαλό δύο με τέσσερις εργάσιμες μέρες αργότερα, ανάλογα με το μέγεθος του ντουβρουτζά σου. Όχι, δεν είσαι εσύ αυτό το άβγαλτο που βλέπεις στον καθρέφτη, σου έχουν κάνει μάγια.

Ξέρεις, όλοι είμαστε πανέξυπνοι, γοητευτικοί κι ετοιμόλογοι όταν μιλάμε με κάποιον άνθρωπο που δε μας καίει ιδιαίτερα, για τον απλούστατο λόγο ότι δε μας ενδιαφέρει να τον εντυπωσιάσουμε. Όταν, όμως, ο άλλος σου αρέσει, στ’ αλήθεια, είναι μαθηματικά αναπόφευκτο πως θα αρχίσεις να γίνεσαι βλακάκος. Πειράζει λες; Τα καλά νέα είναι πως όχι· γιατί, αν ενδιαφέρεται κι εκείνος το ίδιο, τότε πιθανότατα νιώθει εξίσου βλακάκος με εσένα. Κι αν θυμάμαι καλά, σε όλες εκείνες τις ερωτικές σαχλοκομεντί του Hollywood, δεν ήταν εκείνοι οι awkward πρωταγωνιστές που κατέληγαν οι πιο ερωτεύσιμοι απ’ όλους;