Έχουμε το κινητό στο αθόρυβο απ’ το 2009

Είμαστε, που λες, κάποιοι περίεργοι άνθρωποι που δεν αντέχουμε τα πολλά-πολλά· τις πολλές φλυαρίες, τις πολλές μαλακίες, τα πολλά πάρε-δώσε και κυρίως τα πολλά μπιπ-μπιπ. Ναι, τα μπιπ-μπιπ, εκείνες τις συνεχείς ειδοποιήσεις που χτυπάνε στα κινητά μας ολημερίς κι ολονυχτίς, σε σημείο που μας τρελαίνουν και δε μας αφήνουν να συγκεντρωθούμε σε τίποτα.

«Να μην είσαστε τόσο κοινωνικοί» θα μας πεις, αλλά δεν είναι θέμα κοινωνικότητας, θα σου πω κι εγώ με τη σειρά μου. Όπως όλοι γνωρίζουμε, οι ειδοποιήσεις δεν προέρχονται πάντα απ’ τους αμέτρητους φίλους μας –καθώς, όπως καταλαβαίνεις, αν όντως γουστάραμε τη φάση να ‘χουμε αμέτρητους φίλους, θα μας άρεσε εξίσου να ‘ναι και τα κινητά μας τόσο busy όσο οι ζωές μας αλλά όχι–, τις περισσότερες φορές οι ειδοποιήσεις προέρχονται από group chat με κολλητούς, από εταιρικά mail, απ’ τη δουλειά, απ’ τη μάνα μας που έχει να μας ακούσει από τα ψες κι εννοείται πως νομίζει ότι αργοπεθαίνουμε σε κάποιο χαντάκι, από ‘κείνη τη φίλη που, άλλη δουλειά δεν έχει όλη μέρα, μας κάνει tag στα giveaway της Κατκέν, από προσφορές πολυκαταστημάτων που ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που δώσαμε τα στοιχεία μας σ’ εκείνη την ταμία για να μας βγάλει κάρτα μέλους, από τύπους yasokokla και γενικότερα από πηγές που ούτε μας ενδιαφέρουν ούτε βέβαια μπορούμε να αποφύγουμε.

Απ’ το 100%, λοιπόν, της θάλασσας των αμέτρητων ειδοποιήσεων, θα έλεγε κανείς πως μας είναι χρήσιμο μόνο το 20%, ίσως να λέω και πολύ τώρα που το σκέφτομαι· έχοντας αναγνωρίσει το συγκεκριμένο γεγονός, έχουμε αποφασίσει πως η κατάλληλη λύση για να παραμείνει υγιής κι απαραβίαστη η ευαίσθητη ψυχοσύνθεσή μας είναι να βάλουμε το κινητό στο αθόρυβο και να το κρατήσουμε έτσι μέχρι τα βαθιά γεράματα, που θα ψιλοκουφαθούμε έτσι κι αλλιώς, οπότε δε θα μας νοιάζει είτε χτυπάει είτε δε χτυπάει, καθώς χαμπάρι δε θα παίρνουμε.

Αυτό δε σημαίνει πως δεν είμαστε με το κινητό στο χέρι 24/7, μην μπερδεύεσαι, σημαίνει όμως πως επιλέγουμε τι είναι σημαντικό να απαντηθεί άμεσα και τι μπορεί να περιμένει μέχρι το διάλειμμά μας ή, γιατί όχι, μέχρι του χρόνου τέτοια μέρα. Θα δούμε την κλήση σου, δηλαδή, κι ακόμα κι αν δεν την προλάβουμε εκείνη τη στιγμή, θα απαντήσουμε εξαιρετικά άμεσα, αν όμως δε μας πολυνοιάζει  θα βολευτούμε κιόλας, έχοντας έτοιμη τη δικαιολογία πως «Έλα μωρέ, αφού ξέρεις πώς είμαι, ναι, ναι, το είχα στο αθόρυβο».

Βέβαια, για να μην παρεξηγηθούμε, κάποιοι από εμάς αναγκαζόμαστε τρόπον τινά να το βάζουμε στο αθόρυβο λόγω δουλειάς κι αυτό δεν είναι θέμα παραξενιάς, μα θέμα καλής συμπεριφοράς. Εγώ, ας πούμε, είμαι καθηγήτρια, οπότε δε θεωρώ πρέπον να κάνει το κινητό μου γκλιν-γκλον δέκα φορές την ώρα, επειδή οι φίλοι μου αποφάσισαν να τετραγωνίσουν τον κύκλο στο group chat, όπως επίσης δε θεωρώ γενικά ευγενικό να δουλεύεις μαζί με πολλούς ανθρώπους και να χτυπάει το κινητό σου στη διαπασών σε ρυθμούς Σοκερντέ-Σοκερέσα κάθε φορά που η μάνα σου θέλει να σε ρωτήσει αν έχεις όρεξη να φας φασολάκια για μεσημεριανό (η απάντηση είναι «όχι», αγαπητές μαμάδες, κανείς ποτέ δεν έχει όρεξη να φάει φασολάκια για μεσημεριανό, εκτός αν έλειπε σε υπερατλαντικό ταξίδι με υπερωκεάνιο και κόντεψε να πάθει σκορβούτο απ’ την κονσέρβα -καμία σχέση δεν έχει με το θέμα μας, αλλά βρήκα ευκαιρία και θα το πω).

Μας παρεξηγείτε-δε μας παρεξηγείτε, λοιπόν, δεν μας πολυνοιάζει· αυτό που μας νοιάζει είναι να είμαστε ήρεμοι και λειτουργικοί κι αυτό γίνεται μόνο αν δεν ακούμε τα προαναφερθέντα γκλιν-γκλον στις συσκευές μας κάθε πέντε δευτερόλεπτα, οπότε αφήστε μας στα χούγια μας, να σας αφήσουμε κι εμείς στα δικά σας, να μας αγαπάτε γι’ αυτό που είμαστε, να ξέρετε πως αν απαντήσουμε στις κλήσεις και στα μηνύματά σας άμεσα αυτό σημαίνει πως σας αγαπάμε, σας εκτιμάμε ή γενικότερα σας έχουμε πολύ ψηλά, αν πάλι πάθετε κάτι, φροντίστε καλού-κακού να μην πάρετε εμάς γιατί δεν εγγυόμαστε πως θα ‘μαστε διαθέσιμοι να σας βοηθήσουμε άμεσα και γενικά να μη μαγειρεύετε φασολάκια, γιατί άντε. Και να μην έχετε για ήχο κλήσης τραγούδια που χορεύονται, γιατί θα νευριάσουμε καμιά μέρα και θα ‘ρθουμε να βάλουμε και τα δικά σας μαραφέτια στο αθόρυβο. Αυτά.