Αν ρωτήσεις έναν οποιονδήποτε άνθρωπο από τον κύκλο σου αν ξέρει να αγαπάει, θα σου απαντήσει, σχεδόν σοκαρισμένος από την ανόητή σου ερώτηση πως ναι, ξέρει και παραξέρει να αγαπάει, σε αντίθεση με την πλειοψηφία που ούτε ξέρει, ούτε πρόκειται να μάθει. Κι εμείς; Εμείς ξέρουμε ν’ αγαπάμε ή πουλάμε μόνο πρόλογο; Μα φυσικά και ξέρουμε ν’ αγαπάμε, το έχουμε αποδείξει με τις πράξεις και τα λόγια μας στις παρελθούσες καθώς και στις παρούσες σχέσεις μας.
Ξέρουμε να αγαπάμε, αλλά θέλουμε και να προκαλούμε συναισθηματική αναμπουμπούλα στους συντρόφους μας πού και πού, έτσι για να μας έχουνε από φόβο. Με ποιο τρόπο; Είτε καθιστώντας τους σαφές πως με την πρώτη στραβή (άντε, με τη δεύτερη οι πιο διαλλακτικοί) θα μας χάσουν και δε θα μας ξαναδούν ποτέ, είτε σπέρνοντας τους την υποψία πως κανείς δε θα τους αγαπήσει όσο εμείς, είτε προκαλώντας τους ζήλια, είτε ούτε εγώ δεν ξέρω τι μπορεί έστω κι ασυναίσθητα να κατεβάσει το τετραπέρατό μας μυαλό.
Κι όλα αυτά επειδή υποσυνείδητα προτιμάμε να μας φοβούνται οι αγαπημένοι μας από το να μας θαυμάζουν, λες και με το φόβο τους εξασφαλίζουμε την παραμονή τους στη ζωή μας νυν και αεί. Ποιος φοβάται περισσότερο τελικά σε όλη αυτή την ιστορία; Σωστά το μάντεψες, εμείς που παίζουμε τέτοια χαζοπαιχνίδια μυαλού έστω και χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε.
Έτσι ρε παιδί μου, επειδή θέλουμε να έχουμε τον άλλον στην άκρη της καρέκλας του, να μη χαλαρώνει, να δίνει συναισθηματικά γκάζια εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, για να πείθει το αδύναμό μας εγώ πως είναι σπουδαίο, σπάνιο κι αξιαγάπητο. Κι εμείς εκεί, στο θρόνο μας, να δεχόμαστε χάδια, λόγια, μεγάλες χειρονομίες κι αγωνίες σαν τα γατιά που γυρνάνε ανάσκελα και σχεδόν απαιτούν τα belly rubs του ιδιοκτήτη τους στη στιγμή και το μέρος που επιθυμούν.
Ανασφάλεια ή σαδισμός; Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, τότε μάλλον και τα δύο μαζί. Η συγκεκριμένη συμπεριφορά όμως, πέρα από αυτά τα δύο υποδηλώνει κυρίως διάθεση για έλεγχο, προδίδοντας ταυτόχρονα έναν βαθιά ριζωμένο φόβο εγκατάλειψης που δεν αφήνει τον ιδιοκτήτη ούτε να χαλαρώσει, ούτε να απολαύσει τη σχέση του, ούτε να αγαπήσει με όλο του το είναι τόσο τον εαυτό του, όσο και τον άλλο.
Επειδή αγάπη δεν είναι το «θα κάνω τα πάντα για να μείνεις εδώ», ούτε το «μην τυχόν και…». Αγάπη σημαίνει να δίνεις στον άλλον την ελευθερία και το δικαίωμα να σε επιλέγει κάθε μέρα, να έχει το χρόνο να σε πεθυμήσει, να έχει και την άνεση να είναι εκατό τοις εκατό ο εαυτός του κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε περιβάλλον που δεν κυριαρχεί ο φόβος και η επιβολή.
Θέλει θάρρος και μεγαλοψυχία ν’ αγαπάς έτσι ώστε να δίνεις στους άλλους την ελευθερία να σε θέλουν στη ζωή τους κι όχι απλώς να σε χρειάζονται, να μην τους φέρεσαι σαν να είναι κτήματά σου οργώνοντας τους βίαια την ψυχή με απειλές, κόλπα και ψυχολογικά τρικ, δήθεν επειδή αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να βγάλεις συναισθηματική σοδειά.
Οι σχέσεις πρέπει να είναι κήποι οι οποίοι ανθίζουν με τα σωστά λιπάσματα, λίγο σκάλισμα και πάνω απ’ όλα φροντίδα κι επιμονή, έτσι, για να βγαίνουν λουλούδια που θα τα καμαρώνεις στο χώμα τους να ρουφάνε ζωή από τον ήλιο, όχι να χαίρεσαι να τα βλέπεις να μαραζώνουν σε όμορφα βάζα επειδή εσύ «ξέρεις καλύτερα».
Στην αγάπη κανείς μας δεν ξέρει. Κι όποιος λέει πως ξέρει, μάλλον δεν αγαπάει κανέναν περισσότερο από τον εαυτό του.
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
