Η αβάσταχτη γοητεία της Θεσσαλονικιάς

Είναι θέμα συζήτησης σε όλα τα social media, σήμα κατατεθέν ενός ολόκληρου γεωγραφικού διαμερίσματος (ναι, κοντά στον βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα, δηλαδή η υπόλοιπη Μακεδονία), είναι συνηθισμένες να αποτελούν αντικείμενο σχολιασμού κι ενίοτε χλεύης, είναι τα θηλυκά εκείνα που λατρεύεις να μισείς και που, εντελώς μεταξύ μας, δε δίνουν δεκάρα για τους χαρακτηρισμούς σου επειδή είναι ήδη too busy being fabulous.

Ήταν τα κοριτσάκια εκείνα που αρέσκονταν να φοράνε κορδέλες με τεράστια λουλούδια, να τραβάνε τα βλέμματα με τις φουντωτές τουτού τους και κάθε αποκριά δεν παρέλειπαν να ντύνονται πριγκίπισσες· της άνοιξης, του νερού, της αγάπης, του σκότους, μικρή σημασία είχε, αρκεί να φορούσαν κορώνα. Πρώτα όμως βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, λέμε εδώ πάνω, οπότε έκτοτε το κουσούρι παρέμεινε κι εξακολουθούν να κυκλοφορούν εδώ κι εκεί με μια νοερή (οκ, τις περισσότερες φορές) τιάρα.

Δεν έχει σημασία αν είσαι γιαλαντζί Θεσσαλονικιά, τύπου φοιτήτρια που έζησες εκεί μερικά χρόνια, ή απ’ τις κανονικές, τις πάππου προς πάππου. Έτσι κι αλλιώς άπαξ και πατήσεις το πόδι σου σε αυτή την πόλη, μόνο που θα γεμίσουν τα ρουθούνια σου Θερμαϊκίλα ανακατεμένη με τη γνωστή τσουρεκομυρωδιά που έχει καταπιεί μια ολόκληρη πλατεία, θαρρείς πως ξαφνικά σε κρατάει δέσμιο της για πάντα και σε κάνει κομμάτι της. Δεν είναι υπερβολή, είναι η αύρα της, η ανεξήγητη και μοναδική, που μόνο οι παθιάρηδες άνθρωποι καταλαβαίνουν.

Αν είναι παθιάρα η Θεσσαλονικιά; Θεέ μου, δεν έχεις ιδέα πόσο! Γι’ αυτό κι είναι ασυγκράτητη με όσα αισθάνεται, γι’ αυτό και βουτάει με όρεξη στην υπερβολή της, γι’ αυτό κι όπως χαίρεται τη ζωή, το φαγητό και κάθε είδους απόλαυση, θέλει να χαίρεται και τα ρούχα της και το μακιγιάζ της κι όλα. Για να θεωρήσει, λοιπόν, ένα φόρεμα «επίσημο» πρέπει να είναι τουλάχιστον για Οσκαρική απονομή, φίλε μου, οπότε όλα τα άλλα (με ένα-δυο twists) φοριούνται απ’ το brunch μέχρι το μπουζούκι και κράτα τα σχόλια για τον εαυτό σου, αυτή ξέρει καλύτερα. Ναι, αυτό που ολόκληρη η Ελλάδα χαρακτηρίζει με ευκολία «υπερβολή» εδώ το λέμε καθημερινότητα και τρόπο ζωής.

Όχι πως τα αρσενικά της πόλης πάνε πίσω στο φτιασίδωμα, αλλά έχε χάρη που δεν είναι της παρούσης. «Χαλαρά» λοιπόν λέμε εμείς οι Βόρειες και βάλε τώρα εσύ όσα λάμδα θες έτσι όπως το διαβάζεις. Χαλαρά λέγοντας, εννοούμε στους ρυθμούς μας, όχι στην εμφάνιση, να εξηγούμαστε· στην εμφάνιση το «χαλαρά» μετατρέπεται σε «έσο έτοιμη» και πορευόμαστε ανάλογα. Η Θεσσαλονικιά που σέβεται τον εαυτό της και την πόλη της είναι πάντα έτοιμη για μια αναπάντεχη βάφτιση ή έναν pop-up γάμο, ταιριάζει απαραιτήτως νύχι με βρακί και δεν κρυώνει! Το κορίτσι το σωστό, το Βόρειο ντύνεται καθημερινά λες και πρόκειται να συναντήσει τον πρώην της με το καινούριο του αμόρε και να θέλει να τον κάνει να κλάψει. Τόσο απλά.

Ξέρει να βάζει eye-liner με 125 διαφορετικούς τρόπους, ξέρει να φοράει παγιέτες απ’ το πρωί ως το βράδυ με περισσή επιτυχία και είναι πιθανότερο να σκοντάψει με αθλητικά παρά με ψηλοτάκουνα στα πεζοδρομημένα ή μη στενάκια της πόλης. Ναι, το θέλει το τακούνι της μέρα μεσημέρι η Θεσσαλονικιά, τη γουστάρει τη θηλυκότητά της, ρε παιδί μου, πώς το λένε, την υπογραμμίζει σε κάθε ευκαιρία. Σουπερμάρκετ με μπότα πάνω απ’ το γόνατο; Γιατί όχι δηλαδή; Φόρμα με γούνα; Μπορεί, και το κάνει να φαίνεται νορμάλ. Βλεφαρίδα ψεύτικη στην πτήση των 07:00 πμ; Ποιος να της πει τι;

Και μην την περάσεις για καμιά ασυνείδητη, δε βάζει έτσι απλά τα γυαλιστερά της κι όποιον πάρει ο Χάρος, είναι φορές που κι η ίδια αναρωτιέται μήπως το παράκανε, που μπορεί να σε ρωτήσει δήθεν πειθήνια «Μωρέ, μπας και είμαι λιγάκι υπερβολική;». Βέβαια αν τολμήσεις κι απαντήσεις πως είναι, μη νομίζεις πως θα κατέβει κανένα σκαλί για να το ισορροπήσει, όχι βέβαια. Θα σε κοιτάξει μόνο με γουρλωμένα, έκπληκτα μάτια και θα σου πει «έλα-σε-παρακαλώ-που-είμαι-εγώ-υπερβολική-τι-έβαλα-δηλαδή-μια-κόκκινη-μπέρτα-που-θα-σκουπίσει-την-Αριστοτέλους-Τι-εννοείς-θα-πάμε-απλά-για-έναν-καφε;!», με σηκωμένο φρύδι (βαμμένο και σχεδιασμένο πάντα στην εντέλεια) αφήνοντάς σε άφωνο με τη γοητευτική της παράνοια.

Είναι αυτή η δήθεν ξίνια της, η αναμεμειγμένη με το ιδιαίτερό της νάζι, που την κάνουν τόσο μοναδική κι ακαταμάχητη. Ξέρεις, όλα αυτά τα level up δεν τα κάνει για να σου αρέσει, τα κάνει επειδή γουστάρει να αρέσει αυτή στον εαυτό της κι όλο αυτό της δίνει αυτό το κάτι που κάνει τους οπαδούς του less is more να την κοιτάζουν σαν εξωγήινη. Εξωγήινη δεν είναι, συγγνώμη, αλλά τη λες εύκολα πλάσμα μυθικό, σαν τους μονόκερους, και στην τελική άμα σε αρέσει εδώ που τα λέμε, μην κάνεις το λάθος να τη ζαλίσεις τζάμπα με υποδείξεις και μέτρα άριστα, ούτε να τα φτύσει.

Γιατί και μαγκιά έχει και δε σκαμπάζει εύκολα από ζοριλίκι· τη γνήσια Θεσσαλονικιά θα την κερδίσεις μόνο αν της φερθείς όπως της αξίζει, σαν βασίλισσα, σαν να φοράει στ’ αλήθεια εκείνο το στέμμα που προαναφέραμε. Μόνο έτσι θα θελήσει να ξαναγυρίσει στις ανατολίτικες ρίζες της και να σε κάνει να νιώσεις κι εσύ βασιλιάς με τη σειρά σου, οπότε μην τη σκοτίζεις άδικα, κι αν χάνει πού και πού το μέτρο μην την ψέγεις· είναι στο dna της η υπερβολή, ζει για να γυαλίζει και να ξεχωρίζει κι όταν κάνεις κάτι με αγάπη το κάνεις αναπόφευκτα καλά, αφού. Έτσι δεν είναι;