«Αν δεις μαύρη γάτα να σε πλησιάζει, κάτι κακό θα σου συμβεί», «Αν περάσεις κάτω από ανοιχτή σκάλα είναι γρουσουζιά», «Αν είναι Τρίτη και δεκατρείς, να περιμένεις αναποδιές», «Αν ο γαμπρός δει τη νύφη μια μέρα πριν το γάμο, ο γάμος δε θα στεριώσει», «Αν κοιτάξεις το πρόσωπό σου σε σπασμένο καθρέφτη, θα έχεις επτά χρόνια κακοτυχία» και η λίστα των ελληνικών ή διεθνών δεισιδαιμονιών μοιάζει να μην έχει τελειωμό.
Και μπορεί ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να κοροϊδεύει προκαταλήψεις σαν κι αυτές, ένα άλλο όμως, ακόμη μεγαλύτερο εξακολουθεί να φτύνει τον κόρφο του στη θέα μελανών αιλουροειδών κι ας δείχνει το ημερολόγιο 2016, που όπως και να το κάνεις είναι αρκετά μακριά απ’ το Μεσαίωνα.
Όλα, σχεδόν, τα έχεις ακούσει κι ας μην έχει πάτο το πηγάδι της ελληνικής ή παγκόσμιας κατινιάς, κι ως νοήμων άνθρωπος όλα τα έχεις κοροϊδέψει. Κάποια απ’ αυτά με τρόμο αντιλήφθηκες πως όντως ρημάζουνε κόσμο, τα περισσότερα τα πήρες για λόγια του αέρα, μα κατέληξες πως οι κατάρες κι οι κακοτυχίες πιάνουν μόνο σ’ όσους τις φοβούνται και ζουν με την απειλή τους. Οπότε ποιος νοιάζεται στην τελική;
Μα όσο κι αν το ψάξεις το θέμα, πάντα κάτι καινούριο ξεφυτρώνει· κι ακόμα κι αν δεν το ψάξεις εσύ, σε βρίσκει αυτό, καθώς είναι συνυφασμένο θαρρείς το «φτου, σκόρδα» στο ελληνικό dna. Ήταν λοιπόν μερικά καλοκαίρια πριν, όταν -ούσα ερωτευμένη και ξεμυαλισμένη- επέλεξα με το τότε ταίρι μου ως καλοκαιρινό προορισμό, τη Σαντορίνη. Το ίδιο και δυο, πολύ καλές μου φίλες.
Ενθουσιασμένη καθώς ανακοίνωνα τα σχέδιά μου εδώ κι εκεί, όλοι έδειχναν να δαγκώνονται, κι όλοι μου έλεγαν το ίδιο πράγμα· «Ξέρεις, εγώ δεν τα πιστεύω αυτά, αλλά λένε πως όποιο ζευγάρι πάει διακοπές στη Σαντορίνη, χωρίζει μέσα στο χρόνο». Άντε, μωρέ που θα τα πίστευα εγώ αυτά, τι ήμουν καμιά αμόρφωτη; Έτσι έλεγα, κι ας ντρεπόμουν να ομολογήσω πως σφιγγόταν κομματάκι το στομάχι μου στη σκέψη και μόνο. Ε, να μη σας τα πολυλογώ, χώρισα μέσα στο χρόνο. Κι άντε εγώ, πάει στα κομμάτια. Χώρισαν κι οι φίλες μου. Σατανικό, δεν μπορείς να πεις.
Εντάξει δεν είναι κανόνας, αλλά αν ακούσεις διηγήσεις γνωστών κι άγνωστων, οι συμπτώσεις μοιάζουν όντως πολλές, οπότε αποφάσισα να το ψάξω κρυφά κι ένοχα, γιατί την ώρα που το έκανα ντρεπόμουν και μόνο που πληκτρολογούσα ασυναρτησίες στο Google. Λένε, λοιπόν, κάποιοι αρχαίοι μύθοι πως υπάρχουν μερικά νησιά, όπως η Σαντορίνη (την οποία κάνε, ρε παιδί μου, εικόνα ως τη Maleficent των Κυκλάδων), αλλά κι η Μήλος, τα οποία παρά την απόκοσμη ομορφιά τους, έχουν βάλει αμέτι-μουχαμέτι να μην αφήσουν ζευγάρι για ζευγάρι αφάγωτο.
Ναι, όπως τ’ ακούς. Απ’ τη μία η Σαντορίνη, το μοναδικό μέρος στον κόσμο που είναι πιο όμορφο από κοντά σε σχέση μ’ όσα δείχνουν οι ταξιδιωτικοί οδηγοί. Ορκίζομαι πως ακόμα θυμάμαι πώς μου κοβόταν από θαυμασμό η αναπνοή στις θέες της· με τη μαγική καλντέρα της, το μωβ της ηλιοβασίλεμα που δεν ξέρω τι έχει αυτός ο ουρανός της και κάνει το Μονέ να μοιάζει μπογιατζής, ή τις άσπρες, μαύρες και κόκκινες παραλίες της. Μια οπτασία των Κυκλάδων, με μια ομορφιά που συγκλονίζει και με κάνει, στα ξαφνικά, να γράφω σαν βαρεμένη απ’ τη ζέστη ποιήτρια.
Κι απ’ την άλλη η Μήλος, η έτερη Σειρήνα των ζευγαρόνησων που χαλάει σπίτια· με τις σεληνιακές της παραλίες, όπως το Σαρακήνικο και τα μαγευτικά της τοπία που μοιάζουν να ξεπήδησαν από πίνακες ζωγραφικής. Μην πω για τις παραλίες, τις σπηλιές και τα νερά της που κάνουν εξωτικούς προορισμούς μεγατόνων να μην έχουν λόγο ύπαρξης στους διεθνείς, τουριστικούς οδηγούς συγκρινόμενοι με την ομορφιά που έχουν να προσφέρουν τα εγχώρια κάλλη.
Γιατί ναι, ντρέπομαι που θα το πω, αλλά επειδή δεν τα πιστεύω αυτά πήγα και στη Μήλο, παρά τις προειδοποιήσεις του περιγύρου μου περί ομοίων βασκανιών. Ε, μην σας τα πολυλογώ, η κατάρα έπιασε κι εκεί.
Χαζομάρες και παραλογισμοί, κι ας πάω να σου επιβεβαιώσω με τις ιστορίες μου τον κανόνα. Όλοι γνωρίζουμε πως καμία ενέργεια και κανένα μέρος δεν έχει τη δύναμη να χωρίσει δύο ανθρώπους, που αγαπιούνται και γουστάρονται ως το κόκκαλο, παρά μόνο ο εγωισμός, η φθορά του χρόνου κι η αδιαλλαξία.
Μια ιστορία λέμε καλοκαιρινή κι αλαφροΐσκιωτη, όπως αρμόζει στη ντάλα του Ιουλίου. Εύχομαι, λοιπόν, να με διαβάζεις σε μια απ’ τις προαναφερθείσες παραλίες και να με διαψεύδεις πανηγυρικά.
Επιμέλεια κειμένου Φρόσως Μαγκαφοπούλου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
