Κανείς δεν ξέχασε σβήνοντας φωτογραφίες

Το χωρισμό δεν τον αντιμετωπίζουν όλοι το ίδιο· εσύ μπορεί να ωρύεσαι και να ζητάς δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες, εγώ μπορεί να τρέχω σε μάγισσες και χαρτορίχτρες να δω που χάνεται όλες τις νύχτες ή να το παίζω αφ’ υψηλού και πως δήθεν τάχα μου δε μου καίγεται καρφί, άλλοι βάφουν τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσε, παιδιά, η απελπισία είναι μήτηρ αμέτρητων παρανοϊκών συμπεριφορών, οπότε μην κρίνετε για να μην κριθείτε.

Φταίει ο πόνος, φταίνε τα «γιατί» που συνήθως μένουν αναπάντητα, η αίσθηση πως πάντα χρειαζόσουν «λίγο ακόμα» για να τα κάνεις όλα σωστά και η απόρριψη. Μα όσο δύσκολα ή εύκολα κι αν περνάς το πρώτο στάδιο, τι ακριβώς γίνεται με το επόμενο; Μιλάω σαφέστατα για τη στιγμή εκείνη, που ενώ έχεις περάσει τη φάση της άρνησης, επέρχεται ο θυμός και η επακόλουθη αποδοχή, που ίσως είναι και τα δημιουργικότερα στάδια όλων.

Είναι η ώρα εκείνη στην οποία δεν ξέρεις τι να κάνεις με όλη αυτή την κοινή πορεία που χτίσατε μέχρι τώρα, εκεί που δεν ξέρεις αν πλέον πρέπει να φοράς εκείνο το πουλόβερ που σου πήρε δώρο στα γενέθλιά σου, αν πρέπει να σβήσεις τα κοινά σας ενσταντανέ από κάθε social πλατφόρμα και τι ακριβώς πρέπει να κάνεις με όλες αυτές τις φωτογραφίες σας από το περσινό καλοκαίρι στην Αντίπαρο, το προπέρσινο στη Μήλο και το παράλλο στη Χαλκιδική.

Επειδή εκεί που τις πρώτες εβδομάδες είχες μετατρέψει το σπίτι σου σε μαυσωλείο και λάτρευες κάθε τι που ξέχασε, άγγιξε ή κοίταξε ο άλλος, εκεί που τις φωτογραφίες του τις είχες αναγάγει σε εικονοστάσι, κάπου σε βαράει μια σατανική διάθεση στο μυαλό και θέλεις να τα ρίξεις όλα στο τζάκι και να κυκλοφορείς από εδώ και πέρα με ύφος «Δεν άκουσα, πώς είπατε, ορίστε; Συγγνώμη κύριε, ποιος είστε;» μπας κai περισώσεις ό,τι σου απέμεινε.

Και τότε δύο είναι οι πιθανές ενέργειες· ή που θα τα καταχωνιάσεις όλα, μα όλα, σε ένα κουτί ή ένα σκληρό δίσκο και θα παριστάνεις πως δεν υπάρχουν για όσο χρειαστεί (ή τουλάχιστον μέχρι να σε βρει η ζωή σε περίεργη φάση, είτε από αλκοόλ, είτε από απελπισία, να κατεβάζεις από το πατάρι την κούτα με τα κειμήλια στις τέσσερις το χάραμα και να κλαις που δε σας φέρθηκε η ζωή όπως σας έπρεπε), ή που όντως θα καταστρέψεις, σβήσεις, ρημάξεις κάθε πιθανό αποδεικτικό στοιχείο πως υπήρξατε μαζί και θα ησυχάσει το κεφάλι σου για πάντα.

Να σου πω όμως κάτι; Κανείς δεν ξέχασε σβήνοντας φωτογραφίες. Αν ήταν έτσι εύκολο δε θα φοβόμασταν τόσο ούτε το δέσιμο, ούτε την αγάπη μετά από έναν μεγάλο χωρισμό, ούτε τίποτα. Καμία διαγραφή δεν εγγυάται reset στο μυαλό κανενός, οπότε τζάμπα το πάλεψαν όσοι το πάλεψαν, μην τους πιστεύεις για δυνατούς. Ίσως εκείνοι είναι πιο αδύναμοι από όλους αυτούς που επέλεξαν να κοιτάζουν τις ίδιες φωτογραφίες μερόνυχτα ολόκληρα μέχρι να δούνε την αλήθεια κατάματα και να χωνέψουν μια και καλή πως το παρελθόν τους είναι αυτό, έκλεισε κι ώρα πια για κάτι καινούριο.

Το μυαλό, ξέρεις, δεν είναι ένας απλός σκληρός δίσκος· τα αρχεία του δεν καταστρέφονται με ένα απλό delete, δε σβήνεται τίποτα αν δεν έρθει η κατάλληλη στιγμή, δεν τετραγωνίζεται ρε πουλάκι μου ο κύκλος, πώς το λένε; Για να επέλθει η διαγραφή των δεδομένων σου πρέπει οι εκκρεμότητές σου να κλείσουν, να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου, να φτάσεις με λίγα λόγια στο σημείο που είτε θα βλέπεις τον άλλον στα μάτια και δε θα συμπεριφέρεσαι από την αμηχανία σου σπασμωδικά σαν τον ηλίθιο, είτε θα βλέπεις τις φωτογραφίες σας και θα σκέφτεσαι πως ναι μεν καλά πέρασες, μα δε θα γυρνούσες σε όλο αυτό ακόμα κι αν είχες τη δύναμη να κουρδίσεις το ρολόι της ζωής σου προς τα πίσω και να τα ζούσες όλα από την αρχή.

Σβήνοντας φωτογραφίες, μηνύματα κι αριθμούς (τι γελοίο, λες και τα δάχτυλά σου δεν έχουν μνήμη από μόνα τους) δεν ξεχνάς, στρουθοκαμηλίζεις· κάνεις σαν εκείνα τα παιδάκια που τα μαλώνει η μαμά τους και βάζουν τα χέρια στα αυτιά φωνάζοντας «να,να,να,να,να,να,να,να,να,να» για να μην ακούνε, γίνεσαι από εκείνους τους ανθρώπους που βάζουν  τα σκουπίδια τους κάτω από το χαλί κι ενώ το σπίτι τους φαινομενικά είναι πιο καθαρό από των άλλων, στο πρώτο φύσημα αέρα στέλνουν σκόνη ακόμη και στο υπνοδωμάτιο του γείτονα.

Κάνε ό,τι θέλεις, λόγος δε μου πέφτει. Μόνο να ξέρεις πως η διαγραφή είναι placebo, δε γιατρεύει τίποτα. Τη σωστή δουλειά δε θα την κάνει ούτε κάποιο κουμπί, ούτε ο χρόνος όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν. Ξεχνάς μόνο όταν γνωρίσεις τον εαυτό σου, όταν τον αγκαλιάσεις όπως του πρέπει, όταν τον αγαπήσεις και κατανοήσεις πόσα αξίζει.

Ναι, αυτά που αξίζει πιθανότατα δεν είναι σε εκείνες τις φωτογραφίες, αλλά και το παρελθόν μας είναι κομμάτι μας, η βάση στην οποία καλούμαστε να χτίσουμε ένα παρόν απαλλαγμένο από λάθος επιλογές, ένα παρόν το οποίο σου επιτρέπει να κάνεις ένα σωρό καινούριες μαλακίες που πιθανότατα θα γίνουν κι αυτές στιγμές αποτυπωμένες σε pixel τις οποίες θα θέλεις να καταστρέψεις σε κάποια μελλοντική στιγμή απελπισίας· ή μπορεί κι όχι.  Εσύ φρόντισε μόνο το άλμπουμ της ζωής σου να είναι γεμάτο. Επειδή, ξέρεις, οι αναμνήσεις μπορεί να πονάνε πού και πού, ποτέ όμως όσο πονάνε οι άδειες ζωές.