Ξεχωριστή η στιγμή που μοιραζόμαστε μωρουδιακές φωτογραφίες μας

Για τον έρωτα και τη γέννησή του έχουν γραφτεί αμέτρητες σελίδες· η πρώτη ματιά, το εναρκτήριο «γεια», εκείνη η αμήχανη πρώτη γνωριμία, το μετέπειτα αρχικό ραντεβού, το πρώτο φιλί, το πρώτο σεξ και μετά όλα εκείνα τα  πρώιμα «μου». Είναι νωρίς να της πω πόσο όμορφη είναι όταν κοιμάται; Είναι αργά να του δείξω ότι δεν είμαι τόσο σκληρή όσο φαίνομαι; Όσο πιο καψουρεμένος είσαι, τόσα λιγότερα ξέρεις.

Και συμβουλεύεσαι φίλους και γνωστούς, και διαβάζεις εγχειρίδια, και κάνεις διαρκώς σενάρια, καθώς στην παρούσα μοιάζεις να ‘σαι τόσο αδέξιος που κι εσύ ο ίδιος απορείς, και νομίζεις μόνιμα πως γίνεσαι βλακάκος και τα κάνεις όλα λάθος. Να σου πω κάτι; Δεν κάνεις τίποτα λάθος· επειδή, αν είναι αμοιβαίο το όλο νταβαντούρι, μάθε πως κι ο άλλος στην ίδια φάση βρίσκεται, να μην ξέρει πώς να φερθεί, μην τύχει και κάνει καμία μαλακία και χαλάσει τη μαγεία.

Αν, λοιπόν, είναι αμφίδρομο όλο αυτό, δεν παίζει κανένα ρόλο σε ποια φάση θα ζήσεις τα πυροτεχνήματα του πρώτου φιλιού, είτε αυτό συμβεί το πρώτο βράδυ είτε ένα μήνα μετά, μην περιμένεις το πέμπτο ραντεβού για να κάνετε σεξ αν το θέλετε πολύ και, επιμένω, πέσε με τα μούτρα να το ευχαριστηθείς όσο έχεις την ευκαιρία, καθώς αυτό που σας συμβαίνει είναι σπάνιο κι είναι άδικο να το κλείσεις μέσα σε κουτάκια και λογικούς χαζοπεριορισμούς ή κοινωνικά χρονοδιαγράμματα για χάρη μιας δήθεν ευπρέπειας.

Η σχέση, άλλωστε, δε δημιουργείται ούτε με το πρώτο φιλί ούτε σοβαρεύει με το πρώτο κρεβάτι, αυτά έχουν πάψει να ‘ναι δείκτες συναισθηματικού δεσίματος εδώ και πολύ καιρό· η σχέση αποκτά τις πρώτες της ρίζες σε κάποια άλλη φάση, η οποία, όλως παραδόξως, μοιάζει να ‘χει περάσει στο ντούκου, σχετικά με τη σπουδαιότητά της, απ’ τους απανταχού γκουρού των σχέσεων. Μιλάω για εκείνη την τρυφερή στιγμή που δύο άνθρωποι αποφασίζουν να δείξουν ο ένας στον άλλον φωτογραφίες απ’ τα παιδικά τους χρόνια.

Γιατί είναι τόσο σπουδαία η στιγμή αυτή; Επειδή ο άλλος μοιάζει να θέλει να μοιραστεί μαζί σου κάτι πιο προσωπικό, να σου μιλήσει για το παρελθόν του, να καταλάβεις τη σχέση που έχει με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του, καθώς ξεφυλλίζοντας το εκάστοτε άλμπουμ όλο και κάτι θα μοιραστεί για εκείνη τη γιαγιά που αγαπούσε όσο τίποτα στον κόσμο ή για τον μπαμπά του που ήταν απών, θα σε κάνει να γελάσεις με τα φαντεζί συνολάκια που φορούσε στις σχολικές γιορτές, τα κουρέματα-τάπερ χειροτεχνία της μαμάς κι όλα αυτά τα ντροπιαστικά τσίτσιδα ενσταντανέ σε παραλίες και παιδικά πάρτι που δείχνουν εκείνη την ξέγνοιαστη αλλά και χαριτωμένη πλευρά του άλλου, που κάπως, κάπου, μοιάζει να χάθηκε στον δρόμο.

Ένας άνθρωπος που προθυμοποιείται να σου δείξει φωτογραφίες από τότε που ήταν μωρό θέλει να σε κάνει να γελάσεις, να σου δώσει πάτημα να μοιραστείς κι εσύ πράγματα με τη σειρά σου, να έρθετε πιο κοντά, γι’ αυτό κι η όλη διαδικασία είναι μεστή νοήματος και θεωρείται απαρχή ενός ουσιαστικού ξεκινήματος. Ο άλλος θέλει με κάποιον τρόπο να εκτεθεί μπροστά σου, είναι ανοιχτός σε συζητήσεις κι ερωτήματα, τον νοιάζει να σου μιλάει, είτε σε ανάλαφρο επίπεδο, λέγοντάς σου αστείες ιστορίες απ’ το σχολείο, είτε σε πιο βαρύ κλίμα, μιλώντας σου για οικογενειακά δράματα και καταστάσεις που ίσως επηρέασαν την ψυχολογία του και τον έπλασαν σε αυτό που είναι σήμερα.

Ποια αγαπούσε στα μικρά νήπια; Ποια ήταν η αγαπημένη του δασκάλα; Πόσο χρονών ήταν όταν πήρε το πρώτο της μετάλλιο στο τέννις και ποια ήταν τα ωραιότερά της γενέθλια; Αμέτρητες πληροφορίες, έντεχνα ή άτεχνα κατηγοριοποιημένες στη μνήμη σας, αστείες ή όχι, το σίγουρο είναι πως θα σας φέρουν πιο κοντά και θα σας διασκεδάσουν.

Ούτε το πρώτο φιλί δεν μπορεί να τα καταφέρει όλα αυτά, λοιπόν, ούτε καν το πρώτο σας ταξίδι μαζί. Η στιγμή που θα ανοίξουν εκείνα τα κιτρινισμένα άλμπουμ, όμως, μπορεί· επειδή δεν υπάρχει τίποτα πιο προσωπικό απ’ το να μαθαίνεις ποιος ήταν ο άνθρωπος που ερωτεύτηκες πριν ο κόσμος του διδάξει πώς πρέπει να είναι.

Κράτα, λοιπόν, στο μυαλό σου εκείνο το παιδάκι με το κακοκουρεμένο κεφάλι και φέρσου του σαν να μην πέρασε μια μέρα.