Μαθαίνεις τι θα πει αγάπη από εκείνους που δε σε αγάπησαν

«Αγάπη είναι…», έτσι ξεκινούσανε κάποτε τα λευκώματα των σχολικών μας χρόνων. Βιαζόμασταν βλέπεις να δίνουμε ορισμούς στα πράγματα, να δείχνουμε πως ξέρουμε, χωρίς βέβαια να γνωρίζουμε πως κάποια πράγματα δεν τα μαθαίνεις ποτέ, ή έστω τα μαθαίνεις όταν ήδη είναι λιγάκι αργά· κι όταν λέω αργά, εννοώ πως είναι αδύνατον να μάθεις αν δεν πάθεις και για να μείνουμε στο θέμα της αγάπης, δε γίνεται να μάθεις τι είναι αυτή αν δε μάθεις πρώτα τι δεν είναι.

Άκουσες πολλούς ορισμούς, είναι η αλήθεια, έδωσες κι εσύ αρκετούς με τη σειρά σου. Αγάπη σημαίνει να νοιάζεσαι, να χάνεσαι, να προαισθάνεσαι, να συμβιβάζεσαι, να αντέχεις, αγάπη είναι όλα αυτά τα βαρύγδουπα που προϋποθέτουν πίστη, αφοσίωση, λατρεία, αποκλειστικότητα. Αγάπη είναι το «για πάντα» και το «ποτέ», αγάπη είναι να μην ταλαιπωρείς κανέναν εν γνώσει σου, αγάπη είναι δύο άνθρωποι που δεν τα παρατάνε μπροστά σε καμία δυσκολία.

Κι αφού ήξερες τόσο καλά τι θα πει αγάπη, γιατί πάντα κάπου το έχανες; Και πώς κατέληξε ένας όρος σαν αυτόν, που προϋποθέτει ανιδιοτέλεια και νοιάξιμο, να σημαίνει πόνο, δάκρυα, αγωνία κι εγκατάλειψη; Μήπως στ’ αλήθεια κάπου το έχασες, ή απλά ήταν ελλιπής ο ορισμός που της έδωσες; Αυτά αναρωτιέσαι μεγαλώνοντας, προσπαθώντας ταυτόχρονα να ξαναβάλεις τα κομμάτια του παζλ σε μια σειρά μπας και βγάλεις με κάποιο τρόπο μια καινούρια άκρη.

Κι έτσι όπως τα επανατοποθετείς το ένα δίπλα στο άλλο, συνειδητοποιείς πως αν κάποιος άνθρωπος σου δίδαξε με τα χρόνια τι θα πει αγάπη, δεν ήταν αυτοί που έμειναν κοντά σου, μα είναι όλοι εκείνοι που δε σε αγάπησαν, καθόλου ή έστω όσο ευχόσουν. Δίπλα σε εκείνους έμαθες τι δε θες και τι θα ήθελες, τι δε σου ήταν αρκετό και τι σου περίσσευε κι αυτό επειδή στα δύσκολα η ψυχή και το μυαλό δουλεύουν στην τετραπλάσια ταχύτητα απ’ ό,τι δουλεύουν στα εύκολα, έτσι πάει. Αντιπαρέβαλες λοιπόν το μέσα σου με το μέσα τους, τους μέτρησες, σου βγήκαν πολλοί ή λίγοι κι έτσι έβγαλες τρόπον τινά τα συμπεράσματα που έψαχνες.

Ως αγάπη τελικά έμαθες να ορίζεις εκείνο το «έρχομαι να σε πάρω αγκαλιά, μη στεναχωριέσαι» που δεν άκουσες, όχι εκείνη την ξερή καληνύχτα που σου ξέρασαν διεκπεραιωτικά κι ας ήξεραν πως τους είχες ανάγκη. Αγάπη για εσένα πλέον ήταν ο άνθρωπος που αγαπούσες να μένει ο ίδιος άνθρωπος ακόμα και τις στιγμές που δεν ήσουν εκεί τριγύρω, επειδή ήθελε δίπλα του να μη νιώθεις καμία απειλή, επειδή ήταν όντως αυτός που σου έλεγε πως είναι και δεν προσποιούταν κάτι άλλο για να σε κρατάει κοντά του όσο επιβεβαίωνες τον εγωισμό του ή μέχρι τέλος πάντων να σε βαρεθεί.

Αγάπη, έμαθες πως είναι εκείνη η Κυριακάτικη βόλτα που δεν πήγατε επειδή «δεν υπήρχε χρόνος/διάθεση/κουράγιο/λεφτά» κι όχι εκείνο το λυπηρό «την άλλη φορά» που άκουσες και ξανάκουσες ως υπόσχεση δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές· είναι η συγγνώμη που ένιωσες με πράξεις κι όχι εκείνη που απλά άκουσες, είναι αυτός ο άνθρωπος που ήθελε να δώσει λύσεις στα προβλήματά σου ακόμα κι αν δεν τον αφορούσαν, που δε σε άφησε να παλεύεις πιστεύοντας μακάρια πως μπορείς να κάνεις τα πάντα μόνος σου, μα ακόμα κι αν το πίστευε, ήθελε να ξέρεις πως απ’ τη στιγμή που είναι εκεί κοντά οι κόποι σου μπορούσαν να μοιραστούν στα δύο.

Και να ήταν μόνο αυτά; Με το πέρασμα του καιρού έμαθες πως αγάπη ήταν εκείνο το μήνυμα που δεν έλαβες, εκείνη η αγκαλιά που σου τσιγκουνεύτηκαν, είναι οι φόβοι που περίμενες να ξεπεραστούν αλλά μόνο γιγαντώθηκαν, είναι εκείνο το «δε με νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι» που δεν αξιώθηκες να ακούσεις, είναι η λύση που δε δόθηκε σε φαινομενικά απλά προβλήματα συνύπαρξης κι είναι όλα εκείνα τα μικρά ή μεγάλα πράγματα που έδιναν για εσένα σημασία στη λέξη «αγάπη» αλλά πάντα κάποιος σου τα άφηνε στη μέση.

Τελικά δε γρατζουνάει η αγάπη τόσο καιρό, τσάμπα μπερδευόσουν· δε είναι αυτή που σε πονάει, μα οι άνθρωποι που δεν ξέρουν να αγαπούν, να νοιάζονται, να σου κάνουν χώρο στη ζωή τους, εκείνοι που μπορεί εν γένει να ήταν αρκετοί για κάποιον άλλον αλλά δεν ήταν τελικά για εσένα. Από εκείνους όμως έμαθες τι δεν είναι αγάπη και κατ’ επέκταση τι είναι, καθώς εκείνοι σου δίδαξαν τι σου λείπει, τι δεν ανέχεσαι, τι κυνηγάς· δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους φόρμαρες τους ορισμούς σου, οπότε σε εκείνους χρωστάς τα «ευχαριστώ» σου· σ’ εκείνους και σε κάθε επόμενο που θα αγαπήσει αυτό που έγινες, επιβεβαιώνοντας σου πως είχες τελικά δίκιο σε όλα τα καινούρια «αγάπη είναι..» σου.