Μαζί ναι, αυτοκόλλητοι όχι

Μιλάμε την ίδια γλώσσα, αυτό όμως δε σημαίνει πως οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε όλες τις λέξεις το ίδιο· ορίζουμε διαφορετικά έννοιες όπως η αγάπη, η φιλία, η πίστη, η αφοσίωση, μιλάμε για φροντίδα κι εννοούμε διαφορετικά πράγματα ο καθένας, καθορίζουμε το σωστό και το λάθος από ξέχωρες οπτικές γωνίες και το παράξενο είναι πως, αν το σκεφτείς προσεκτικά, κανένας μας δεν είναι λάθος, καθώς γιατί να είναι κάποιος λάθος όταν υπάρχουν τόσα μέτρα και σταθμά;

Μια τέτοια πολυερμηνευμένη λέξη, που λες, είναι και το «μαζί»· υπάρχει κόσμος που άπαξ και την ξεστομίσει θαρρείς πως γίνονται τα ζυγά μονά, εξαλείφεται κάθε είδος ατομικότητας, δεν υπάρχουν «μου» και «σου», παρά μόνο «μας», δεν υπάρχουν ξεχωριστές ζωές, δε θυμίζει τίποτα πως εκεί κάποτε υπήρχαν δύο διαφορετικοί άνθρωποι αντί για τον σιαμαίο ένα που υπάρχει τώρα.

Σίγουρα έχεις γνωρίσει τέτοια ζευγάρια, δεν μπορεί· είναι συνήθως οι άνθρωποι εκείνοι που ερωτεύονται παράφορα σε χρόνο dt, που αγαπιούνται γρήγορα, που κάπου στο όλο πάθος θολώνει η κρίση τους, κάνουν all-in κι όποιον πάρει ο Χάρος. Ενώνουν, λοιπόν, τις δυο παρέες τους σε μία, μα ακόμα κι αν οι παρέες τους, στην τελική, δεν ταιριάξουν, μικρό το κακό, μένουν χωρίς παρέες και πλέον βγαίνουν αποκλειστικά οι δυο τους. Απ’ τη μια μέρα στην άλλη μοιράζονται χόμπι, σπίτι κι οδοντόβουρτσα κι εννοείται πως πριν πάρουν την οποιαδήποτε απόφαση, βασική παράμετρος στη συλλογιστική διεργασία που θα ακολουθήσουν είναι η πιθανή αντίδραση του μωρού -μην τύχει και φερθούν ανάρμοστα και τους φύγει, καταλαβαίνεις.

Αν δε βρίσκεις τίποτα παράλογο σε όλο αυτό, συγχώρεσέ με που έχω αντίθετη άποψη, αλλά εγώ είμαι με τους άλλους, τους κρυόκωλους, εκείνους που διάβασαν την παραπάνω περιγραφή κι έκαναν τέσσερα βήματα προς τα πίσω σαστισμένοι, που τους έφυγε το φαγητό απ’ το στόμα, που έπαθαν τέλος πάντων ένα μικρό αναφυλακτικό σοκ. Επειδή αυτό το «πολύ μαζί», που σκοτώνει δεν είναι αστικός μύθος, είναι η πραγματικότητα στην πιο βάρβαρη κι ανηλεή μορφή της και τα παραδείγματα που θα σου το επιβεβαιώσουν δυστυχώς άφθονα κι ανεξάρτητα γεωγραφικής τοποθεσίας, κοινωνικοπολιτικών συνθηκών και φύλου.

Βέβαια, για να μη γινόμαστε και παράλογοι, ας βάλουμε κάποια πράγματα στη θέση τους· εννοείται πως στην αρχή, εκεί που σου έρχεται η κατραπακιά κι ο άλλος είτε ρεύεται είτε σου κάνει ερωτική εξομολόγηση, στ’ αφτιά σου ακούγεται ψαλμωδία αγγέλων, εκεί λοιπόν είναι απολύτως λογικό κι επόμενο να παρασυρθείς και να διαταράξεις τις ισορροπίες σου. Άλλωστε τον άλλον ακόμα τον γνωρίζεις, είσαι περίεργος να μάθεις πράγματα για τη ζωή του, θέλεις το κάτι παραπάνω σου, επιδιώκεις τέλος πάντων την επαφή σε κάθε ευκαιρία, καθώς τι σκατά έρωτας είναι αν δε χάσεις και λίγο το μπούσουλα, ε;

Όλα καλά μέχρι εδώ. Στο μετέπειτα στάδιο όμως, εκεί που η σχέση εδραιώνεται, πρέπει να κάνεις λίγο μπάστα. Εκεί, αν όντως θέλεις να κρατήσει αυτό που ζείτε, ξαναχωρίζετε τα τσαρδάκια σας κι επιστρέφετε σε σχεδόν κανονικούς ρυθμούς. Προσοχή στη λέξη «σχεδόν», καθώς η ζωή σας, ok, δε γίνεται να γίνει κι ακριβώς ίδια με πριν, καθώς έχεις μπάσει στην καθημερινότητά σου ένα ακόμα άτομο κι εκεί που ο χρόνος σου πριν τον ερχομό του χωρίζονταν, ας πούμε, στα 5, τώρα χωρίζεται στα 6 και το καινούριο κομμάτι θέλει κι αυτό το μερτικό και τη φροντίδα του όπως όλα. Το θέμα είναι να φροντίσεις να μην κάνεις τα 5 κομμάτια 3, να μην τα αφήσεις καν 5. Ο σωστός αριθμός είναι +1.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πως ωραίο πράγμα η συντροφικότητα, σε ηρεμεί και σε διδάσκει, θέλει όμως το μέτρο της. Να δίνεις στον άλλον όσα μπορείς, να αποφεύγεις όμως να δίνεσαι. Παραδείγματος χάριν, έβγαινες κάθε Σάββατο με τους φίλους σου; Συνέχισε να το κάνεις τρία Σάββατα το μήνα κι αν θέλεις φρόντισε το τέλος της βραδιάς να σε βρίσκει με τον άνθρωπό σου, άσε την παρέα σου κάποιο Σάββατο και βγείτε μόνοι σας με αυτόν που αγαπάς, οι φίλοι σου αν είναι όντως φίλοι σου θα καταλάβουν κι ο άνθρωπος σου θα νιώσει σπουδαίος που άλλαξες το πρόγραμμά σου για χάρη του, τρόποι υπάρχουν αν θέλεις να εξισορροπήσεις τα πράγματα και να είναι όλοι ευχαριστημένοι.

Μην παραμελείς τα αγαπημένα σου χόμπι επειδή το άλλο σου μισό έχει καπρίτσια πεντάχρονου, μη χάνεις τη ματσάρα επειδή είναι του Αγίου Βαλεντίνου, μη χάνεις το bachelorette party της φίλης σου επειδή ζηλεύει ο Μάκης, συνέχισε να απολαμβάνεις την παρέα του εαυτού σου κι όλα αυτά που σε ηρεμούσαν όσο ήσουν μόνος σου, γενικά κάνε πράγματα που θα σε βοηθήσουν να μοιάζεις πάντα στα μάτια του άλλου όσο μυστηριώδης κι ενδιαφέρων έμοιαζες στην αρχή -κι αυτό, ξέρεις, γίνεται μόνο με το χώρια, όχι με το μαζί, πώς να το κάνουμε;

Η ζωή σου εξακολουθεί να είναι δική σου ακόμη και μετά την απόφασή σου να δεσμευτείς κι όσο πιο ξεκάθαρο το καταστήσεις τόσο στον εαυτό σου όσο και στον άλλο, τόσο πιο καλά θα περάσετε και οι δυο σε βάθος χρόνων. Πολλών χρόνων.

Αυτό δεν ήταν κι εξαρχής το ζητούμενο;