Μεγαλώσαμε με Sex and the City

Η αλήθεια είναι πως δεν έχει υπάρξει σειρά με περισσότερους εχθρούς στην ιστορία της παγκόσμιας τηλεόρασης, με τον ίδιο τρόπο που δεν έχει υπάρξει και σειρά η οποία να έχει αλλάξει τόσο ριζικά τις νοοτροπίες μιας ολόκληρης γενιάς υποστηρικτών της, ιδίως όσον αφορά στη σεξουαλική απελευθέρωση, τη μόδα, τα εργασιακά δικαιώματα, τον έρωτα και την οικογένεια. Πού το θυμήθηκα τώρα το Sex and the City θα αναρωτηθείς. Αν το παρακολούθησες κι εσύ κάποια στιγμή στη ζωή σου, φαντάζομαι δε θα το ξέχασες και ποτέ.

Όχι, δεν το πέτυχα απ’ τα γεννοφάσκια του· στην πραγματικότητα άρχισα να το παρακολουθώ την εποχή που έπαιζε ο έκτος (και τελευταίος) κύκλος του, με εκείνο το καταπληκτικό φινάλε στο Παρίσι και το «Carrie, you’re the one» του Mr.Big (που μας έβγαλαν την ψυχή απ’ τη μύτη, αλλά επιτέλους το είπε), τότε που ο χαμός που προκαλούσε ήταν ισάξιος εκείνου που προκαλεί στην εποχή μας το Game of Thrones, ίσως και μεγαλύτερος αν σκεφτείς πως το internet δεν ήταν τόσο δυναμικά στη ζωή μας όπως τώρα, οπότε το promotion της σειράς γινόταν κυρίως έντυπα κι από στόμα σε στόμα.

Πολλοί χαρακτήρισαν τη σειρά «γκομενίστικη μαλακία», μα η αλήθεια είναι πως εγώ μυήθηκα στη σειρά απ’ το τότε αγόρι μου, που την παρακολουθούσε μανιωδώς. Και μόλις κόλλησα κι εγώ, εκμυστηρεύτηκα στον κολλητό μου το σκάλωμα που έχω φάει και γέλασε λέγοντάς μου «μην το πεις σε κανέναν, αλλά το βλέπω κι εγώ». Και τελικά το έβλεπαν σχεδόν όλοι, straight, gay και bi, επειδή για τα θηλυκά μπορεί να ήταν μεγαλύτερη η ταύτιση, μα για τα αρσενικά το Sex and the City άνοιγε την κερκόπορτα για το μεγαλύτερο μυστήριο του κόσμου, τη γυναικεία ψυχοσύνθεση, άσχετα που τελικά όλες οι σεξουαλικές κατευθύνσεις έδειχναν να εκφράζονται απ’ τον έναν ή τον άλλο χαρακτήρα, οπότε, ναι, γκομενίστικο δεν ήταν ούτε για πλάκα.

Τέσσερις διαφορετικοί τύποι γυναικών, λοιπόν, η καθεμία με τα καλά και τα στραβά της· καμία εξωπραγματικά όμορφη, καμία με τέλειες αναλογίες, καμία ιδιαίτερα υπεράνω, καμία που να αγγίζει το άπιαστο -εκτός απ’ τις γκαρνταρόμπες και το lifestyle τους, αλλά ok, ρε παιδιά, κάπως έπρεπε να μπει κι η διαφήμιση στο όλο θέμα, δεν παρακολουθούσαμε ντοκιμαντέρ για την εξαφάνιση των δεινοσαύρων. Δε γινόταν να μην ταυτιστείς, λοιπόν, είτε επειδή κάποια απ’ τις πρωταγωνίστριες σου έμοιαζε δραματικά είτε επειδή οι αντιδράσεις κάποιας θα σου θύμιζαν την κοπέλα/μαμά/αδερφή/απωθημένο σου.

Αλλάξαμε, λοιπόν, τον τρόπο που ντυνόμαστε· αρχίσαμε το mix and match, κόψαμε/βάψαμε τα μαλλιά μας, αγαπήσαμε τα περίεργα αξεσουάρ, δώσαμε ίσως λίγη περισσότερη σημασία στο φαίνεσθαι απ’ όση στο είναι, απενοχοποιήθηκε το botox, ζήσαμε τη Νέα Υόρκη, λες κι ήταν το χωριό της μάνας μας, ρίξαμε μια κλεφτή ματιά στο όνειρο και, τέλος πάντων, ποιος δεν ονειρεύτηκε να περπατήσει την πέμπτη λεωφόρο με ψηλοτάκουνα; Καλά, ίσως ο πρώην μου. Ίσως κι ο κολλητός μου. Εγώ πάντως το ονειρεύτηκα.

Αν κι «ελαφριά» όπως τη χαρακτήρισαν οι επιτροπές κι η κουλτούρα του πλανήτη, η σειρά κατάφερε εκλαϊκευμένα μεν, επιτυχώς δε, να θίξει πολύ καίρια θέματα, όπως τα εργασιακά δικαιώματα, όταν η Μιράντα θεωρήθηκε «μη αποδοτική» στην εταιρία που δούλευε επειδή απλά έγινε μάνα, τον καρκίνο και τη δύναμη που θέλει η αντιμετώπισή του, όπως ελπιδοφόρα και γενναία το έκανε η Σαμάνθα που τύχαινε να μοιάζει η πιο άτρωτη απ’ όλες, η υιοθεσία κι η εξωσωματική γονιμοποίηση από τη Σάρλοτ, οι διατροφικές και ψυχολογικές διαταραχές, η ματαιοδοξία, το aids, η στυτική δυσλειτουργία, το δικαίωμα στην επιλογή του σεξουαλικού προσανατολισμού, οι ομόφυλοι γάμοι, ο χρόνος που περνάει κι όλα αυτά που αφήνει πίσω του ή σου στρώνει μπροστά του και πόσα άλλα. Ελαφριά όλα αυτά τα θέματα; Δε νομίζω.

Κι οι σχέσεις, κυρίως οι σχέσεις, καθώς η καθεμία είχε τον δικό της Mr.Big κι όλοι ήθελαν να είναι ο Mr.Big κάποιας. Ναι, ο έρωτας δεν είναι ζωτικής σημασίας, η ισορροπημένη ψυχή όμως είναι, κι ο έρωτας είναι βασικό συστατικό της, άρα είναι φυρόμυαλο να θεωρείς το συναίσθημα θέμα δευτέρας διαλογής. Στα ξαφνικά, λοιπόν, μέσα στη θολούρα της τελειότητάς του, ο ιδανικός έρωτας απέκτησε ψεγάδια κι η αγάπη έπαψε να είναι παραμυθένια. Μπορεί να ήταν on and off, μπορεί να έπασχε από σχεσοφοβία, μπορεί να άργησε, μπορεί να μην ήρθε και ποτέ. Οι σχέσεις έπαψαν να είναι άσπρο-μαύρο, η απιστία καμιά φορά έμοιαζε να δικαιολογείται, η αδυναμία κι ο φόβος σταμάτησαν να είναι τόσο μεμπτά, ο άνθρωπός σου μπορεί να μην έμοιαζε, τελικά, με αυτό που φανταζόσουν, αλλά να ήταν ιδανικός για εσένα.

Όχι, το Sex and the City δεν ήταν μόνο ρούχα και σουσού, ήταν κάτι πολύ παραπάνω· ήταν το κουκούλι που έβγαλε μια ολόκληρη γενιά στην επόμενη φάση, στη φάση της ουσιαστικής ενηλικίωσης. Εκεί που μαθαίνεις πως υπάρχει ζωή μετά τα τριάντα, τα σαράντα και τα πενήντα, που συνειδητοποιείς πως οι σχέσεις δεν είναι τέλειες, που (ακόμα πιο σοκαριστικά) καταλαβαίνεις πως δεν είσαι καν εσύ τέλειος για να αξίζεις το άπιαστο.

Εκεί που ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι πως το άλλο σου μισό σίγουρα υπάρχει εκεί έξω, με τη διαφορά πως μπορεί, τελικά, να μην είναι ο κινηματογραφικός έρωτας που άθελά σου νόμιζες τόσα χρόνια, μα η κολλητή σου, ο αδερφός σου ή το παιδί σου και πως αυτό είναι παραπάνω από ok. Και πως όλα ξεπερνιούνται, αρκεί να έχεις κοντά σου τους ανθρώπους που σε αγαπάνε και σε δέχονται ακόμα κι όταν γίνεσαι εγωιστής και μαλάκας, γιατί η αγάπη βλέπει πέρα απ’ το λογικό και το ανθρώπινο.

Όχι, δεν ήταν απλώς μια σειρά.