Μετά τον χωρισμό ό, τι σε χαλούσε ξαφνικά το βρίσκεις τέλειο

«Κανείς δεν είναι τέλειος»· γενική παραδοχή. Το λέμε τόσο για τους εαυτούς μας, για τους γονείς μας, για τους φίλους μας όσο και για τους συντρόφους μας, καθώς είμαστε άτομα διαλλακτικά, ώριμα κι αναγνωρίζουμε τόσο σ’ εμάς όσο και στους άλλους το δικαίωμα να είναι άνθρωποι και να κάνουν σφάλματα, μικρά ή μεγάλα. Ωραία μέχρι εδώ, κάνουμε λοιπόν και κάνουν και οι γύρω μας λάθη, συγχωρούμε και μας συγχωρούν ανάλογα με τις κόκκινες γραμμές του καθενός βεβαίως-βεβαίως και η ζωή κυλάει κανονικά, με ή χωρίς εκατέρωθεν απώλειες.

Είναι όμως πάντα εκείνη η πρώην σχέση· εκείνος ο σύντροφος με τον οποίο χώρισες, πρόσφατα ή όχι, δικαίως ή αδίκως (νομίζεις από ένα σημείο και μετά έχει σημασία;) κι εντελώς αυθαίρετα τον βάζεις σε μια ειδική κατηγορία στο κεφάλι σου, κάπου ψηλά, σαν κάτι μοναδικό, άφταστο, για να τον βλέπεις και να σε οικτίρεις που χωρίσατε, να αυτομαστιγώνεσαι που δεν θα ξαναβρείς σαν και του λόγου του, να αναπολείς τα παλιά και να εύχεσαι σε θαύματα, έτσι, για να περνάει η ώρα και η ζωή. Εκείνη η σχέση, λοιπόν, δεν ανήκει στην κατηγορία «κανείς δεν είναι τέλειος», καθώς τώρα που πέρασε ο καιρός και βλέπεις τα πράγματα με πιο «καθαρή» ματιά, σαν να σου φαίνεται πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος ή που ήταν τέλειος ή που πλησίαζε.

Ξαφνικά σχεδόν ξεχνάς γιατί χωρίσατε· θυμάσαι πόσο ωραία μύριζε, πόσο ωραία αγκάλιαζε, τι όμορφα που περνούσατε όταν βγαίνατε, πόσο σε έκανε να γελάς, πόση ερωτική χημεία είχατε, βλέπεις τις φωτογραφίες σας κι εξιδανικεύεις περασμένα μεγαλεία, άσε που αν έχει τύχει στο μεταξύ να βγεις και δυο-τρία αποτυχημένα ραντεβού, τότε το πράγμα γίνεται πολύ χειρότερο καθώς η πρώην σχέση σου ανεβαίνει ακόμα πιο πολύ στα μάτια σου, άλλωστε «έχεις δει τι κυκλοφορεί εκεί έξω;».

Θα συμφωνήσω μαζί σου, επειδή έχω δει «τι κυκλοφορεί εκεί έξω» και είμαι η πρώτη που θα σε διαβεβαιώσω πως ο κόσμος πάει από το κακό στο χειρότερο, πως η ανθρωπότητα είναι στη χειρότερή της φάση, καθώς εκείνοι που την απαρτίζουν έχουν τόσο επηρεαστεί από τα social media και την κατρακύλα των αξιών, που είναι στην πλειοψηφία τους νάρκισσοι, ασύδοτοι, μισαλλόδοξοι, παρτάκηδες κι αμόρφωτοι του κερατά, όχι με την έννοια της έλλειψης πτυχίων, από αυτά έχει ο καθένας αρκετά, αλλά με την έννοια της έλλειψης ευγένειας, σεβασμού κι ό,τι άλλο περικλείει η ουσία της πραγματικής παιδείας.

Είναι λοιπόν πανεύκολο να εξιδανικεύσεις έναν πρώην που πληρούσε τις βασικές προϋποθέσεις ώστε να θεωρείται relationship material σε ένα σύμπαν που βρίθει friends with benefits, είναι όμως τακτική λάθος από πάνω ως κάτω, καθώς το μοναδικό που μπορείς να καταφέρεις είναι να τυραννάς το μέσα σου με πράγματα που, μεταξύ μας, ανάθεμα κι αν ισχύουν, καθώς αν στην τελική ίσχυαν τότε δε θα ήσασταν πρώην, αλλά θα ήσασταν ακόμα μαζί, απασχολημένοι με το να κάνετε ο ένας τον άλλον στοιχειωδώς ευτυχισμένο, τις ώρες τουλάχιστον που δε θέλετε να βγάλετε ο ένας τα μάτια του άλλου, καθώς έτσι είναι οι περισσότερες σχέσεις, ας μη γελιόμαστε.

Κακώς εξιδανικεύεις, με λίγα λόγια, καθώς κανείς δεν είναι τέλειος, ούτε ο άλλος, ούτε εσύ και κανένα ζευγάρι δε χωρίζει καταλάθος, να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Ούτε το κακό timing παίζει ρόλο, ούτε τα λόγια τρίτων, ούτε οι δεύτερες σκέψεις, ούτε ο φόβος δέσμευσης, ούτε τίποτα. Αν δύο άνθρωποι θέλουν να είναι μαζί, θα είναι, αν ο ένας είναι τέλειος για τον άλλον και το γεγονός αυτό είναι κοινή παραδοχή και για τους δύο (βασικό) τότε οι δύο αυτοί τέλειοι άνθρωποι θα είναι μαζί ο κόσμος να χαλάσει και γενικότερα οι τέλειες σχέσεις δε χαλάνε, δε θέλω χαζά· τέλειες τις κάνει το γεγονός ότι ξέρουν να βρίσκουν διαρκώς τρόπους να επαναπροσδιορίζονται και να αναγεννώνται μέρα με τη μέρα, κάθε μέρα, χωρίς διαλείμματα. Τόσο ωμά, τόσο απλά.

Μη θεοποιείς κανέναν λοιπόν, σαν τακτική μόνο πίσω θα σε κρατήσει κάτι τέτοιο. Ναι, ο κόσμος όπως προείπαμε πάει από το κακό στο χειρότερο, αν όμως εσύ δεν ανήκεις στην πλειοψηφία, τότε, πίστεψέ με, θα υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εσένα, που να ψάχνουν κάποιον που δε θα μοιάζει με την πλέμπα, για να ενώσετε τις μοναδικότητές σας. Να σέβεσαι τους πρώην σου αν ήταν σωστοί, να τους αγαπάς σαν κομμάτι του εαυτού σου, αλλά προς θεού, μην τους αναγάγεις σε κάτι άφθαστο καθώς τα καλύτερα πάντα έρχονται, ακόμα κι αν έρχονται από την Κίνα, με κορονοϊό και σε κουτσή χελώνα. Το θέμα είναι ότι έρχονται. Είπαμε, δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες, δύσκολοι καιροί και για να δει κανείς πως η αλήθεια δεν είναι σε αυτά τα ιδανικά που σου πλασάρουν οι μόδες για ευτυχία.

«Τους βάζετε ψηλά και μετά δε φτάνετε να τους φτύσετε».

Κάπου το διάβασα παλιά, από τη μία γέλασα, από την άλλη ταυτίστηκα, κι από την πιο άλλη προβληματίστηκα τόσο, που μέσα στις τόσες χιλιάδες άχρηστες πληροφορίες που διέσχισαν τα μάτια και το μυαλό μου όλα αυτά τα χρόνια που -κακώς- ξοδεύω τη ζωή μου σε μάταια σκρολαρίσματα, αυτό κατάφερε να μείνει κάπου στο αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου μου και να μου δίνει σφαλιάρες κάθε φορά που πήγαινα  να πέσω στην παγίδα κάποιας άλογης εξιδανίκευσης. Το μοιράζομαι μαζί σου, ελπίζω να σε βοηθήσει το ίδιο.