Μια μέρα να βρούμε μια καλύτερη δικαιολογία από το timing

«Αν είναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει», έτσι μου έλεγε η γιαγιά μου, έτσι μας στόμωσε το μυαλό και η λαϊκή σοφία· τα ίδια λέω κι εγώ λοιπόν, τα ίδια λες κι εσύ κι εκατομμύρια ανθρώπων. Μεταξύ μας, ίσως και να έχουμε δίκιο κάποιες φορές, καθώς η ζωή αρέσκεται να μας παίζει παιχνιδάκια και να γλεντάει χαιρέκακα τις ψυχούλες μας κάνοντας το κομμάτι της· και σε μια ατσούμπαλη προσπάθεια ισοφάρισης ενός ατελέσφορου αγώνα, εμείς, να προσπαθούμε να τα ρίξουμε όλα στην αγαπημένη μας επινόηση, το timing, ενίοτε και στην κουλή μας τύχη ή σε ό,τι άλλο βρίσκουμε πρόχειρο, αρκεί να μην αντικρίσουμε τα πράγματα ως έχουν.

Κακό timing λοιπόν, ωραία δεν ακούγεται; Που δεν αγαπήθηκες όσο σου άξιζε, που δεν είσαι μαζί με τον άνθρωπο που αγαπάς, που εκείνος είναι σε σχέση όταν εσύ είσαι single και τούμπαλιν, που δεν ερωτεύτηκες εκείνον που προσπάθησε να σε δελεάσει με ευτυχία επειδή απλά δεν ήσουν σε φάση κι άλλα τόσα. Είτε το λες για να παρηγορήσεις, είτε για να παρηγορηθείς, τίποτα δεν αλλάζει το γεγονός πως η συγκεκριμένη δικαιολογία, τόσο πολυφορεμένη που είναι, κατάντησε το νέο «είσαι πολύ καλός/ή για μένα» και πονάει ή αηδιάζει το ίδιο.

Ξέρω, είναι παρήγορο να εναποθέτεις το παρόν σου σε οποιονδήποτε αστάθμητο παράγοντα ή να εγκαταλείπεις το μέλλον σου σε ένα γραμμένο που δήθεν καθορίστηκε ερήμην σου. Να μιλάς για κάποιου είδους μοίρα που σε απαλλάσσει μαγικά από το βάρος της ευθύνης για την τεμπελιά στο κυνήγι του έρωτα, ή ακόμα καλύτερα από το ασήκωτο φορτίο της απόρριψης από έναν άνθρωπο που πραγματικά ήθελες να σε διεκδικήσει ή να σου αλλάξει πιστεύω και φώτα, αλλά κάπου στο δρόμο δείλιασε και σε άφησε να απορείς.

Ναι, είναι πολύ εύκολο να λες πως φταίει το κακό timing· που δεν είσαι μαζί με τον άνθρωπο που γουστάρεις, που κοιμόσαστε σε διαφορετικά κρεβάτια, με διαφορετικούς ανθρώπους, που βλέπετε χωριστά όνειρα. Μέσα σου ορκίζεσαι πως όλα θα ήταν αλλιώς αν συναντιόσασταν σε μια άλλη στιγμή, υπό άλλες συνθήκες, και η βεβαιότητά σου αυτή παίρνει σβάρνα και την άλλη πλευρά με την ίδια ευκολία. Δεν μπορεί να μην αισθάνεται το ίδιο, έτσι δεν είναι; Ή μήπως μπορεί;

Φταίει το timing, κι ο ανθρώπινος νους δεν έχει εφεύρει πιο ανακουφιστική δικαιολογία από αυτήν. Μα δεν υπάρχει κανείς που, παρά την ομερτά της σιωπηλής αυτής παραδοχής, να μη γνωρίζει από προσωπική εμπειρία πως όταν δύο άνθρωποι θέλουν να είναι μαζί δεν τους σταματάνε όχι οι συγκυρίες, μα ούτε κι ο Θεός ο ίδιος· αγάπη, έρωτας, πάθος ή όπως στο διάολο και να βαφτίζεις αυτό που νιώθεις, όταν είναι αληθινό το αίσθημα δε χαμπαριάζει από «κάποτε» και «ίσως». Σε αρπάζει, σε τραντάζει και σε στριφογυρνάει στον αέρα, πόσο μάλλον όταν πας να του ξεφύγεις.

Δε θέλω να μας χαλάσω τ’ όνειρο λοιπόν, αλλά μάλλον πρέπει να βρούμε αλλού να ρίξουμε το φταίξιμο γιατί έχει παραγίνει το κακό με αυτή την καραμέλα που πιπιλάμε αβασάνιστα· όχι, δεν είναι όλα θέμα timing, και είμαι σίγουρη πως κάτι υποψιάζεσαι κι εσύ από καιρό. Καμιά φορά είναι «πιστεύω πως δεν αξίζεις να χαλάσω τη βολή μου» ή «συγγνώμη, αλλά τα κάνω πάνω μου κάθε φορά που η καρδιά μου εκτίθεται σε εν δυνάμει καταστροφικά συναισθηματικά φαινόμενα». Κάποιες φορές, όσο κι αν σε πειράζει, δεν είσαι το κατάλληλο άτομο κι άλλες ίσως είσαι περισσότερο κατάλληλο απ’ όσο αντέχει να διαχειριστεί το αντίπαλο, ψιλοάμπαλο δέος.

Όχι, δεν είναι όλα θέμα timing, ας το χωνέψουμε κι ας βρούμε μια πιο αξιοπρεπή δικαιολογία αν θέλουμε σώνει και ντε να ευλογήσουμε τα γένια μας.  Ή απλά, να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους· πως κάποιες φορές αυτό που ελληνιστή ονομάζουμε «κακός συγχρονισμός» είναι ατόφια, αδιαπραγμάτευτη κι αγνή αδιαφορία.