Μήπως σ’ αποφεύγει;

Δεν ξέρω πόσο χρονών είσαι, δεν ξέρω αν έχεις βιώσει τη μετάβαση, πάντως κάποτε τα πράγματα με τα τηλέφωνα ήταν πάρα πολύ απλά. Δεν ήθελες να μιλήσεις σε κάποιον; Δεν απαντούσες στις κλήσεις του, απλό. Δε γούσταρες ούτε στα μηνύματά του να απαντήσεις; Έλεγες ένα «δεν είχα κάρτα», «δεν είχα κινητό», «πέθαινα» και τελείωνε η υπόθεση. Δεν υπήρχαν ούτε ρουφιανιλίκια τύπου «ενεργός ¼ του δευτερολέπτου πριν», ούτε διαβολικά check-in τρίτων να σε προδώσουν, ούτε τίποτα.

Αδιαφορούσαμε αμέριμνοι, λοιπόν, αδιαφορούσαν ίσως και κάποιοι άλλοι για εμάς, μα το θέμα είναι πως είχαμε πάντα μια καλή δικαιολογία για να θρέψουμε τη ματαιοδοξία μας, να χαϊδέψουμε τον εγωισμό μας, να μην είναι τόσο πασιφανής η μούντζα που οι άλλοι έδειχναν στο ενδιαφέρον μας τέλος πάντων. Με λίγα λόγια κανείς δεν μπορούσε να είναι ποτέ 100% σίγουρος πως ο άλλος τον γράφει, καθώς η τεχνολογία ακόμα ήταν μπέμπα κι εμείς κοιμόμασταν αμέριμνοι τον ύπνο του δικαίου -αναστενάζει με νοσταλγία.

Ενώ σήμερα; A, σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει κατά πολύ· για να αποφύγεις κάποιον στην εποχή του διαδικτύου και της γρήγορης πληροφορίας χρειάζεσαι ικανότητες στρατηλάτη, τόσο για να κρατήσεις τα προσχήματα όσο και για να μη χαλάσουνε σπίτια και καρδιές. Πώς καταλαβαίνεις, λοιπόν, ότι κάποιος αδιαφορεί για εσένα εν έτει 2018; Εύκολα, θα απαντούσα.

Σε αρχικό στάδιο, δε θέλει να σου δώσει το τηλέφωνό του· θα σου δώσει κάτι πιο απρόσωπο, ένα social medium, ένα κάτι, απλά όχι τον αριθμό του. Βέβαια αυτό μην το βλέπεις πάντα σαν αρνητικό, καθώς είναι μερικοί άνθρωποι που δε θέλουν, ρε παιδί μου, να τους παίρνει τηλέφωνο κανένας στον οποίο δεν έχουν οι ίδιοι προσχωρήσει το δικαίωμα, οπότε να το σέβεσαι και να πηγαίνεις με τα νερά τους, υπάρχει ο όρος zone of proximity (το πόσο επιτρέπεις να σε πλησιάσει κάποιος χωρίς αυτό να σε κάνει να νιώθεις άβολα) και το φάσμα του είναι διαφορετικό στον καθένα μας, οπότε καλό είναι να σεβόμαστε και μερικά πράγματα.

Επίσης, αν παίρνεις τηλέφωνο κι επανειλημμένα ακούγεται ήχος κατειλημμένου, αν στέλνεις μηνύματα κι όλα πηγαίνουν άκλαφτα, τότε, συγγνώμη, αλλά μάλλον σε έχουν μπλοκάρει· και να σου πω κάτι; Καλά να πάθεις, ποιος ξέρει τι τους έκανες ή πόσο σπαζοκλαμπάνιας είσαι εν γένει. Δεν μπλοκάρεις έτσι κόσμο στα καλά καθούμενα, κάπου θα κινδύνεψε η ψυχική τους ηρεμία.

Συνεχίζοντας, ας πούμε πως στέλνεις μήνυμα στα σόσιαλ, το μήνυμα διαβάστηκε κι ο παραλήπτης προφανώς χέστηκε, οπότε απάντηση μηδέν. Τρία είναι τα τινά σε αυτήν την περίπτωση· ή που μιλάμε για άτομο υπερπολυάσχολο που δεν προλαβαίνει να πάρει ανάσα απ’ τη δουλειά (υπάρχουν κι αυτοί), ή που σταμάτα να στέλνεις μαλακίες όλη την ημέρα γιατί έχεις κουράσει, ή και τα δύο σε συνδυασμό -συγγνώμη, μαμά, αλήθεια δουλεύω πολύ.

What is more, υπάρχει κι η πιθανότητα το μήνυμά σου να μη διαβαστεί καθόλου ενώ ο άλλος μοιάζει να είναι online συνεχόμενα απ’ το 2012. Σε αυτή την περίπτωση, μπορεί όμορφα κι ωραία να είδε την προεπισκόπηση του μηνύματός σου και να αποφάσισε πως δεν τον ενδιαφέρουν τα όσα έχεις να πεις καθώς γι’ αυτόν είσαι η προσωποποίηση της ημικρανίας, μπορεί να είδε το όνομά σου και να μη χρειάστηκε καν να δει τι έγραψες, μπορεί απλά να διέγραψε το μήνυμά σου άμα τη εμφανίσει του, πολλά «μπορεί», εκτός από ένα: δε θέλει να σου μιλήσει, μην ξαναστείλεις.

Τέλος, αν έχεις την υποψία πως κάποιος σε γράφει στη ζωή, στα τηλέφωνα στα social και παντού τσέκαρε απλά αν τον νοιάζει να σε ψάξει μετά από αυτό που εννοείς εσύ γράψιμο κι όταν λέω να σε ψάξει δεν εννοώ του χρόνου τέτοια μέρα μα στα επόμενα δύο εικοσιτετράωρα. Επειδή, ξέρεις, ο κόσμος καμιά φορά όντως έχει δουλειές, είναι άρρωστος, έχει σκοτούρες, δεν έχει κέφια, ρε παιδί μου και κανείς δεν είναι αναγκασμένος να συνδιαλέγεται κανέναν όταν δεν είναι στο κατάλληλο mood.

Το γεγονός ότι έχω τηλέφωνο, με λίγα λόγια, δε με υποχρεώνει να το σηκώσω. Αν αυτό γίνει κατανοητό θα ζήσει κι η μία πλευρά καλά κι η άλλη πλευρά καλύτερα.