Οι άνθρωποι ερωτεύονται για πολλούς λόγους· μπορεί να λαβωθούν από κάτι πολύ απλό, όπως η ομορφιά, το βλέμμα και το χαμόγελο κάποιου, ή κάτι πολύ σύνθετο, όπως η ευφυΐα, η αύρα και η μυρωδιά του. Ο καθένας με την διαταραχούλα του λοιπόν, πέφτει στην αρένα του φτερωτού θεού, που καμιά φορά δεν κρατάει τόξο, αλλά καλάσνικοφ, και γίνεται έρμαιο ενός άλλου προσώπου εκεί που δεν το περιμένει. Ο έρωτας είναι ορμητικός, αυθάδης κι ασυνείδητος. Και η αλήθεια είναι πως όσο ευχάριστα δέχεσαι τη φούρια του στην αρχή, τόσο δυσάρεστα αντιμετωπίζεις το χαμό που αφήνει ξωπίσω του όταν φεύγει. Γιατί πάντα φεύγει. Αυτή είναι και η μαγεία του.
Η αγάπη όμως; Η αγάπη ξέρεις, είναι συνειδητή, δεν είναι παιδί, όπως ο έρωτας. Είναι ώριμη, μεθοδική και διακριτική. Η αγάπη, με την προϋπόθεση να είναι στ’ αλήθεια αγάπη, δεν παίζει παιχνίδια, δε φεύγει, φυλάει σκοπιά μη σε πειράξει κανένας. Η αγάπη γουστάρει τις αγκαλιές, τα φιλιά, τις βόλτες, τις παραξενιές. Δε δίνει σημασία στα παροδικά, δε μεγαλοστομεί, δεν αφήνει πίσω της συντρίμμια. Η αγάπη δεν μπορεί να κατακτηθεί από τον καθένα, γιατί θέλει χρόνο, υπερπροσπάθεια κι επιμονή. Θέλει να είσαι άνθρωπος και θεός ταυτόχρονα, γιατί δεν είναι φορτίο για αδύναμους ώμους. Η αγάπη είναι σαν εκείνους τους ανθρώπους που για να τους ανακαλύψεις πρέπει ν’ αντέχει η καρδούλα σου. Δεν της αρέσει να ξοδεύεται, μα να επενδύεται. Αυτή είναι και η μαγεία της.
Λες λοιπόν, πως μ’ αγαπάς. Αγαπάς τον τρόπο που σε ξυπνάω το πρωί, χωρίς νεύρα και πολυλογίες. Έμαθα με τον καιρό να σέβομαι τις ιδιοτροπίες σου, βλέπεις. Αγαπάς να σε φροντίζω, να σου λέω πόσο όμορφος είσαι, να σε ξεκουράζω τα βράδια που γυρνάς διαλυμένος από τη δουλειά. Με ζητάς επειδή σε χαλαρώνουν τα χέρια μου, επειδή γελάμε με τα ίδια αστεία, επειδή δεν είμαστε μόνο ζευγάρι, αλλά και κολλητοί. Με αγαπάς επειδή έμαθα να μαγειρεύω το αγαπημένο σου φαγητό, κι επειδή αγαπάω τους φίλους σου σαν να ήταν δικοί μου. Με αγαπάς επειδή δε με βαριέσαι, αλλά ποιος σου είπε πως αυτό μου είναι αρκετό;
Εγώ δε θέλω να με αγαπάς επειδή είμαι αυτό που ονειρεύτηκες. Δε μου αρκεί να με λατρεύεις επειδή σου χαμογελάω, επειδή σε υποστηρίζω, επειδή σου δίνω δύναμη να συνεχίζεις. Δε θέλω να είμαι για σένα μοναδική, απλά και μόνο γιατί σε νοιάζομαι περισσότερο από τον εαυτό μου, ούτε γιατί είμαι το πρώτο πρόσωπο με οποίο θέλεις να μιλήσεις για τις επιτυχίες σου. Δε με νοιάζει αν με αγαπάς για την ομορφιά μου, ή επειδή ναρκισσιστικά απολαμβάνεις τον τρόπο που σε χαζεύω όταν κοιμάσαι. Δε θέλω να με αγαπάς, επειδή δεν μπορείς πια να φανταστείς τις ζωές μας χώρια. Δε μ’ ενδιαφέρει αν με αγαπάς όλες αυτές τις προβλέψιμες στιγμές, γιατί έτσι με αγάπησαν κι άλλοι.
Εσύ θέλω να με αγαπάς αλλιώς. Θέλω να με αγαπάς όταν σου κάνω τη ζωή δύσκολη· τις ώρες που γκρινιάζω, που παραπονιέμαι, που δεν είναι όλα αγάπες και λουλούδια. Γουστάρω να με αγαπάς όταν αποτυγχάνω παταγωδώς, όταν χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου και δεν ξέρω αν θα βγάλω τη μέρα.
Θέλω να είσαι εκεί όταν προσπαθώ να σε καταλάβω μα δεν μπορώ, όταν κάνω ηλίθια λάθη και σου ζητάω συγγνώμη. Να μου κρατάς το χέρι και να πολεμάς για μένα, ακόμα κι αν ξέρουμε και οι δύο πως μ’ έχεις κερδίσει από καιρό. Θέλω να προτιμάς χειμώνες μαζί μου, παρά καλοκαίρια μακριά μου, και να με κάνεις να πιστεύω πως θέλεις αυτή τη σχέση περισσότερο απ’ όσο τη θέλω εγώ. Θέλω να με επιλέγεις ακόμα και τις μέρες που βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που με γνώρισες, θέλω να μη φοβάμαι να γίνω βαρετή κοντά σου. Να με αγαπάς ερωτευμένα, αυτό θέλω από εσένα.
Δε θέλω θαύματα, και πάει καιρός που δεν πιστεύω σε μαγικά χαλιά. Απλά πράγματα σου ζητάω, απλά και κατανοητά.
Να μ’ αγαπάς τις στιγμές που δε μου αξίζει. Τότε είναι που σ’ έχω ανάγκη.
Eπιμέλεια Κειμένου Φρόσως Μαγκαφοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
