Mην εμποδίζεις κανέναν να φύγει

Περίμενες· μέρες, μήνες, ίσως και κάτι παραπάνω, άλλωστε είναι ανεξάντλητα τα ψυχικά αποθέματα ενός ανθρώπου που ελπίζει. Περίμενες αποφάσεις να παρθούν, καταστάσεις να φτιάξουν, «δεν ξέρω» να γίνουν «δε φοβάμαι» κι υποθέσεις, δικές σου ή τρίτων, να γίνουν βεβαιότητες. Ο καιρός πέρασε, η ζωή προχώρησε κι εσύ έμεινες εκεί μην τύχει κι επιστρέψουν και δε σε βρουν να αναμένεις στωικά στη θέση σου.

Περίμενες να μείνουν στη ζωή σου άνθρωποι που ήταν με τα κλειδιά στο χέρι απ’ τη στιγμή που σε γνώρισαν ή σου τα κουδούνιζαν επιδεικτικά στα μούτρα κάθε φορά που άλλαζε λιγάκι η φορά του ανέμου και δυσκόλευε το πράγμα. Περίμενες και το μόνο που κατάλαβες είναι πως ίσως δεν έπρεπε να περιμένεις τόσο, πως ίσως έπρεπε να τους αρπάξεις τα γαμωκλειδιά απ’ το χέρι και να τους ανοίξεις ο ίδιος την πόρτα διάπλατα για να μη παίζουν με τα νεύρα σου και να μη σου ζαλίζουν την ψυχή οι τάσεις φυγής τους.

Κακό δεν είναι να έχεις υπομονή, να εξηγούμαστε, ήθελε κότσια αυτό που έκανες σε έναν κόσμο που ορίζει τόσο εύκολα βραχυπρόθεσμες ημερομηνίες λήξης. Όφειλες να περιμένεις να ξεκαθαρίσει το τοπίο επειδή οι ανθρώπινοι δεσμοί είναι σύνθετοι και τα ανθρώπινα μυαλά ακόμα περισσότερο. Σε όλες τις σχέσεις υπάρχουν ερωτηματικά, αμφιβολίες, ups and downs κι αν το διαλύαμε χωρίς δεύτερη κουβέντα, όχι απλά δε θα μαθαίναμε τι πάει να πει αγάπη, μα θα πετούσαμε άπαντες σπυριά και μόνο στο άκουσμα του όρου.

Υπάρχει διαφορά όμως ανάμεσα σε έναν άνθρωπο που έχει υπομονή κι εκείνον που ματαιοπονεί και το μεταίχμιο μεταξύ των συγκεκριμένων καταστάσεων έγκειται στην αυτογνωσία. Περιμένεις επειδή όντως είναι μια φάση που χρίζει της αναμονής σου ή απλά σπαταλάς το χρόνο σου για κάτι ανίκανο να σου εξοικονομήσει χαρά, έστω και μελλοντικά; Παλεύεις για να (ξανα)γίνεις ευτυχισμένος δίπλα σε κάποιον ή πολεμάς για να μη σου πάρει κανείς άλλος τον αξιοζήλευτο ρόλο του θύματος;

Επειδή κάπου εκεί, στο «λίγο ακόμα», οφείλεις να αναρωτηθείς για ποιο πράγμα περιμένεις. Ξέρεις, οι άνθρωποι, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, πολλές φορές πολεμάμε για ηλίθια πράγματα· για να μείνουμε σε καταστάσεις που ταΐζουν τον εγωισμό μας με ψέμα, για να διατηρήσουμε τις απογοητεύσεις μας σε υψηλά επίπεδα, για να είμαστε δεδομένοι, για να κοιμάται κάποιος άλλος ήσυχος όσο εμείς ενσαρκώνουμε τόσο οσκαρικά το ρόλο της καβάτζας. Σπάνια όμως πολεμάει κανείς για τον εαυτό του και για το σεβασμό που του αξίζει.

Να τις ακούς τις κρούσεις τους λοιπόν και να τους ανοίγεις εσύ την πόρτα πριν την ανοίξουν μόνοι τους, να τους αφήνεις να φεύγουν για να βλέπεις ποιοι έχουν διάθεση να μείνουν. Ξέρεις, ούτε η καλοσύνη δεν κρατάει κανέναν, ούτε η ομορφιά, ούτε οι ζυγισμένοι χειρισμοί. Δίπλα σου πάντα θα μένουν εκείνοι που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, εκείνοι που δεν μπορούν να αντιπαραβάλουν την αξία της παρουσίας σου στη ζωή τους δίπλα σε καμία εναλλακτική, ακόμα κι αν είσαι ο πιο παράλογος ή μαλακισμένος άνθρωπος στον πλανήτη. Γι’ αυτό σου λέω, φυλακή μη γίνεσαι για κανέναν, τις πόρτες σου να τις έχεις μόνιμα ξεκλείδωτες, μόνο φρόντισε ν’ ανοίγουν αποκλειστικά από μέσα, να βγαίνει όποιος θέλει μα να μην μπορεί να ξαναμπεί χωρίς την άδειά σου. Φρόντισε λοιπόν τα «φεύγω» τους να είναι δικά τους, τα «καλώς ήρθες» σου όμως να τα ορίζεις εσύ.

Αν είναι εύκολο; Όχι, δεν είναι, μα τίποτα δεν είναι δυσκολότερο από το να επιμένεις εμμονικά σε κάτι που δεν είναι αληθινό, ούτε υπάρχει κατάσταση χειρότερη απ’ το να πιστεύει η καρδιά σου σε θαύματα ενώ οι συγκυρίες και το ένστικτό σου χτυπιούνται για να σου αποδείξουν πως τσάμπα κουράζεσαι. Είναι απαίσιο να φεύγεις από κάπου γνωρίζοντας πως δε θα μπει κανένας στον κόπο να σε σταματήσει κι απαιτεί ψυχικές υπερδυνάμεις το να είσαι βάναυσα ειλικρινής με τον εαυτό σου.

Αξίζει όμως, επειδή καλές οι ελπίδες αλλά σου κλέβουν τον ύπνο. Καλύτερα είναι να κοιμάσαι ήσυχα γνωρίζοντας πως δεν είσαι εκκρεμότητα κανενός και να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου ορίζοντάς τον ως μοναδική επιλογή· να τους το κάνεις με λίγα λόγια ξεκάθαρο πως δεν είσαι το «τέλος πάντων» κανενός. Φρόντισε λοιπόν να ορίζεις την έξοδο απ’ τη ζωή σου με φωτεινές σημάνσεις επειδή όποιος σκέφτηκε να βγει από αυτήν είναι ήδη μακριά σου και κανένας δεν πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του τόσο σπουδαίο ώστε να αξίζει να έχει κάποιον άλλον στο περίμενε.

Το πρόβλημά σου τόσο καιρό ήταν πως περίμενες πιστεύοντας πως τα πράγματα θ’ αλλάξουν, μα όπως διαπίστωσες δεν άλλαξαν ποτέ. Φρόντισε από εδώ και πέρα το πρόβλημά τους να είναι πως έφυγαν πιστεύοντας πως θα περιμένεις, μα εσύ κατάφερες να τους διαψεύσεις.