Οι σχέσεις που δεν κάνουν τον κύκλο τους βρικολακιάζουν

Ξέρεις τι εύκολο πράγμα είναι ο χωρισμός, ε; Μια λάθος κίνηση, ένας καβγάς, μια βαριά κουβέντα δρόμος κι ορίστε, από εδώ πάει ο ένας κι από εκεί ο άλλος. Τρομακτικά απλό, λες κι αυτοί οι δύο άνθρωποι ουδέποτε επένδυσαν χρόνο, σκέψη κι εαυτό για να βρουν εκείνο το κοινό σημείο που θα τους κρατήσει μαζί· το σημείο εκείνο που, όταν το βρήκαν, δεν ήξεραν τι να το κάνουν, επιλέγοντας τελικά να το πετάξουν μακριά σαν απασφαλισμένη χειροβομβίδα.

Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως είναι κατάρα το «χωρίζουμε», κάποιες φορές αποτελεί λύτρωση κι αναγκαίο κακό. Μπορεί η σχέση να μην έχει τα απαραίτητα εχέγγυα για να συνεχίσει, μπορεί αμφότεροι οι εμπλεκόμενοι να ξενέρωσαν και να μην έχουν διάθεση να προσπαθήσουν, ενώ στη χειρότερη των περιπτώσεων μπορεί το αίσθημα να τελείωσε σ’ έναν από τους δύο, ο οποίος αναπόφευκτα οφείλει να ενστερνιστεί το ρόλο του κακού και να αφήσει πίσω του κλαυθμό κι οδυρμό.

Κι ως εδώ όλα καλά, επειδή ο χωρισμός είναι χωρισμός κι αναγκαστικά θα πονέσει, είτε τον επέλεξες εσύ είτε σου τον φορέσανε καπέλο. Από τη μια μέρα στην άλλη αλλάζεις συνήθειες, αλλάζεις τρόπο σκέψης κι έχεις ν’ αντιμετωπίσεις ένα κενό στην καθημερινότητά σου που μοιάζει ασήκωτο, έστω μέχρι ο χρόνος να σου επιτρέψει ν’ ανασάνεις και πάλι κανονικά, να βρεις τον εαυτό σου και να τον ξαναφτιάξεις χωρίς τους περισπασμούς ενός ξένου εγώ.

Έλα όμως που οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι τόσο απλές. Έλα που δεν έχουν όλες οι ιστορίες μόνο αρχή, μέση και τέλος. Ξέρεις, υπάρχουν κάτι ζευγάρια εκεί έξω που το βιβλίο τους δεν αποτελεί ρομάντζο, αλλά Μπεκετίστικο θεατρικό του παραλόγου. Είναι ιστορίες που δεν ακολουθούν κανονική ροή μα ορίζονται με αρχή-μέση-τέλος-αρχή-τέλος-τέλος-τέλος-αρχή και πάλι τέλος. Ξέρεις για ποιο τέλος λέω, αυτό το δήθεν, που δεν έχει πυγμή, το μαϊμουδιάρικο ντε.

Το περίεργο εκείνο τέλος, λοιπόν, που δεν έρχεται πάντα επειδή κάτι τελείωσε· που κάποιες φορές έρχεται επειδή «πρέπει», επειδή οι εμπλεκόμενοι μάχονται με κοινωνικά εμπόδια, με τον περίγυρο που κρίνει ακατάλληλο τον έναν για τον άλλον, με τις συνθήκες που δεν ευνοούν, με χίλιους δυο αστάθμητους παράγοντες που επιβάλλουν στο ζευγάρι μια διαρκή αίσθηση πως κάτι δεν πάει καλά, πως κάτι είναι τοξικό, καταδικασμένο και πρέπει να σταματήσει.

Το τέλος εκείνο που χαρακτηρίζει τα ζευγάρια που καίγονται από την ίδια τους τη φλόγα, από μια ένταση που λειτουργεί σαν ναρκωτικό, που τη μία σε πάει στα ουράνια και την άλλη σε αφήνει άρρωστο για μέρες ν’ αναρωτιέσαι τι αμαρτίες πληρώνεις και σε έμπλεξε η ζωή σ’ αυτή την ιστορία, φορώντας ταυτόχρονα την αλυσίδα σου στο πόδι με περίσσιο καμάρι για το χάλι που επέβαλες στον εαυτό σου. Ένα χάλι απ’ το οποίο ούτε μπορείς ούτε γουστάρεις να ξεφύγεις εδώ που τα λέμε.

Χωρισμοί άδικοι, που παίζει να επέρχονται από κακή συνεννόηση, από εγωισμό ή κάτι τέτοιο. Δεν πήρες τηλέφωνο, δε θα πάρω ούτε εγώ. Μιλούσες με εκείνον, τώρα θα δεις με ποια θα φροντίσω να με δεις για να σκάσεις, αν ενδιαφέρεσαι θα στείλεις μήνυμα εσύ, εγώ βαρέθηκα να κάνω πάντα την πρώτη κίνηση κι άλλα τέτοια λυκειακά χαριτωμένα που μόνο ένας καψουρεμένος νους μπορεί να καταλάβει και να δικαιολογήσει, καθώς στους αντίστοιχους νηφάλιους μοιάζουν τόσο ηλίθιοι σαν λόγοι όσο πραγματικά είναι.

Όπως και να έχει, ένα είναι το ζουμί· μια ιστορία που τελειώνει επειδή ήρθε η ώρα της δεν αφήνει ερωτηματικά, ούτε σε πιπιλάνε τα «τι θα γινότανε αν». Μια σχέση που οφείλει να λήξει, όσο κι αν σε πονέσει σε αφήνει εν καιρώ ήσυχο, επειδή μέσα σου κατανοείς πως έχει κάνει τον κύκλο της και η ζωή βρίσκει τον τρόπο αργά η γρήγορα να σου το υπογραμμίσει.

Αν όμως η σχέση έχει ακόμα να δώσει, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν. Το τέλος δεν αφήνει την ψυχή σου να βρει ησυχία, ξέρεις πως κάτι δεν πάει καλά χωρίς τον άλλον, δε γεμίζει το κενό με ποτά, δε γαληνεύει το σύμπαν σου με ξενύχτια, ψάχνεσαι, ζορίζεσαι και ματαιοπονείς μα δεν αποφεύγεις τα αναπόφευκτα. Ξέρεις, αυτό συμβαίνει όταν θάβεις κάτι που είναι ακόμα ζωντανό, αυτό χτυπιέται να βγει προς τα έξω, γκρεμίζει λογικές, οπότε μην αναρωτιέσαι τι στο διάολο κλωτσάει μέσα σου.

Επειδή τίποτα δε θα πάει καλά όσο προσπαθείς να πας κόντρα σ’ αυτό που λαχταράς να σε κατασπαράξει, στο θηρίο που καταλάθος κλείστηκες μαζί του στο κλουβί, μα εντελώς συνειδητά κατάπιες το κλειδί για να μην μπορέσεις να ξεφύγεις. Ξέρεις, τα μεγάλα συναισθήματα θέλουν και μεγάλες αντοχές, κι αν η καρδιά σου σου λέει πως αντέχει λίγο ακόμα μην κάνεις το λάθος να την παρακούσεις γιατί οι καρδιές είναι καριόλες, κάνουν τα δικά τους και πάντα βρίσκουν τρόπους να εκδικούνται τις άτολμες ψυχές.

Επειδή ξέρεις πως όσο δύσκολο κι αν είναι να είσαι μαζί με τον άλλον, αυτό δε σημαίνει πως είναι ευκολότερο να μένεις χώρια του· κι αν η ζωή σου κλήρωσε στην παρούσα φάση να νιώθεις πληρότητα μόνο σε μια συγκεκριμένη αγκαλιά, καμιά ανθρώπινη λογική δε γίνεται να σε συνετίσει, οπότε δέξου το, ξεφτίλισέ το κι αφέσου να πάει στο διάολο. Άλλωστε οι σχέσεις που δεν κάνουν τον κύκλο τους έχουν την ιδιότητα να βρικολακιάζουν, άρα είναι φρονιμότερο να τους ρουφήξεις εσύ το μεδούλι πριν σου φάνε εκείνες τη ζωή.