Δεν είναι τυχαίο που το μυαλό αποτελεί το πιο σύνθετο μέρος του ανθρώπινου σώματος. Δεν κάνει φασαρία, δεν πονάει, δεν απαιτεί, αλλά αν κάτι πάει στραβά τα πράγματα καταλήγουν πολύ άσχημα. Είναι αυτό που δίνει εντολές για ν’ αναπνέεις, να περπατάς, να γεύεσαι, να μιλάς, να μην κάνεις μαλακίες ή και να κάνεις. Λειτουργεί αγόγγυστα ακόμη και την ώρα που κοιμάσαι, βοηθώντας σε να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις. Λειτουργεί εικοσιτέσσερις ώρες την ημέρα με λίγα λόγια· εκτός απ’ τις στιγμές εκείνες που θέλεις να μιλήσεις στον άνθρωπο που γουστάρεις.
Οι εκδοχές ποικίλουν, μα η κατάληξη είναι πάντα ίδια. Μπορεί να είσαι ερωτευμένος, να κοιμάσαι και να ξυπνάς με τη σκέψη του άλλου, να κάνεις όνειρα, να υποθέτεις, ν’ αμφιβάλεις, να ελπίζεις και ν’ απελπίζεσαι, όπως κάθε κεραυνοβολημένος που σέβεται τον εαυτό του. Να υπόσχεσαι διαρκώς στον εαυτό σου πως με το που σου παρουσιαστεί η κατάλληλη ευκαιρία θ’ αρπάξεις τον ταύρο απ’ τα κέρατα και θ’ απελευθερώσεις όλον αυτόν τον χειμαρρώδη έρωτα που κοντεύει να σε πνίξει τόσο καιρό. Θα του δώσεις να καταλάβει.
Θα πεις πώς αισθάνεσαι, κι ό,τι θέλει ας γίνει, το έχεις πάρει απόφαση. Μέχρι φυσικά να σου παρουσιαστεί η ευκαιρία. Γιατί τότε θα πλησιάσεις και θα σου κοπεί η μαγκιά με το που μυρίσεις το άρωμά του ή τα μαλλιά της. Θα περνάει η ώρα κι εσύ θα λες βλακείες χαμογελώντας χωρίς λόγο. Εντάξει, μπορεί να μην εξομολογήθηκες τον έρωτά σου, ούτε αυτή τη φορά, μα είπες για τον καιρό. Σίγουρα θα σε θαύμασε που διαπίστωσες ότι κάνει ζέστη Ιούλιο μήνα, δεν μπορεί!
Ίσως απ’ την άλλη να σε τρώει το μέσα σου για κάτι που έγινε και να ξημερώνεσαι καταστρώνοντας σχέδια εκδίκησης. Έχει να σε πάρει τηλέφωνο από πέρυσι; Έκανε λάικ σε τυχάρπαστο γκομενάκι; Ξέσπασε πάνω σου χωρίς λόγο; Θα το πληρώσει. Έχεις προβάρει το κατάλληλο ύφος, έχεις προετοιμάσει πεντάλεπτο λογύδριο, το οποίο καλείται να υποστεί με σκυμμένο κεφάλι, έχεις προβάρει φαρμακερές ατάκες, όλα έτοιμα.
Έκανες και τις επαναλήψεις σου για να μη σου ξεφύγει λέξη, αυτή τη φορά δε θα την πατήσεις. Και κάπου εκεί, εμφανίζεται ο ενδιαφερόμενος, είτε δια ζώσης, είτε μέσω τηλεφώνου, κι εσύ απ’ τα δέκα θυμάσαι το ένα· και πάλι καλά να λες δηλαδή, άλλοι δε θυμούνται ούτε αυτό. Κι εκεί, στο πρώτο «ρε μωράκι μου, πώς είναι δυνατόν να σου πέρασε κάτι τέτοιο απ’ το μυαλό» εσύ αρχίζεις να καμώνεσαι και να χαμογελάς βλακωδώς.
Και δεν είναι όλα αυτά το ζόρι· το χειρότερο είναι πως όταν γυρίζεις σπίτι σου αυτά που προετοίμαζες να πεις επανέρχονται στο κεφάλι σου και πάνε να σε πνίξουν. Όπως τότε στο σχολείο, όταν έγραφες διαγώνισμα, που οι ερωτήσεις σου φαίνονταν αλαμπουρνέζικες, μα μόλις έβγαινες απ’ την αίθουσα οι απαντήσεις αναδύονταν μία-μία στο κεφάλι σου κάνοντάς σε να αισθάνεσαι χειρότερα απ’ όσο αισθανόσουν την ώρα που έπαθες το κοκομπλόκο.
Δε φταις εσύ, ούτε υπάρχει τρόπος να τα βάλεις με το κεφάλι σου, εκτός κι αν αποφασίσεις να το σπάσεις μπας και βρεις την ησυχία σου. Εκτός κι αν θέλεις να ετοιμάσεις μια λίστα τύπου «1. Αυτό 2. Εκείνο 3. Το άλλο» και να τη διαβάσεις δυνατά στον ενδιαφερόμενο· αλλά μετά φρόντισε να έχεις ετοιμάσει και μια άλλη λίστα, η οποία θα σε δικαιολογεί στην περίπτωση που το αντίπαλο δέος σε κατηγορήσει για παράνοια ή αρχίσει να γελάει, οπότε τζάμπα κι η προετοιμασία, τζάμπα και το ύφος, τζάμπα όλα.
Άγχος λέγεται αυτό που σ’ εμποδίζει να περιγράψεις την ψυχή σου και το άγχος επηρεάζει όλες τις λειτουργίες του εγκεφάλου κάνοντάς σε να κεκεδίζεις, να λες χαζομάρες, να χαμογελάς σαν ηλίθιος και να ξεχνάς. Κι όταν πρόκειται για αίσθημα, θυμήσου πως η κατάσταση γιγαντώνεται και τα κάνει όλα ακόμη χειρότερα. Αλλά όσο μεγαλύτερη η ταραχή, τόσο μεγαλύτερο και το συναίσθημα. Και πόσο παρήγορη είναι αυτή η διαπίστωση σ’ έναν κόσμο που θεωρεί αρρώστια να νιώθει;
Πάρε λοιπόν αγκαλιά το τραύλισμά σου, σκούπισε τις ιδρωμένες σου παλάμες και τράβα εκεί που σου λέει η καρδούλα σου, επειδή αυτό που λέμε «κατάλληλη ευκαιρία» είτε δεν υπάρχει, είτε εμφανίζεται, όταν πια δεν υπάρχει λόγος. Μόνο πήγαινε και πες έστω αυτό το ένα που θα θυμηθείς, γιατί μετά μπορεί να είναι αργά.
Κι αν θυμηθείς κι άλλα στην πορεία, πάρε ένα τηλέφωνο στη μέση της νύχτας και πες τα κι αυτά, τι σε νοιάζει; Άλλωστε καλύτερα να σε πουν τρελό, παρά δειλό, έτσι δεν είναι; Κι αυτό είναι μια αρχή.
Επιμέλεια κειμένου Φρόσως Μαγκαφοπούλου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
