Όλα τα χώνεψα στη ζωή μου κατά καιρούς, όσο άδικα κι αν μου φαίνονταν. Αλλά αυτό το «τίποτα δεν κρατάει για πάντα» εδώ μου κάθεται. Γιατί, αν και φαινομενικά απλοϊκό, δεν υπάρχει μάθημα που να σου διδάσκει η ζωή με δυσκολότερο τρόπο. Σχέσεις που ναυαγούν, φίλοι που χάνονται με το πέρασμα του χρόνου, βίαιοι αποχωρισμοί και άτακτες αναχωρήσεις αφήνουν πίσω κλαυθμό, οδυρμό κι ερωτηματικά. Γιατί είναι στην ανθρώπινη φύση η μάταιη αναζήτηση του παντοτινού, όπως είναι στη φύση της ζωής να σε απογοητεύει. Γιατί όλα είναι περαστικά και ευμετάβλητα· τα πάθη, οι αγάπες, οι φιλίες, οι άνθρωποι, ακόμα κι εσύ. Αλλά ξέρεις ποιο είναι το παράξενο; Αυτό δεν είναι πάντα κακό.
Είναι όμορφο να ζεις σε έναν κόσμο όπου όλα είναι περαστικά. Γιατί περαστικά δεν είναι μόνο τα καλά, είναι και τα άσχημα. Ναι, είναι άσχημο να αποχωρίζεσαι κάτι που αγαπάς, από την άλλη όμως είναι εξίσου όμορφο να κάνεις χώρο για κάτι καινούριο. Γιατί οι καταστάσεις αλλάζουν από τη μία μέρα στην άλλη, και οι άνθρωποι φεύγουν όσες φορές κι αν σου ορκιστούν το αντίθετο. Φεύγουν, όπως φεύγεις κι εσύ. Το θέμα δεν είναι να παλεύεις να κρατήσεις στη ζωή σου με το στανιό πρόσωπα και καταστάσεις που είναι ήδη στην πόρτα, το θέμα είναι να χωνέψεις πως όλα είναι εκεί για να σου μάθουν κάτι.
Το ξέρω πως θέλει δύναμη ν’ ανοίγεις την πόρτα σε κάποιον που αγαπάς, να τον αφήνεις να φύγει, θέλει κουράγιο να του αναγνωρίζεις το δικαίωμα να ζει χωρίς εσένα. Ξέρω πόσο πονάει η διαπίστωση πως αυτός που κρατάει την ευτυχία σου στα χέρια του μπορεί να ζει εξίσου ευτυχισμένος μακριά σου. Να καταπίνεις τον εγωισμό σου και να του χαμογελάς, όσο και αν τα μάτια σου λένε άλλα. Θέλουν κότσια οι αποχαιρετισμοί, είμαι σίγουρη πως το ξέρεις κι εσύ από πρώτο χέρι.
Όπως θέλει κότσια να λες αντίο σε ξεθωριασμένους έρωτες και την πλασματική ασφάλεια που σου παρέχουν, σε βαρετές δουλειές που εκβιαστικά εκτιμάς, σε πνιγηρά σπίτια και τελματωμένες καθημερινότητες. Θέλει μαγκιά να υπογραμμίζεις στον κόσμο πως ξέρεις ότι αξίζεις παραπάνω, να αντιμετωπίζεις τα επικριτικά τους βλέμματα ενάντια στον τάχα εγωιστικό τυχοδιωκτισμό σου. Θέλει δύναμη να είσαι περαστικός στις ζωές των άλλων, όπως θέλει δύναμη να βάζεις φωτιά στα σαθρά στεγανά της ίδιας σου της ζωής, επειδή απλά θέλεις να τη ζήσεις από την αρχή.
Προχώρα, λοιπόν. Και αν σου μοιάζει δύσκολο, πίστεψέ με, θ’ αλλάξεις γνώμη μόλις κάνεις το πρώτο βήμα. Σβήσε τα χιλιοδιαβασμένα μηνύματα του πρώην σου που τόσο σαδιστικά διαβάζεις κατά καιρούς. Πέτα εκείνο το φούτερ που σου άφησε για να ελπίζεις πως θα γυρίσει κάποτε να το ξαναπάρει. Παραιτήσου από εκείνη τη βρωμοδουλειά που σε έχει κάνει να μισείς τις Δευτέρες. Εγκατάλειψε σκοροφαγωμένες φιλίες που το μόνο που σου προσφέρουν είναι επικριτικά σχόλια στο όνομα μιας πλαστής ειλικρίνειας. Στείλε στο διάολο φόβους που θεωρούσες συνυφασμένους με το εγώ σου και πάνε μπροστά. Τρέξε, περπάτα, μπουσούλησε, μόνο πάνε μπροστά.
Επανέλαβε μέσα σου χίλιες φορές πως και αυτό θα περάσει. Τόλμησε να καθίσεις στην μπροστινή σειρά του αμφιθεάτρου και ας σε κοιτάζουν όλοι περίεργα. Σχεδίασε το ταξίδι που πάντα ονειρευόσουν, τα λεφτά δε θα είναι ποτέ αρκετά. Νιώσε λίγο περισσότερο, σκέψου, πράξε. Τι θα έλεγες σε κάποιον αν ήξερες πως δε θα τον ξαναέβλεπες ποτέ; Πες το. Τι θα ζητούσες αν ήξερες πως η απάντηση θα ήταν καταφατική; Ζήτα το, τι περιμένεις; Πες στους γονείς σου πόσο τους αγαπάς, ούτε αυτοί θα είναι εκεί για πάντα. Ζήσε τη ζωή σου όπως σου αρέσει, γιατί κανένα αύριο δε σου υπόσχεται δεύτερες ευκαιρίες. Δέξου την περαστική φύση των πραγμάτων και πράξε ανάλογα. Μάθε το μάθημά σου και προχώρα.
Μόνο σιγουρέψου πως φεύγοντας άφησες τους ανθρώπους καλύτερους απ’ ότι τους βρήκες. Μην κρατάς την ψυχή σου σε παραδοσάκουλο, μοιράσου. Φεύγεις που φεύγεις μάτια μου, μη κουβαλάς και πολλά μπαγκάζια. Δώσε κομμάτια του εαυτού σου, σπείρε ενθύμια, φύτεψε κήπους και άσε αυτούς που μένουν να μαζέψουν τα λουλούδια. Μην πιέζεις κανέναν να σε ακολουθήσει, όποιος θέλει θα το κάνει μόνος του. Κάνε τους άλλους να σε θυμούνται, γιατί άφησες πίσω μόνο καλό. Και αν κάπου βρεθείς χαμένος, μη βιαστείς να γυρίσεις. Όλα κάποτε θα βγάλουν νόημα. Μέχρι όμως να γίνει αυτό, εσύ να χαμογελάς και να προχωράς. Γιατί αν νομίζεις πως η περιπέτεια είναι επικίνδυνη, κάτσε να δεις πώς σκοτώνει η ρουτίνα.
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
