Όλοι θέλουμε να σκοτώσουμε κάποιον που δεν αντέχουμε χωρίς αυτόν

Υπάρχουν διαφόρων λογιών σχέσεις, κι όταν λέω σχέσεις δεν εννοώ μόνο ερωτικές, εννοώ γενικά ανθρώπινες. Υπάρχουν λοιπόν σχέσεις αρμονικές, τρυφερές, σχέσεις που έχουν δοκιμαστεί στο πέρασμα του χρόνου, σχέσεις ουσιαστικές, εκρηκτικές και σχέσεις να ‘χαμε να λέγαμε. Και ποιος δίνει ταυτότητα στις σχέσεις αυτές; Μα φυσικά οι άνθρωποι που τις απαρτίζουν· ούτε το timing ούτε οι καταστάσεις, τα πράγματα είναι απλά.

Αν δηλαδή μπλέξει κανείς με άνθρωπο σοβαρό, λογικό, με κατανόηση, η οποιαδήποτε σχέση αναπτυχθεί μεταξύ τους θα έχει τις ίδιες αποχρώσεις. Θα διέπεται με λίγα λόγια από ορθολογισμό, ισορροπία και χειρισμούς που δεν αφήνουν περιθώρια παρεξηγήσεων. Θα είναι δηλαδή μια σχέση ώριμη κι ουσιαστική, που σε ολοκληρώνει και σε εξελίσσει και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, σε κάνει και να βαριέσαι πού και πού, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα οπότε ας μείνουμε στα υπέρ.

Αν από την άλλη μπλέξεις με άτομο του γιατρού, η σχέση τραβάει άλλη πορεία· οι εκρήξεις θυμού συνοδεύονται από καταρράκτες αγάπης, τα «παράτα με» σημαίνουν «μείνε», οι ισορροπίες κι οι ορθολογικοί συλλογισμοί πηγαίνουν περίπατο και βρίσκεστε οι δυο σας στη μέση του κυκλώνα να αναρωτιέστε πού μπλέξατε και γιατί συμβαίνουν κακά πράγματα σε καλούς ανθρώπους, θέλοντας ταυτόχρονα να σπάσετε ο ένας το κεφάλι του άλλου και μετά να το κάνετε «μα» να περάσει. Τουλάχιστον όμως δε βαριέστε ποτέ μαζί, έτσι δεν είναι; Ε, κάτι είναι κι αυτό.

Τώρα θα μου πεις «Ωραία· και γιατί να μην μπλέξεις απ’ την αρχή με έναν άνθρωπο νορμάλ, να γλυτώσεις και τις αναγούλες, να ζήσει κι αυτός καλά κι εσύ καλύτερα;», όπως ακριβώς θα σκεφτόταν οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος -πολύ σας ζηλεύω εσάς που τα λέτε έτσι όμορφα, να ξέρετε. Να σου πω εγώ γιατί· επειδή πολύ απλά δεν το ελέγχεις πάντα, δεν είναι όλα θέμα επιλογών κι επειδή η ζωή παίζει βρόμικα παιχνίδια. Είτε λοιπόν ο άνθρωπος αυτός είναι άτομο που δεν μπορείς να αποφύγεις λόγω του δεσμού που σας δένει, είτε που σου παρίστανε τον φυσιολογικό μέχρι που τον αγάπησες και δεν μπορείς πλέον να κάνεις πίσω, είτε που είσαι ψυχανώμαλος και σε τραβάει η παράνοια σαν μαγνήτης οπότε μην παριστάνεις τον οσιομάρτυρα, δε σε λυπάται κανένας.

Όπως και να ‘χει, όλοι έχουμε στη ζωή μας κάποιον άνθρωπο που θέλουμε να σκοτώσουμε/σπάσουμε στο ξύλο/εμβολίσουμε στον Άρη τριάντα φορές τη μέρα και ταυτόχρονα δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτόν. Όλοι έχουμε στην παρούσα φάση έστω μια σχέση ελαφρώς εξαρτημένη κι εξαρτητική, τοξική κι ένοχα απολαυστική που μας κάνει να θέλουμε να αυτοεξοριστούμε στο παραδίπλα ημισφαίριο, αλλά την ίδια στιγμή φοβόμαστε μην απομακρυνθούμε πολύ και δεν είμαστε εκεί γύρω αν μας χρειαστεί κάτι το απεχθώς λατρεμένο μας άλλο μας μισό.

Επειδή όπως προείπα, το θέμα δεν πάει μόνο ερωτικά, έχει αρκετά πλοκάμια· το άτομο αυτό μπορεί να μην είναι μόνο γκόμενος/γκόμενα, μπορεί να είναι συγγενής και μάλιστα πρώτου βαθμού, οπότε πες μου εσύ, τι κάνεις σε τέτοια περίπτωση; Μπορεί δηλαδή το άτομο του οποίου το κεφάλι θέλεις να σπάσεις να είναι η μάνα σου, που βάζει ηλεκτρική ανελλιπώς κάθε Κυριακάτικο χάραμα χωρίς να τη νοιάζει αν κοιμάσαι, ή που σε παίρνει τηλέφωνο την ώρα που πνίγεσαι στη δουλειά για να σε ρωτήσει «Τι νέα;» ενώ μιλήσατε πριν μισή ώρα ακριβώς.

Μπορεί να είναι ένα απ’ τα αδέρφια σου, που σου απαντάνε πάντα «ναι» στην ερώτηση «έχει ζεστό νερό;» και μένεις εσύ με τη χαρά και την πετσέτα, σαν αρχαίος Έλληνας, να βρίζεις θεούς και δαίμονες περιμένοντας το θερμοσίφωνα, επειδή το ζεστό νερό που προαναφέρθηκε θα θεωρούνταν ζεστό αποκλειστικά και μόνο σε περίπτωση που ήσουν πιγκουίνος.

Δεν αποκλείεται επίσης το άτομο αυτό να είναι εκείνος ο φίλος σου που αδυνατεί να είναι συνεπής στα ραντεβού σας ακόμα κι αν ξεκινήσει απ’ το σπίτι του την προηγούμενη μέρα, ή ο άνθρωπος που σου κλήρωσε η ζωή να ερωτευτείς και σου κάνει τη ζωή μαύρη με την αναποφασιστικότητα, τα νεύρα και τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματά του που μπορούν να φέρουν στα άκρα ακόμα και μοναχό Σαολίν. Μπορεί εν τέλει να είναι κι ο σκύλος σου που δείχνει πάντα το φλογερό του ταμπεραμέντο μπροστά σε ξένους ενώ στο σπίτι κάθεται παναγίτσα, ξέρω κι εγώ νομίζεις;

Ο άνθρωπος που θέλεις να σκοτώσεις μπορεί να πάρει οποιαδήποτε μορφή τύχει, έχουν όλοι όμως κάτι κοινό: δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτούς, επειδή ξέρεις πως αν ήταν αλλιώς ίσως να μην τους είχες λατρέψει τόσο, ίσως να τους είχες βαρεθεί κάπου στην πορεία, ίσως και να μην τους επέλεγες για να παίξουν τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή σου εξ’ αρχής.

Επειδή όσο κι αν θέλεις να τους πλακώσεις στις μπούφλες κάθε φορά που παραφέρονται -και παραφέρονται συχνά είναι η αλήθεια-, οι άνθρωποι αυτοί είναι η απόδειξη πως ξέρεις ν’ αγαπάς και να δέχεσαι τον άλλον με τα ελαττώματά του και δεν υπάρχει μεγαλύτερο διαπιστευτήριο ύπαρξης συναισθημάτων στον κόσμο από αυτό.

Δέχεσαι δηλαδή τα ξεσπάσματα, τις παραξενιές και τα καπρίτσια ενός άλλου ανθρώπου σε βάρος της ψυχικής σου ισορροπίας, επειδή ξέρεις πως δε θα ήθελες να αλλάξει τίποτα πάνω του για να σου αρέσει. Άλλωστε, για έναν παρανοϊκό λόγο, σου αρέσει ήδη αμέτρητα και δεν μπορείς να φανταστείς την καθημερινότητά σου χωρίς τα νεύρα που σου δημιουργεί. Και για να είμαστε δίκαιοι κι εντελώς ειλικρινείς, οι άνθρωποι τείνουμε να ψάχνουμε τους όμοιούς μας οπότε ίσως αυτή η εξάρτηση να μην είναι αποκλειστικό αποκύημα της κακής σου τύχης. Ναι, βήξε όσο θέλεις, καταλαβαίνω.