Γεμάτο το ίντερνετ με τσιτάτα και food for thought, γεμάτα και τα timeline μας με σοφίες κι αποφθέγματα μεγάλων μυαλών ή του κώλου. Αγάπη είναι αυτό, έρωτας είναι εκείνο και φιλία το παράλλο. Και δωσ’ του share, και πάρε υπονοούμενα, και δώσε κι εσύ με τη σειρά σου like. Κι εκεί που κατακλύζεσαι από χιλιοειπωμένους ορισμούς των ακαθόριστων, πέφτει το μάτι σου σε κάτι που σου δίνει όντως τροφή για σκέψη και κολλάς για λίγο στην οθόνη σου.
Κάπως έτσι λοιπόν πριν λίγο καιρό, σε ένα από αυτά τα γεμάτα σοφία site, πέτυχα το σκίτσο ενός παγόβουνου. Ο σκιτσογράφος όριζε την κορυφή του, που ήταν και το μικρότερο μα φανερό κομμάτι του, ως «επιτυχία» και το υπόλοιπο κατά τι μεγαλύτερο μέρος του, το οποίο κρυβόταν μέσα στα μαύρα, παγωμένα νερά του ωκεανού, με χίλιους δυο ορισμούς που μόνο την επιτυχία δεν έμοιαζαν να περιγράφουν· παρόλα αυτά ήταν πέρα για πέρα αληθινοί.
Με ένα απλό σκίτσο σκάλιζε έτσι απλά κι όμορφα όλα εκείνα τα κομμάτια της επιτυχίας που δεν είναι τόσο γκλαμουράτα όσο αυτή, μα αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της για να είναι εκείνη ατόφια κι ανόθευτη. Μιλούσε για επιμονή, για θυσίες, για αποτυχίες, για απογοητεύσεις, για πειθαρχία, για σκληρή δουλειά, για εξάντληση, για κουράγιο, για αντοχή στην κριτική, για απόρριψη μα και για αμφιβολίες.
Με λίγα λόγια απεικόνισε με παιδική απλότητα μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες της ζωής· πως όσο κι αν θέλουν οι άνθρωποι την επιτυχία, όλοι (μα όλοι) προτιμούν να ζαλίζονται απ’ το γκλίτερ της παρά να βουτήξουν ως το λαιμό στα σκατά για να την αποκτήσουν. Θέλουν δηλαδή να θερίσουν χωρίς να σπείρουν, πράγμα που εκτός από παράλογο είναι και τοξικό για τους υπόλοιπους.
Αυτοί που δε θερίζουν λοιπόν, είτε θαυμάζουν με απάθεια λουλουδιασμένους κήπους ή κάνουν τα πάντα για να τους ρημαδιάσουν. Αφήνοντας στην άκρη παρομοιώσεις κι αλληγορίες, θέλω να πω πως οι άνθρωποι που δεν έχουν τολμήσει να τρέξουν πίσω απ’ τις φιλοδοξίες τους χωρίς να κλάψουν σαν μωρά μπροστά στις αναπόφευκτα επερχόμενες κατραπακιές ζητώντας τη μαμά τους, δεν μπορούν να γνωρίζουν πόσο δύσκολη είναι για τον επιτυχημένο η συντήρηση της δόξας του, γι’ αυτό κι είναι οι πρώτοι που θα χειροκροτήσουν σε κάθε πιθανό θάμπωμα της λάμψης της.
Επειδή κάθε άνθρωπος που είχε την επιμονή να φτάσει στην κορυφή γνωρίζει πως η επίτευξη ενός στόχου δεν είναι μια απλή υπόθεση με αρχή, μέση και τέλος. Είναι υπόθεση που σε ιδρώνει, σε κάνει να αναμετράσαι με τους φόβους σου, να ψάχνεσαι διαρκώς και να θεωρείς ευτυχία να νικάς τον εαυτό σου κι όχι τους άλλους. Δεν έχει σχεδόν ποτέ τερματικό σταθμό, μα μόνο στάσεις στις οποίες απολαμβάνεις τους καρπούς των κόπων σου κι άντε πάλι απ’ την αρχή.
Διαδικασία τόσο αγχωτική όσο κι εθιστική που δε σταματάει ποτέ, θέλει γερό στομάχι επειδή πρέπει να αντιμετωπίσεις τις συνέπειές της. Επειδή ξέρεις πως ο κόσμος δεν είναι ένα μέρος αγγελικά πλασμένο και πως ό,τι έχει την τάση να προκαλεί το ενδιαφέρον προκαλεί κι αδίστακτη κριτική με την ίδια ακριβώς ένταση.
Με λίγα λόγια πρόσεχε τι εύχεσαι· επειδή αν τολμήσεις ποτέ σου να φτάσεις ψηλά πρέπει να έχεις έξτρα αποθέματα ψυχής καθώς η ανοχή των άλλων στις αποτυχίες σου ξαφνικά γίνεται αντιστρόφως ανάλογη των επιτυχιών σου.
Ο κόσμος αυθαίρετα ξεκινά να σου στερεί το δικαίωμα στα λάθη. Δένουν όλοι τους λοιπόν κόμπο ναυτικό πως δε θα τους απογοητεύσεις, πως δεν είσαι αρκετά άνθρωπος ώστε να ξεχαστείς, να μπερδευτείς και να έχεις αδυναμίες και θεωρούν τις επιτυχίες σου δεδομένες, δεν τις θαυμάζουν πια.
Θέλεις σε προσωπικό επίπεδο, θέλεις σε επαγγελματικό, μικρή σημασία έχει· το θέμα είναι να μην τους απογοητεύσεις. Γιατί όσες φορές κι αν επιτύχεις από εκεί και πέρα, εκείνοι θα θυμούνται εκείνη τη μοναδική φορά που σαν άνθρωπος τόλμησες να τα κάνεις σκατά.
Θα τη θυμούνται και θα σου την τρίβουν στα μούτρα σε κάθε μελλοντική σου προσπάθεια. Τα μπράβο τους θα έχουν πάντα ένα «αλλά», θα σου την έχουν στημένη στη γωνία και θα κρυφογελάνε με άγρια χαρά, εφησυχασμένοι πως δεν είσαι τελικά κάτι παραπάνω από αυτούς. Σωστά κατάλαβες, η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν θα ποτίσει το γρασίδι του γείτονα όταν εκείνος ξεχαστεί μα θα το αφήσει να ξεραθεί επειδή ανυπομονεί να μοστράρει το δικό της ως πρασινότερο.
Το τίμημα της επιτυχίας είναι σκληρό, πράγματι, μα κανένας επιτυχημένος άνθρωπος δεν έφτασε στην κορυφή κατά τύχη κι αυτό σίγουρα κάτι έχει να λέει. Οι άνθρωποι αυτοί πάσχισαν αλλά δεν τα παράτησαν κι είδαν τα εμπόδια που τους παρουσιάστηκαν ως κίνητρο κι όχι ως τροχοπέδη.
Για τους λόγους αυτούς δε θα σκύψουν το κεφάλι εύκολα ούτε θα παρασυρθούν από τιποτένιες Σειρήνες μα θα κάνουν αυτό που έμαθαν καλύτερα, να σηκώνονται δηλαδή τινάζοντας τη σκόνη από πάνω τους σαν να μην έγινε τίποτα, επειδή ξέρουν πως όντως δεν έγινε. Κι αν νομίζουν οι άλλοι πως μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις, εκείνοι θα ξέρουν πως καμιά φορά τα φαινόμενα μπορεί και να απατούν.
Επιμέλεια Κειμένου Φρόσως Μαγκαφοπούλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
