Όταν θα είμαστε γιαγιάδες

Είναι κάποια μαγική στιγμή σε ορισμένες φιλίες που μεταμορφώνει δύο ανθρώπους από ξένους σε αδέρφια· είναι η στιγμή εκείνη που κοιτάζεις τον άλλον κι αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να συνωμότησε τόσο σατανικά το σύμπαν κι απ’ τα τόσα δισεκατομμύρια ανθρώπων να φέρει κοντά εσάς τους δύο. Είναι η στιγμή εκείνη που σκέφτεσαι πόσο περίεργα κενή θα ήταν η ζωή σου αν ο άνθρωπος εκείνος που αποκαλείς φίλο σου δεν ήταν κομμάτι της.

Είναι όλες οι στιγμές εκείνες που επιχειρώ να φανταστώ τη ζωή μου σε δέκα, είκοσι, τριάντα ή όσα θέλεις χρόνια και μοιάζει πάντα το ίδιο απάνθρωπα παράλογο να μην είσαι εκεί, να μην είμαι κι εγώ κοντά σου. Όταν θα γίνουμε μεγάλες, όταν θα γίνουμε σπουδαίες, όταν θα είμαστε μαμάδες, όταν θα ψάχνω χρόνο να σε δω μέσα στις τόσες υποχρεώσεις, όταν θα πιάσω το Τζόκερ ή όταν θα είμαστε πια γιαγιάδες· το να μην είσαι εκεί φαντάζει απλά το πιο τρομακτικό σενάριο του κόσμου.

Επειδή όσοι φίλοι κι αν πέρασαν απ’ τη ζωή μου, η διαφορά είναι πως εσύ έμεινες· γέλασες μαζί μου σε στιγμές που δεν έπρεπε, πανηγύρισες τις επιτυχίες μου περισσότερο από εμένα κι όποτε κάποιος με πλήγωνε τον μισούσες αντί να το κάνω εγώ. Για μένα σημασία δεν είχε ποτέ το μέρος, αρκεί να ήσουν εκεί, επειδή αν δεν ήσουν, η χαρά μου ήταν μισή κι η λύπη μου ασήκωτη. Εκεί που οι άλλοι έβρισκαν ένα πρόβλημα για κάθε μου λύση, εσύ με έκανες να πιστεύω πως η επιτυχία με περιμένει πάντα στη γωνία και με ακολουθούσες όσο απροσανατόλιστη κι αν ήμουν για να μη χάσω ποτέ το δρόμο χωρίς παρέα, για να μη χάσεις κι εσύ τη στιγμή μαζί μου.

Και μέχρι σήμερα είσαι το άτομο εκείνο που δεν ντρέπομαι να ρωτήσω αν έχω μαρούλι στα δόντια, που σπάει τη διατροφή του για να μη φάω μόνη από λαιμαργία ολόκληρη τούρτα, που αντί να αναρωτιέται «γιατί» σε κάθε παράλογή μου ιδέα, με κοιτάει σαν να είναι κάτι φυσιολογικό και με ρωτάει «τι ώρα». Εσύ που μ’ έχεις δει με πρησμένα μάτια και ξηλωμένη ψυχή κι αντί να με λυπηθείς μου έλεγες να συνέλθω επειδή γίνομαι άσχημη κι αναγκαστικά θα κοιτάνε όλοι εσένα.

Δε με φοβίζουν τα χρόνια που περνάνε λοιπόν, αρκεί να μην περάσεις κι εσύ. Επειδή ανυπομονώ να γίνουμε οι γιαγιάδες εκείνες που κυκλοφορούν πάντα χτενισμένες και σενιαρισμένες, εσύ με τη γούνα σου κι εγώ με τα περίεργά μου δαχτυλίδια, να κρατάμε η μία την άλλη για να μην πάμε από πέσιμο και να διατηρούμαστε νέες ανταλλάσσοντας τηλέφωνα μποτοξάδων, μιλώντας για τις εποχές των μεγάλων μας σουξέ και κοιτάζοντας τις τρισεκατομμύρια φωτογραφίες-πειστηρίων της παράνοιας που μας ένωσε.

Εγώ θα σου θυμίζω να παίρνεις τα χάπια σου και θα σου φέρνω σε τάπερ τα αγαπημένα σου φαγητά που ποτέ δε θα μάθεις να μαγειρεύεις κι εσύ θα με προσέχεις να μη γίνω χοντρή απ’ τα πολλά γλυκά και θα με σκουντάς με νόημα κάθε φορά που πάω να αρπαχτώ στο δρόμο με κάποιον ηλίθιο. Θα γελάμε με αστεία που δε θα καταλαβαίνει κανείς και θα πίνουμε τον καφέ μας κάθε απόγευμα κουτσομπολεύοντας και κοροϊδεύοντας τα παιδιά μας και τους γύρω μας. Θα πηγαίνουμε δήθεν τυχαία στα καφενεία με τους πιο κοτσονάτους παππούδες και θα σε σκουντάω με νόημα όταν θα σε κοιτάζει ο μπάρμπας που θα σ’ ενδιαφέρει, αναρωτώμενη κρυφά αν αξίζει το χούφταλο να τον κοιτάζει μια κυρία σαν εσένα.

Εμείς οι δύο θα γεράσουμε μαζί επειδή δεν είσαι απλά η καλύτερή μου φίλη, είσαι η καλύτερη φίλη στον πλανήτη ολόκληρο κι επειδή λυπάμαι όποιον άνθρωπο δεν είχε την τύχη να σε γνωρίσει όπως εγώ. Θα ζαρώσουμε παρέα καθώς όσα λάθη κι αν έχω κάνει στη ζωή μου, εσύ δεν ξέχασες στιγμή τα σωστά μου, επειδή κοντά σου δε ζύγισα ποτέ τα λόγια μου, δε φοβήθηκα μην παρεξηγηθώ καθώς ένιωθες πάντα τι εννοώ κι επειδή η τύχη μας κλήρωσε μετά από τόσα χρόνια να μη θυμόμαστε τι σήμαινε φιλία εκείνα τα λιγοστά χρόνια που δε γνωριζόμασταν.

Και μέχρι τότε, όσο είμαστε ακόμα νέες κι υπέροχες, σου υπόσχομαι πως θα σε ακολουθώ σε κάθε κατρακύλα τραβώντας σε απ’ το μαλλί όταν πας να ξεφύγεις κι είμαι σίγουρη πως κι εσύ θα κάνεις το ίδιο. Θα γελάμε υστερικά, θα σε ρίχνω απ’ την καρέκλα, θα βγαίνουμε 2154 φωτογραφίες κι ας μη σου αρέσει στο τέλος καμία. Θα υπομένεις τα νεύρα μου, θα αντέχω κι εγώ τη μουρμούρα σου, θα χανόμαστε σε κάθε μας ταξίδι και θα σε ακολουθήσω ως την άκρη του πλανήτη, αρκεί να είμαστε μαζί. Επειδή αυτό το μαζί ήταν, είναι, και θα είναι για εμένα το καλύτερο «μαζί» στον κόσμο.