Πίσω στο πατρικό

Φεύγοντας για το φοιτητικό σου ταξίδι είσαι γεμάτος όνειρα· φαντασιώνεσαι ξενύχτια, εκδρομές, καινούριες παρέες, απόλυτη ελευθερία, μεθύσια, ό,τι τέλος πάντων ζητάει η ψυχούλα σου, χωρίς να δίνεις ραπόρτο σε κανέναν. Όσα πλάνα κι αν κάνεις όμως, ποτέ δε σου περνάει απ’ το μυαλό πως μετά το πέρας της τετραετίας –κάποτε πενταετίας και γιατί όχι και παραπάνω– ίσως αναγκαστείς να επιστρέψεις στο πατρικό σου. Όχι επειδή δεν είναι συχνό φαινόμενο, επειδή όμως πιστεύεις πως εσένα δε θα σου συμβεί ποτέ τέτοιο κακό, πως ο δρόμος της ανεξαρτησίας σου δεν έχει επιστροφή, πως πλέον πιάνεις την πέτρα και την στύβεις, και τα λοιπά, και τα λοιπά.

Ώσπου έρχεται η ώρα που το παίρνεις το ρημαδοπτυχίο και μαζί με αυτό αντιλαμβάνεσαι πως, για να αντεπεξέλθεις στην ενήλικη ζωή χωρίς να χρειάζεται να τρως μακαρόνια πέντε μέρες στις επτά ή να ανεβαίνεις στο σπίτι σου με σχοινί, μην τύχει και πετύχεις το διαχειριστή στο ασανσέρ και χρειαστεί να εξηγήσεις γιατί έχεις να πληρώσεις τα κοινόχρηστα καμία τριετία, πρέπει να κάνεις τρεις δουλειές και να κοιμάσαι δύο ώρες, καθώς, πρώτον, οι γονείς σου δεν είναι υποχρεωμένοι (ή δε δύνανται) να πληρώνουν εσαεί τα γούστα σου και, δεύτερον, μεγάλωσες λιγάκι για να γιολάρεις δίχως αύριο κι ήρθε η ώρα να στύψεις, στ’ αλήθεια, εκείνη την πέτρα που λέγαμε.

Με αυτή τη λογική, λοιπόν, κι έχοντας ως δεδομένο πως στην πρώτη σου δουλειά το πιθανότερο είναι να εργάζεσαι δεκαπεντάωρο και να αμείβεσαι με μισθό Μπαγκλαντές, μαζεύεις τα λιγοστά υπάρχοντά σου με μισή καρδιά και γυρίζεις στο παιδικό σου δωμάτιο· ναι, σ’ εκείνο που οι γονείς σου λογικά μετέτρεψαν σε αποθηκάκι κατά την απουσία σου, και ναι, σε εκείνο που έλεγες πως δε θα ξαναγυρίσεις ποτέ, τότε που εσύ σκορπούσες μεγαλοστομίες και το ριζικό σου σε έδειχνε με το δάχτυλο και γέλαγε υστερικά.

Δε θέλω να σου μαυρίσω την καρδιά, αν είσαι στο τελευταίο σου έτος, αν πάλι πάει καιρός που τελείωσες τις σπουδές σου, μάλλον ξέρεις, αλλά η μιζέρια του πρώτου τριμήνου δεν περιγράφεται· κι αν μιλάμε για τρίμηνο ή εξάμηνο πάλι καλά, επειδή στη δική μου περίπτωση η συγκεκριμένη μιζέρια κράτησε δύο χρόνια και βάλε. Βουλιάζεις, λοιπόν, σε ενοχλούν όλα, δε σου αρέσει ούτε ο χώρος που μένεις, ούτε το σταθερό που χτυπάει όλη μέρα, ούτε ο κυρ-Στέφανος στον τρίτο που μαστορεύει κάθε πρωί απ’ τις οκτώ, ούτε τίποτα. Περνάς άσχημα, τα νεύρα σου είναι τεντωμένα, μισείς τη ζωή σου κι άλλα τέτοια μαυριδερά.

Τι να σου πω τώρα εγώ; Ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι; Με τι μούτρα, που κάθε φορά που επαναφέρω στο μυαλό μου εκείνο τον καιρό με πιάνει πανικός, λες και το ξαναζώ απ’ την αρχή; Μπορώ να σου πω, όμως, πως τα πράγματα δεν είναι μόνο έτσι, η κατάσταση δηλαδή έχει κι αρκετά θετικά, και κανόνισε την πορεία σου να τα δεις όσο πιο σύντομα μπορείς, επειδή σε βλέπω να καταντάς σαν εμένα, να κοιτάς δηλαδή το κενό με βουρκωμένα μάτια για ώρες και να αναρωτιέσαι «τι κάνω εγώ εδώ πέρα;», κάνοντας ταυτόχρονα online τάματα στην Παναγιά της Τήνου να αλλάξουν τα πράγματα, μπας κι αποφύγεις τον εγκλεισμό σε ίδρυμα -ψυχιατρικό ή σωφρονιστικό, ανάλογα με την κατάσταση.

Ποια είναι αυτά τα θετικά; Λοιπόν, σημείωνε, καθώς τόσο καιρό έχω κάνει μεγάλη έρευνα για να μπω σε μουντ Ευτύχη Μπλέτσα κι ήρθε η ώρα τη γνώση αυτή να την μεταλαμπαδεύσω. Αρχικά, συνεχίζεις να μην ασχολείσαι με βλακείες τύπου «έχω να πάω στον λογιστή, έχω να περιμένω τον τεχνικό για το ίντερνετ που ήταν να έρθει από προχθές και με ‘χει χεσμένο, χάλασε η βρύση και πρέπει να ψάξω υδραυλικό» και τέτοια χασίματα χρόνου. Αυτά συνεχίζουν να τα φροντίζουν οι γονείς σου, κι εσύ συνεχίζεις να έχεις αξιοποιήσιμες ώρες ώστε να ψάχνεις για δουλειά ή να προσποιείσαι πως διαβάζεις κι όλα καλά.

Άσε που το σπίτι είναι πάντα καθαρό χωρίς να κουνήσεις το δαχτυλάκι σου, μην πω για το φαγητό που σε περιμένει πάντα ζεστό και στο πιάτο, ούτε να αναφέρω πως το δωμάτιό σου συμμαζεύεται από μόνο του κι εσύ δε χρειάζεται να μένεις χωρίς βρακιά στο τέλος της εβδομάδας, επειδή βαρέθηκες να βάλεις πλυντήριο. Έχεις επίσης πάντα κάποιον άνθρωπο να ξεσπάσεις τα νεύρα σου και να συνεχίζει να σε αγαπάει, να μοιράζεσαι τις ανησυχίες και τα προβλήματά σου, να νιώθεις παιδί, καθώς η ενήλικη ζωή είναι κομματάκι βάρβαρη μέσα στο μεγαλείο της, οπότε αν έχεις τη δυνατότητα να την καθυστερήσεις λιγάκι, μη χάσεις την ευκαιρία να το κάνεις.

Τέλος, το μεγαλύτερο θετικό όλων είναι πως στο διάστημα αυτό που επιστρέφεις στο πατρικό σου, έχεις όλον το χρόνο για να πάρεις ώριμες πια αποφάσεις, να δουλέψεις για την εμπειρία τώρα που δεν έχεις λογαριασμούς να καλύψεις, να ψαχτείς, να κάνεις εκείνο το μεταπτυχιακό που ήθελες (ας είναι κι εξ αποστάσεως) και να συντάξεις ένα πλάνο ζωής το οποίο δεν είναι πια αποκύημα της οργιάζουσας εφηβικής φαντασίας σου, αλλά παιδί ουσιαστικής σκέψης και πρακτικών δοκιμασιών.

Έχεις όσο χρόνο χρειαστείς, λοιπόν, να βρεις τον εαυτό σου, να αναλογιστείς αν οι αποφάσεις σου ως τώρα ήταν όντως ταιριαστές με τον χαρακτήρα σου και να προπονηθείς για ένα αύριο που σε θέλει πρωταθλητή· προπόνηση που θα σου κάνουν οι καλύτεροι, εκείνοι που σε έφεραν μέχρι εδώ, με προοπτικές για το χρυσό, διδάσκοντάς σου ταυτόχρονα πως στην αρένα της καθημερινότητας σημασία δεν έχει μόνο αυτό αλλά κυρίως η προσπάθεια.